8 അത്തുക്ക് തോട്ടക്കാറൻ, ‘എശമാനനേ, ഏൻ ഇം അത്തി മരത്തുക്ക് ചുത്തുകോടാം കിളച്ച് വളം ഇടിനതുവരേക്ക് ഇം വരിയങ്കൂടി മരം നിക്കട്ടെ.
അതുനാലെ അവൻ ഉടയാ തോട്ടക്കാറൻകാൽ, ‘പോയെ മൂണ് വരിയമും ഏൻ ഇം മരത്തിൽ പശമൊള്ളതീ ഒൺ നോയ്ക്കികിട്ടേ ഇരുക്കിനെ ഒണ്ണാ ഇതുവരേക്ക് ഒണ്ണാം കാണതില്ലെ; അതെ വെട്ടി ഒറീൻ; അത് വന്തു ഇടമെ നാശമെ ചെയ്യാനെ’.
മേലാൻ ഒരുവോളെ മരം കാച്ചതൊണ്ണാലോ? കായാതെവോയാ വെട്ടിയൊറീളെ’” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
പിന്നെ അത് മണ്ണുക്കോ വളത്തുക്കോ ഉതവാത്ത്; അതുനാലെ അതെ എടുത്ത് ഒറിഞ്ചാകും. കോപ്പേക്ക് മനമൊള്ളാ കോക്കട്ടെ.”
പിരിയമാനവേരാളേ, എകൂതരുകാട്ടിലെ രച്ചെ കാൺമ്പച്ചൂട്ടി ഏൻ ചരിയാനത്തിൽ ആശിക്കിനനാലെ ഏൻ അവറാത്തുക്കുചൂട്ടി തെയ്വത്തുകാൽ വായാതിനെ.
ഏൻ ഇതയെല്ലാം ചൊന്നത് എന്തുക്കൊണ്ണാ നിങ്കെ തെയ്വത്തുകാക്ക് ചേന്തോനതെ കണ്ട് അവറാത്തുക്ക് പുറണി ഒണ്ടാകേക്കുതാൻ.
അതുനാലെ ചിലെ ആളുകെ നിനയ്ക്കിനതുവോലെ കരുത്താവു വാരാത്തൊൺ നിങ്കെ നിനയ്പ്പാനില്ലെ. അവൻ വാക്കെ തന്തതുവോലെ ഉറപ്പാ വരും. ആരും നാശമായ് പോകാതെ ഇരുപ്പേക്കുചൂട്ടിതാൻ അവൻ ചരിയാനത്തിൽ പൊറുപ്പക്കാട്ടി ഇകനെ ചെയ്യിനത്. മുച്ചൂടും വേരാ തങ്കെ പാപമെ വുട്ടു തിരുമ്പുകേക്ക് അവൻ ആശിക്കിനെ.