17 അമ്പോളെ അവാളേക്ക് പുത്തിവന്ത് ഉടയാളെ ചൊല്ലിയത്, ‘എൻ തന്താര് കൂരേലെ കൂലി വേലക്കാറാ തുൺ തീനെ എത്തിനാരത്തിൽ മീതീ വരുത്തിനെ; ഏൻ ഇങ്ക് പഞ്ചത്തുക്ക് കിടന്തു ചാനെ.
പണ്ണീക്ക് കൊടുക്കിനെ തവിടെ തുൺ പഞ്ചമെ മാത്തുകേക്ക് നിനച്ചെ. ഒണ്ണാ ആരും അവനുക്ക് അതെ കൊടുത്തതില്ലെ.
അവൻ പാതാളത്തിൽ കിടന്ത് കറുമമടഞ്ച് മീത്തുക്ക് നോയ്ക്കവോളെ തുലേൽ അബുറാകാം കൊടുക്കിൽ കിടക്കിനെ ലാശരെ കണ്ടെ.
ഇതെ കേട്ടവേരായെല്ലാം ഇകനെ നടന്തതെ കാൺമ്പേക്ക് അക്ക് പോയെ. അവറെ ഏശുവുകാക്ക് വന്തവോളെ മുനികാട് വുട്ടുപോയെ മനിശനെ കാൺങ്കേം ചെയ്യെ. അവൻ തുണിമണികാടെ ഇട്ട് നല്ലപുത്തീൽ ഏശുവിലെ കാൽകാൽ ഇരുക്കുകേം ചെയ്മതെ അവറെ കണ്ട് അരണ്ട് പറന്തേയെ.
പത്തിരോശുക്ക് പോതം ബൂന്തതും, കരുത്താവുനാലതാൻ തൂതനവുട്ട് കെരോതാവ് രാശാവ് കയ്യിലിരുന്തും എകൂതാ ചാതീലെ വലിയോരുകാട് നിനച്ച് കൂട്ടിയത്തിൽ ഇരുന്തും എനക്ക് വുടുതലയെ തന്തതൊൺ എനക്ക് മെച്ചക്കമാ തിക്കിലൊള്ളെ ഒൺ ഉടയാളേ ചൊല്ലിയെ.
ഇതെ കേട്ടതും അവറാത്തുക്കു ഉടവറെ ചങ്ക് നൊറുങ്കി പറന്തേയനാലെ പത്തിരോശുകാലും അങ്ക് ഇരുന്തെ അപ്പോശ്ത്തലരുകാലും, “മാളേ, എങ്കെ എന്തെ ചെയ്യിളെ” ഒൺ കേട്ടെ.
അകനെ വെളിച്ചം വരിനവോളെ എല്ലാരുക്കും എല്ലാം തിക്കിനൊണ്ടാകും. അതുനാലതാൻ, “ഉറങ്കിനവനേ, അയന്ത് ചത്ത് കിടക്കിനവൻ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് എന്തിൻ; അന്നേരം കിരിശ്ത്തു നിനക്ക് വെളിച്ചമെ തരും” ഒൺ ചൊല്ലി ഇരുക്കിനത്.