21 അകനയവൻ തന്താരുകാൽ പോയി, ‘അപ്പാ ഏൻ തെയ്വത്തുകാക്കും നിൻകാക്കും പാപമെ ചെയ് ഇരുക്കിനെ; ഉണ്ണേക്കിരുന്ത് ഏൻ നിൻ മകനൊൺ കേൾവി കോപ്പേക്ക് ഓയ്ക്കിയം നാത്തെ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അകനെ അവൻ എന്തി തന്താര് കൂരേക്ക് പോയെ. അവൻ വരിനതെ തുലേൽ നുണ്ണേ തന്താര് കണ്ടതും മനശിരങ്കി ഓടി പോയി അവൻ കയ്ത്തമേ അപ്പി പുടിച്ച് നൊത്തിയെ.
ഒണ്ണാ അവൻ തന്താര് വേലക്കാറൻകാൽ, ‘പുടീയൊൺ ചന്തമാനെ ഒരു അങ്കിയെ കുടത്ത് ഇടെ വയ്യിൻ; അവൻ വിരളുക്ക് മോതിരമാം കാലുക്ക് ചെരുപ്പാം ഇടെ വയ്യിൻ.
ഇല്ലെ, തെയ്വം കനിവെ കാട്ടിനനാലെ നിനക്ക് നിൻ മനം തിരുപ്പുകേക്കൊള്ളെ അവശിരം കിടയ്ക്കിനെ ഒൺ തിക്കിലാതെ അവനുക്കിരുക്കിനെ അം എപ്പേരുപ്പട്ടെ കനിവ്, മന്നിപ്പ്, പൊറുപ്പ് ഒണ്ണതുകാടെ നീ ഒറിഞ്ച് പോട്ടതാക്കിനതീ?
ഇകനെ നമ്പിക്കേൽ കൂട്ടാളികേക്ക് എതിരിയാ പാപമെ ചെയ്, അവറെ ഉറപ്പുനാത്തെ മനശുകാട്ടുക്ക് കായപ്പടുത്തിനവോളെ നിങ്കെ കിരിശ്ത്തുവുക്ക് വുറോതമാ പാപമെ ചെയ്യിനെ.