22 ഒണ്ണാ അവൻ തന്താര് വേലക്കാറൻകാൽ, ‘പുടീയൊൺ ചന്തമാനെ ഒരു അങ്കിയെ കുടത്ത് ഇടെ വയ്യിൻ; അവൻ വിരളുക്ക് മോതിരമാം കാലുക്ക് ചെരുപ്പാം ഇടെ വയ്യിൻ.
അകനയവൻ തന്താരുകാൽ പോയി, ‘അപ്പാ ഏൻ തെയ്വത്തുകാക്കും നിൻകാക്കും പാപമെ ചെയ് ഇരുക്കിനെ; ഉണ്ണേക്കിരുന്ത് ഏൻ നിൻ മകനൊൺ കേൾവി കോപ്പേക്ക് ഓയ്ക്കിയം നാത്തെ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒരു നയമാനെ കാളെ കുഞ്ചിയെ കുടത്ത് കൊൺ വിരുന്തിട്ട് പിരിയമടയാം.
അത് എന്തനേത്തൊണ്ണാ എകൂതനൊണ്ണാലും എകൂതനല്ലാത്തവനൊണ്ണാലും ഏശുകിരിശ്ത്തു തനക്കുചൂട്ടി ചെയ്യതെ നമ്പുനവൻ തെയ്വത്തുക്ക് മില്ലോട് നീതിമാനാകും.
അതുനാലതാൻ തെയ്വ ആത്തുമാവിലെ ഉതവീലേ തെയ്വമെ ആത്തിരത്തോടെ “തകപ്പനേ” ഒൺ വുളിക്കേക്കൊള്ളെ അവശിരം കിടച്ചത്. മിന്നേ നങ്കെ നായപുറമാണമെ പേടിയോടെ പാലിച്ച് പിശയ്ക്കുമതാനേ?
കിരിശ്ത്തു ഏശുവിലെ കൂട്ടായ്മേക്ക് രാടിപിരാടിയെ നിങ്കെ എല്ലാരും കിരിശ്ത്തു കുണമെ ഏത്തെടുത്തിരുക്കിനെ.
നിമതീലെ പുതുവൻ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊൽകേക്ക് നിങ്കെ ഒരുക്കം എന്നെ ചെരുപ്പെ കാലുക്കു ഇട്ടും
അവേക്ക് ചുത്തമാനതും വെടിപ്പൊള്ളതും തുപ്പുറവാനതുമാനെ അല്ലാരിയൻ തുണി ഇടുവേക്ക് കിടച്ചിരുക്കിനെ; അം അല്ലാരിയൻ തുണി എന്നത് തെയ്വ മക്കളിലെ നല്ലെ ചെയ്തികതാൻ.”
ആത്തുമാവ് ശവകാട്ടുകാൽ ചൊന്നതെ മനമൊള്ളവൻ കോക്കട്ടെ. വെറ്റി നേടിനവനുക്ക് മറച്ച് വച്ചിരുക്കിനെ മന്നയാം പുതുവൻ പേരെ എളുതിയെ ഒരു വെള്ളെ കല്ലാം ഏൻ കൊടുക്കും; ഇം പുതുവൻ പേര് കിടയ്ക്കിനവനുക്കല്ലാതെ വോറാരുക്കും തിക്കിലെ.
നീ ചൊത്തൊള്ളാ ആളത്തുക്ക് തീയിൽ ഊതി ചുത്തമായ്ക്കെ തങ്കമാം നിൻ വെക്കം വെളിവാകാതെ മറഞ്ചിരുക്കിളത്തുക്ക് ഇടുവെ വെള്ളെ തുണിയാം നിനക്ക് പാരുവെ കിടയ്ക്കിളത്തുക്ക് കണ്ണുക്ക് എളുതുവെ കൺ മശിയാം എൻകാൽനുൺ വിലേക്ക് വാങ്കുവെ ഏൻ നിൻകാൽ പുത്തിയെ ചൊന്നെ.
അമ്പോളെ അവറളിൽ ഒവ്വൊരാക്കും വെളെള നിലെ അങ്കിയെ കൊടുത്തെ; അവറളവോലെ ചാകേക്കിരുക്കിനെ കൂട്ട് വേലക്കാറാളും ഏശുവിൽ നമ്പുനെ കൂട്ടാളികേം വന്ത് എണ്ണം തികേനെ വരേക്ക് കൊഞ്ചെ നേരംകൂടി കാത്ത് ഇരുപ്പേക്ക് ചൊല്ലിയെ.
ഇതോഞ്ച് എല്ലാ ചാതികാട്ടിൽ നുണ്ണും എല്ലാ കൂട്ടത്തിൽ നുണ്ണും വർളാട്ടിൽ നുണ്ണും പാശകളിൽ നുണ്ണും ആരുക്കും എൺമ്പേക്ക് കൂടാത്തെ അത്തിനാരം ആളുകെ വെളെള നിലയങ്കിയെ ഇട്ട് കയ്യിൽ കുരുത്തോലെ പുടിച്ച് കോയിമെ കട്ടിലേക്കും കുഞ്ചി ആട്ടുക്കും മില്ലോട് നിക്കിനതെ ഏൻ കണ്ടെ.