28 ഇതെ കേട്ടാലെ വലിയെ മകനുക്ക് കൂശു കനത്തെ, കൂരയകത്തുക്ക് ഓറുവെ മനശുനാതെ നുണ്ണവോളെ തന്താര് കൂരേക്ക് ഓറി വരുകേക്ക് കെഞ്ചി വുളിച്ചെ.
അവറെ അതെ വായ്ങ്കാലെ മുന്തിരി തോട്ടത്തിലെ ഉടമേകാക്ക് നേരേ പൊറുപൊറുക്കേക്ക് തുടയ്ങ്കെ.
കട്ടച്ചീക്ക് പുടിച്ചെ ഒരു നോയാളി ഏശുവുക്ക് മില്ലോട്ടുക്ക് വന്താലെ മുട്ടക്കുത്തി നുൺ ഇകനെ കോന്ത് കേട്ടെ, “നിനക്ക് മനശിരുന്താ എന്നെ ചുകമാക്കേക്ക് മുടിയും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
“എരുശലേമേ, എരുശലേമേ, നീ പലകപ്പാട്ടുക്കാറാളെ കൊൽകേം തെയ്വം നിൻകാക്ക് കടത്തി വുട്ടവേരാളെ കല്ലെ ഒറീകേം ചെയ്യിനവളേ, കോശി ഉടയാ കുഞ്ചികാടെ ഉറകടീൽ ഓമ്പിനവോലെ നിൻ മക്കളെ അരുവണയ്പ്പേക്ക് എനക്ക് എത്തിനെ വട്ടം മനശിരുന്തെ; ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് അത്തുക്ക് മനശ് നാപ്പോയെ.
“ഇം മനിശൻ പാപികളെ ഏത്തെടുത്ത് അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് തിന്നെ” ഒൺ പരീശരുകാടും മതപണ്ടിതരുകാടും കുശുകുശുത്ത് ചൊല്ലിയെ.
വേലക്കാറൻ ചൊല്ലിയത്, ‘നിൻ നുമ്പി തിരുമ്പി വന്തേയെ; അവനുക്ക് നോയ്പേയ് ചീക്ക് ഒണ്ണും തട്ടാതെ തിരുപ്പി കിടച്ചതുനാലെ നിൻ നിന്താര് എപ്പേരുപ്പട്ടെ കാളെ കുഞ്ചിയെ അറുത്ത് വിരുന്തെ ഇട്ടെ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒണ്ണാ വലിയെ മകൻ തന്താരുകാക്ക്, ‘ഏൻ ഇത്തിനെ നാളായ് നിൻ ഉശത്തിൽ വേലേ ചെയ്യിനെ; നിൻ ചൊല്ലെ ഏൻ മീരിയതുമില്ലെ; ഏൻ എൻ ഇണങ്കരും മത്തും തുൺ പിരിയമടേകേക്ക് ഒരു ആട്ടുക്കുഞ്ചിയെ കൂടി നീ എനക്ക് തന്തതില്ലെ.
മനം തിരുപ്പിളതപ്പത്തീം പാപത്തുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടക്കിനതപ്പത്തീം എരുശലേമിലിരുന്ത് ഉലകത്തിലെ മാനടവൻകാൽ ബൂറാ അവൻ നാമത്തിൽ വുളിച്ച് ചൊല്ലോണുമൊൺ എളുതിയിരുക്കിനെ.
ഒണ്ണാ പരീശരും മതപണ്ടിതരുകാടും ഏശുവിലെ ശിശിയരുകാൽ, “നിങ്കെ കരമെ പിരിക്കിനവേരാളും പാപികളും മത്തും തുൺ കുടിയ്ക്കിനത് എന്ത്” ഒൺ കുശുകുശുത്തെ.
