41 “കരുത്താവേ, നീ ഇകനെ കതേ പേരേത്തി ചൊല്ലിയത് എങ്കകാൽ മട്ടുമോ അതോ എല്ലാരുകാലുമോ?” ഒൺ പത്തിരോശ് കേട്ടെ.
അതുനാലെ നിങ്കകാൽ ഏൻ ചൊന്നതമേ എല്ലാരുകാലും ചൊന്നെ, അയന്തിരിൻ.”
ഏശു തിരുമ്പി വന്തവോളെ അം മൂണ് ശിശിയരും ഉറങ്കിനതെ കണ്ടെ, അമ്പോളെ ഏശു പത്തിരോശുകാക്ക്: “ശീമോനേ, നീ ഉറങ്കിനതീ? നിങ്കാക്ക് എൻ കൂട്ടത്തിൽ ഒരു മണിക്കൂറുകൂടി അയന്തിരുപ്പേക്ക് കൂടാപ്പോയത് എന്ത്?
അം പണ്ണക്കാറനുക്ക് ഉടയാ എശമാനൻ പിരിയം തിക്കിനൊണ്ടായപ്പണും അത്തുക്കുചൂട്ടി ഒരുങ്കാതിരുക്കുകേം അവൻ പിരിയമെ ചെയ്യാതിരുക്കുകേം ചെയ്യിനെ പണ്ണക്കാറനുക്ക് ചരിയാനെ തണ്ടനെ കിടയ്ക്കും.
ഒണ്ണാ തണ്ടനെ കിടയ്ക്കുമൊൺ തിക്കിനാതെ ചെയ്യെ ചുട്ടിത്തനത്തുക്ക് തിക്കിനാതെ ചെയ്യനാലെ കുറേമാതാൻ തണ്ടനേ കിടയ്ക്കും; അനേകമാ കിടച്ചാകാൽ കനേമാ കോക്കും; അനേകമായ് ഉത്തരവാതമെ ഏത്തു കൊടുത്താകാൽ അനേകമായ് കോക്കും.
എല്ലാത്തുക്കും കടശി കാലം വന്തിരുക്കിനെ; അതുനാലെ നിങ്കെ വായാതിനവോളെ നിങ്കെ തെളിഞ്ചെ മനശുകാറായായും ഉടവനുടവൻ പിരിയമെ അടക്കി വയ്ക്കിനവേരായായും ഇരിൻ.
നിങ്കെ അയന്ത് കെവുനമാ ഇരിൻ; നിങ്കെ എതിരാളിയാനെ പിശാശ് കതറിനെ ശിങ്കം വോലെ ആരെ പുടിച്ച് വുശുങ്കും ഒൺ നോക്കി ചുത്തി നടക്കിനെ.