16 പിന്നേം ഒരു കതേ പേരേത്തി അവറകാൽ ചൊല്ലിയത്, “പണക്കാറനാനെ ഒരു മനിശനിലെ ഉശം നന്തി നൽവണം വെള്ളാമെ വിളഞ്ചെ.
ഒണ്ണാ വോറേ ചിലെ മണികാട് നല്ലെ മണ്ണുക്ക് ബൂന്തെ; അത് വന്ത് നൂറും അറുവതും മുപ്പതുമായ് വെള്ളാമെ വിളഞ്ചെ.
അകനെ നിങ്കെ ചെയ്യാ നിങ്കെ മേലോകത്തിലെ തകപ്പൻ മക്കെ ആകും; അവൻ നല്ലയാളുകേക്കും തിശകെട്ടവേരാക്കും ഉടയാ പെയ്തെ അടിയ്ക്കെ വയ്ക്കിനെ; നീതിയൊള്ളവേരാക്കും നീതി കെട്ടവേരാക്കും മശയാം പെയ്യെ വയ്ക്കിനെ.
പിന്നെ അവൻ അവറകാൽ ചൊല്ലിയത്, “എല്ലാ തരത്തിലുമൊള്ളെ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരത്തുകാക്കും ആശെ വയ്യാതെ മാറി നുണ്ണോകോണും; എന്തൊണ്ണാ, ഒരു മനിശനിലെ ഉശിരുക്കു അടിത്താനമായിരുക്കിനത് അവനുക്കിരുക്കിനെ എപ്പേരുപ്പട്ടെ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരം നാത്തെ.”
അമ്പോളെ അവൻ, ‘ഏൻ എന്തെ ചെയ്യിളെ? ഇം വെള്ളാമെ കൂട്ടി വയ്പ്പേക്ക് കളറി പേരാത്ത്’ ഒൺ ഉടയാളമേ നിനച്ചെ.
ഒണ്ണാ അവൻ ചെയ്യിനെ നല്ലനല്ലെ കാരിയംനാലെ താൻ ഇപ്പണും ഒള്ളതൊൺ എപ്പണും കാട്ടി തരിനെ; അവൻ നിങ്കാക്ക് വാനത്തിലിരുന്ത് മശയാം വേണ്ടവോളെ അന്നമാം തന്ത് മനശെ നുറയ്ക്കിനെ.”