അവനെ തീനുക്ക് വുളിച്ചെ പരീശൻ അതെ കണ്ടാലെ, “ചെൻ പലകപ്പാട്ടുക്കാറനായിരുന്തപ്പെ ഉടയാളെ തൊട്ടെ ചൊൾ ആരൊണ്ണും എകത്താ ഒണ്ണും ചൊൾ പാപിനിയൊണ്ണും തിക്കിലൊണ്ടാവനായതെ” ഒൺ ഉടയാളേ നിനച്ചെ.
മാനടവൻ വന്തടേനതെ കണ്ടാലെ എകൂതരാനെ ആളുകെ പുറണിപുടിച്ച് പവുലോശ് ചൊല്ലിയത്തുക്ക് എതിരാ ഏയ്ലകെട്ടി പവുലോശെ വെക്കം കെടുത്തിയെ.
ഒണ്ണാ എകൂതര് പട്ടണത്തിലെ വലിയോരുകാടാനെ ആണാകാടാം തെയ്വമെ കുമിടെ വാങ്കുമവേരാളും എകൂതരല്ലാത്തവേരാളും പണക്കാറാളുമാനെ പെണ്ണാളാം പവുലോശുക്കും ബർന്നബാശുക്കും എതിരാ ഉളപ്പിവുട്ട് അവറാത്തുക്ക് തണ്ടനയെ കൊടുത്ത് അവ്വിടത്തിലിരുന്ത് പുറത്തിലായ്ക്കെ.
പിശിത്തിയാവിലെ അന്തിയോക്കിയാവിലിരുന്തും ഇക്കോനിയാവിലിരുന്തും വന്തെ എകൂതര് അങ്കിളെ മാനടവനെ കങ്കണം കെട്ടി പവുലോശുക്ക് കല്ലെ ഒറീയൊറീ ഒൺ ഒറിഞ്ചെ; അവൻ ചത്തേയെ ഒൺ നിനച്ചാലെ, പട്ടണത്തിലെ പുറത്തുക്ക് വലിച്ച് കൊണ്ടേയെ.
ഒണ്ണാ നമ്പാതെ ഇരുന്തെ എകൂതര് നമ്പിക്കയാനവേരാക്ക് വുറോതമാ എകൂതരല്ലാത്തവേരാളെ ഉളപ്പി വുട്ടെ.
എകൂതരുക്ക് അം ചേതി എന്തൊൺ വുളങ്കാപ്പോയതെ? അകനെ ചൊൽകേക്ക് കൂടാത്ത്. എന്തൊണ്ണാ, “എന്നചൊല്ലി വിളക്കമായെ ആളുകനാലെ നിങ്കാക്ക് എൻകാൽ മനവരത്തമാം കോപമാം കുടക്കും” ഒൺ തെയ്വം അവറകാൽ മോശനാലെ ചൊല്ലിയിരുക്കിനെ.
അതുനാലെ എങ്കെ കിരിശ്ത്തുവുക്കുചൂട്ടി ചൊന്നവേരാ ആയിരുക്കിനെ; തെയ്വം എങ്കനാലെ “തെയ്വത്തുകാക്ക് ഒത്തുമേലായോനിൻ” ഒൺ കിരിശ്ത്തുവുക്ക് പകറമായ് എങ്കെ നിങ്കകാൽ കേണു ചൊന്നെ. അത് തെയ്വമേ എങ്കനാലെ നിങ്കകാൽ പുത്തിയെ ചൊന്നത് മട്ടുംതാൻ.
അതുമട്ടുമില്ലെ എകൂതരല്ലാത്തവേരാ രച്ചിക്കപ്പടുകേക്കുചൂട്ടി എങ്കെ അവറകാൽ വശനമെ ചൊന്നതെ വിലക്കുകേക്ക് എകൂതര് നോയ്ക്കെ; ഇകനെ എപ്പണും ചെയ്കിട്ടേ ഇരുന്തെ പാപങ്കാടെ അവറെ ചെയ്യോച്ചെ. ഒണ്ണാ കടശീക്ക് തെയ്വത്തിലെ കോപം അവറളേത്തിൽ വന്തേയെ.