31 തന്താര് അവൻകാക്ക്, ‘മകനേ, നീ എപ്പണും എൻ കൂട്ടത്തിൽ ഒള്ളെ; എനക്കിരുക്കിനതെല്ലാം നിനക്കൊള്ളതാൻ.
ഒണ്ണാ എടാൺ എടുപെൺ കിടന്തു നടക്കിനെ പെണ്ണാളും മത്തും ചെൻ നിൻ ചൊത്തെ തുൺ തുലച്ചെ; നിൻ ഇം മകൻ തിരുമ്പി വന്തവോളെ നീ അവനുക്കുചൂട്ടി ഒരു നയമാനെ കാളക്കുഞ്ചിയെ അറുത്തതാനെ?’ ഒൺ കേട്ടെ.
ഒണ്ണാ ഇം നിൻ നുമ്പി ചത്താതാൻ; ഇപ്പെ അവൻ ഉശിരോടിരുക്കിനെ; അവൻ അറന്ത് പോയാ താൻ; ഇപ്പെ അവനെ കണ്ടു കിടച്ച് ഇരുക്കിനെ. അതുനാലെ നിച്ചമാ നങ്കെ പിരിയമടേളതാൻ.’”
ഒരു അടിമേക്ക് ഒരു കൂരേൽ എണ്ണേക്കും ഇരുക്കേക്ക് കൂടാത്ത്. ഒണ്ണാ മകനാനവൻ എണ്ണേക്കും അക്കൂരേൽ ഇരുക്കും.
“അത് ചത്തിയമൊണ്ണാ, തെയ്വം എകൂതരെ ഒറിഞ്ച് പോട്ടാച്ചതീ?” ഒൺ ഇപ്പെ നീ കേൾവിയെ കോക്കാം. ഇല്ലെ, എന്തൊണ്ണാ ഏൻ അബുറാകാമിലെ ചാതീൽ ബെന്നിയാമീൻ ഒണ്ണാ കൂട്ടത്തിൽ പുറന്താതാനെ?
“അവനുക്ക് നല്ലെ ഓശനെ ചൊല്ലി കൊടുത്ത് അവനിൽ നുൺ കൂലിയെ വാങ്കേക്ക് ആരുക്ക് മുടിയും?” ഒണ്ണും എളുതിയിരുക്കിനത്.
എന്തൊണ്ണാ തെയ്വം ഇം ആളുകളെ മുതെ പുറിച്ചെടുത്ത് ഉടയാ നായപുറമാണമെ അവറാത്തുക്ക് കൊടുത്ത് അവറകാൽ മകത്തമാനെ ഉടമ്പടിനാലെ അവറാത്തുക്ക് വാക്കാം കൊടുത്ത് ഉടയാളെ എകനെ കൊണ്ടാടോണും ഒണ്ണും അവൻ അവറളെ പടിയ്ക്കെ വച്ചെ.