8 ഇം അനീതിയൊള്ളെ കങ്കാണി പുത്തി പോതത്തോടെ ചെയ്യനാലെ എശമാനൻ അവനെ പെരുമപ്പടുത്തിയെ; എന്തൊണ്ണാ ഇം ഉലകത്തിലെ ആളുകെ തെയ്വ രാച്ചത്തുക്കൊള്ളെ ആളുകളക്കാട്ടി അറിവോടെ ഉടവനുടവൻ കാരിയങ്കാടെ ചെയ്യിനെ.
ആരൊണ്ണാലും മനിശൻ മകനുക്ക് എതിരാ കുത്തമെ ചൊല്ലിയാ അത്തുക്ക് അവനുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടയ്ക്കും; തെയ്വ ആത്തുമാവുക്ക് എതിരാ കുത്തമെ ചൊല്ലിയാ ഇം ഉലകത്തിലും വരുകേക്കൊള്ളത്തിലും അവനുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടയാത്ത്.”
അത്തുക്ക്, “അന്നിയര്” ഒൺ പത്തിരോശ് വതിലെ ചൊല്ലിയെ. അത്തുക്ക് ഏശു, “ഒണ്ണാ രാശാവിലെ ചൊന്തെ മക്കെ കരമെ കൊടുക്കിളതില്ലെ.
ചുറിയെ കാരിയങ്കാട്ടിൽ നേരുമയാനവൻ വൻ കാരിയങ്കാട്ടിലും നേരുമയൊള്ളാ താൻ; ചുറിയെ കാരിയങ്കാട്ടിൽ നീതി കെട്ടാ വൻ കാരിയങ്കാട്ടിലും നീതി കെട്ടാതാൻ.
എന്നെ എശമാനൻ കങ്കാണി വേലേൽ നുൺ പുറിച്ച് വുടുക്കിനവോളെ വോറെ ഒള്ളെ ഇണങ്കര് എന്നെ ഉടവുറെ കൂരേൽ ഏത്തെടുപ്പേക്കുചൂട്ടി എന്തെ ചെയ്യിളതൊൺ എനക്ക് തിക്കിലൊള്ളെ’.
അതോഞ്ച് കങ്കാണി വോറൊരാകാൽ, ‘നീ എത്തിനെ കടനെ വായ്ങ്കിയിരുക്കിനെ’ ഒൺ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് അവൻ ‘നൂറ് പടി കോതമ്മെ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ; കങ്കാണി അവൻകാക്ക് ‘നീ കണക്ക് എളുതിനെ കായിതമെ വായ്ങ്കെടുത്ത് എമ്പത് ഒൺ എളുത്’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
പിന്നേം കരുത്താവ് ചൊല്ലിയത്, “അനീതിയൊള്ളെ നായാതിപൻ ചൊന്നതെ കോളിൻ.
ഏശു അവറകാക്ക് ചൊല്ലിയത്, “ഇം ഉലകത്തിലെ ആളുകെ മട്ടുംതാൻ ആൺപെണ്ണെ എടുക്കുകേം കിടത്തി കൊടുക്കുകേം ചെയ്യിനത്.
ഒണ്ണാ ചാവിൽ നുൺ ഉശിരോറി എന്തി വരുകേം വരുകേക്കിരുക്കിനെ ഉലകത്തിൽ പിശയ്ക്കുകേം ചെയ്കേക്ക് ഓയ്ക്കമാനവേരാ ആൺപെൺ എടുക്കിനതില്ലെ; കിടത്തി കൊടുക്കിനതുമില്ലെ;
നിങ്കെ വെളിച്ചത്തിലെ മക്കെ ആളത്തുക്ക് വെളിച്ചമൊള്ളെ കാലം വരേക്ക് വെളിച്ചത്തുകാൽ അരുവണേനിൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ. ഇതെ ചൊല്ലിയോഞ്ച് ഏശു അവറളെ വുട്ട് പോയെ.
ആരും ഉടവനുക്ക് വഞ്ചനെ ചെയ്വാനില്ലെ; നിങ്കളിൽ ആരൊണ്ണാലും ഉലകത്തിലെ ആളുകേക്ക് മില്ലോട് താൻതാൻ പെരീലെ അറിവാളിയൊൺ നിനയ്ക്കിനതൊണ്ണാ അവൻ മെച്ചക്കമാനെ അറിവാളി ആളത്തുക്കുചൂട്ടി ഉലകത്തുക്ക് മില്ലോട് അറിവുകെട്ടാ ആകോണും.
മിന്നേ നിങ്കെ ഇരുട്ടിൽ താൻ നടന്തത്; ഒണ്ണാ ഇപ്പെ നിങ്കെ കരുത്താവിൽ വെട്ടമായ് ഇരുക്കിനെ; അതുനാലെ നിങ്കെ ഇപ്പെ വെട്ടത്തിലൊള്ളെ മക്കളായ് നടക്കോണും.
കടശീൽ അവറെ പിശപ്പ് നാശംതാൻ; അവറെ തെയ്വമോ ഉടമ്പുകാട്ടിലെ ആശതാൻ; വെക്കം കെട്ടെ കാരിയത്തുക്ക് അവറെ പെരുമയോറിനെ; അവറെ മനശ് എപ്പണും ഇം പൂമീലെ നിനവുകാട്ടിൽ താൻ.
എന്തൊണ്ണാ നിങ്കെ എല്ലാരും വെളിച്ചത്തിലേം പകലിലേം മക്കയാനെ; നങ്കെ ആരും റാവുക്കോ ഇരുട്ടുക്കോ ഒള്ളവേരാ നാത്തെ.
അതുനാലെ അവനിൽ നമ്പുനെ നിങ്കളയോ ഇരുട്ടിൽ ഇരുന്ത് അരിശുകമാനെ ഉടയാ വെളിച്ചത്തിൽ പിശയ്ക്കുവേക്ക് പുറിച്ചെടുത്ത് ഉടയാ ചുത്തമാനെ ചൊന്തെ ചാതീ ചനമുമായ്ക്കവൻ നല്ലെ നല്ലെ കാരിയങ്കാടെ മാനടവൻകാട്ടുക്ക് ചൊല്ലി കൊടുക്കുവേക്കുചൂട്ടി പൂയാരിയേരുകാടായും രാശാവുകാടായും നിങ്കെ ആയിരുക്കിനെ.
ഇകനെ തെയ്വ മക്കെ ആരൊണ്ണും ഉരുമൻ മക്കെ ആരൊണ്ണും ഇതുനാലെ തിക്കിനൊണ്ടാകും; തെയ്വത്തുക്ക് മില്ലോട് നീതിയാനെ കാരിയമെ ചെയ്യാത്തവനും അതുവോലെ അണ്ണൻ തമ്പിയേരുകാൽ ആത്തിരത്തിൽ ഇരാത്താളും തെയ്വത്തിൽ നുൺ പുറന്തവനില്ലെ.