13 “ഏശുവേ, എശമാനനേ, എങ്കകാക്ക് മനശിരക്കം ഒണ്ടാകോണുമേ” ഒൺ വലിയതാ വുളിച്ച് കോന്തെ.
അവ്വിടത്തിൽ നുൺ ഒരു കനാനിയാവുകാറത്തി പെൺമ്പുള്ളെ അവൻകാക്ക് വന്ത്, “കരുത്താവേ, താവീത് മകനേ, എൻകാക്ക് കനിവെ കാട്ടോണുമെ; എൻ മകേക്ക് മുനിയോറി ചങ്കട്ടമായ് ഇരുക്കിനെ” ഒൺ കതറി കോന്ത് ചൊല്ലിയെ.
ഏശു അങ്ക് ഇരുന്ത് മില്ലോട്ടുക്ക് പോയവോളെ ഇരണ്ടു കുരുടരുകാട്, “താവീത് മകനേ, എങ്കകാൽ കനിവെ കാട്ടോണുമെ” ഒൺ കതറി കോന്ത് പുറകോടേ പോയെ.
ചെന്നെ നാതയാക്കുവച്ചൂട്ടി തീയിലും തണ്ണീലും തള്ളി ഇടുമെ നിനക്ക് എന്തൊണ്ണാലും ചെയ്വക്കൂടിയാ എങ്കളെ നിനച്ച് കാപ്പാത്തോണും.”
അവൻ അവറളെ കണ്ടാലെ, “നിങ്കെ പോയ് നിങ്കളമേ പൂയാരിയേരുകാൽ കാട്ട്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അവറെ പോയവോളയേ നോയ് വുട്ടുമാറി ചുത്തമായെ.
അത്തുക്ക് ശീമോൻ, “അന്താൻ എശമാനനേ, എങ്കെ റാവെല്ലാം വലയിട്ടപ്പണും ഒരു കുരുമ്പകൂടി കിടയാപ്പോയെ; ഒണ്ണാലും ഏൻ നിൻ ചൊല്ലുക്ക് വലയെ ഉറക്കാം” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.