44 അകനയൊണ്ണാ അം എശമാനൻ അം പണ്ണക്കാറനെ തനക്കൊള്ളെ എല്ലാത്തുക്കും കങ്കാണിയായ്ക്കി വയ്ക്കും ഒൺ ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാൽ ചൊന്നെ.
അകനയൊണ്ണാ അം എശമാനൻ അം പണ്ണക്കാറനെ തനക്കൊള്ളെ എല്ലാത്തുക്കും കങ്കാണിയായ്ക്കി വയ്ക്കും ഒൺ ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാൽ ചൊന്നെ.
അത്തുക്ക് എശമാനൻ, “അന്താൻ, നല്ലവനും നമ്പിക്കെ ഒള്ളവനുമാനെ പണ്ണക്കാറനേ, നീ ചുറിയെ കാരിയത്തുക്ക് നമ്പിക്കെ ഒള്ളവനായ് ഇരുന്തനാലെ ഏൻ നിന്നെ വൻ കാരിയത്തുക്ക് കങ്കാണിയാക്കും; നീ അകത്തിൽ വന്ത് എൻ പിരിയത്തിൽ പങ്കാളിയാനിൻ” ഒൺ അവൻകാക്കു ചൊല്ലിയെ.
ഉടയാ എശമാനൻ വന്തു നോക്കിനവോളെ അകനെ അതെ ചെയ്കിട്ടിരുക്കിനെ പണ്ണക്കാറൻ ഓകമൊള്ളാ.
ഒണ്ണാ അം പണ്ണക്കാറൻ, ‘എശമാനൻ ഇപ്പണേ വാരാത്ത്’ ഒൺ ഇതയത്തിൽ നിനയ്ക്കുകേം അങ്ക് ഇരുക്കിനെ വോറെ വേലക്കാറത്തികാടാം വേലക്കാറന്മാരാം അടിപ്പേക്കും തുൺ കുടിച്ച് തലക്കിരുമ്പ് നുറഞ്ച് മതിപ്പേക്കും പുടിച്ചാ,
നീ ചൊത്തൊള്ളാ ആളത്തുക്ക് തീയിൽ ഊതി ചുത്തമായ്ക്കെ തങ്കമാം നിൻ വെക്കം വെളിവാകാതെ മറഞ്ചിരുക്കിളത്തുക്ക് ഇടുവെ വെള്ളെ തുണിയാം നിനക്ക് പാരുവെ കിടയ്ക്കിളത്തുക്ക് കണ്ണുക്ക് എളുതുവെ കൺ മശിയാം എൻകാൽനുൺ വിലേക്ക് വാങ്കുവെ ഏൻ നിൻകാൽ പുത്തിയെ ചൊന്നെ.