39 അത്തുക്ക് കരുത്താവ് അവൻകാക്ക്, “പരീശരാനെ നിങ്കെ പാത്തിരെ പണ്ടങ്കാട്ടിലെ മീത്തോടമേ വെടിപ്പാക്കിനെ; നിങ്കെ ഇതയത്തിൽ പറതൂറീം കുറുപ്പു കെട്ടെ പുത്തീം നുറഞ്ചിരുക്കിനെ.
എകനയൊണ്ണാ ഒരു മനിശൻ ഇതയത്തിൽ നുൺ വരിനെ കെട്ടെ നിനവ്, കുലെ, എടാൺ എടുപെൺ കിടത്തെ, തിശകെട്ടെ കിടത്തെ, കളവ്, നരി, വോറെ ഒള്ളവേരാളചൊല്ലി കുത്തമെ ചൊൽകെ.
കളവാണികയാനെ പലകപ്പാട്ടുക്കാറാകാൽ കെവുനമായ് ഇരുന്തോകോണും; ആടുകാടുവോലെ അവറെ നിങ്കകാക്ക് വരിനെ; ഒണ്ണാ അവറെ മെച്ചക്കമാ കടിച്ചു കൊണ്ണാനെ ചെന്നായ്കാടുവോലതാൻ.
അവൻ അവറകാക്ക്, “നിങ്കെ നിങ്കളമേ മനിശനുക്ക് മില്ലോട് നീതിയൊള്ളവേരാ ഒൺ കാട്ടിനെ; ഒണ്ണാ തെയ്വത്തുക്ക് നിങ്കെ ഇതയങ്കാടെ തിക്കിനൊള്ളെ; മനിശനുക്ക് മില്ലോട് പെരുമപ്പടിനത് തെയ്വത്തുക്ക് മില്ലോട് ഒണ്ണും നാത്തതാകും.
അപ്പിണെ കണ്ട് കരുത്താവുക്ക് മനശിരക്കം ഒണ്ടായാലെ അവേകാക്ക് “കേശാതെ” ഒണ്ണെ.
കരുത്താവുകാക്ക് കടത്തിവുട്ട്, “വരുകേക്കിരുക്കിനെ മശികാ നീ താനീ? അതോ എങ്കെ വോറൊരാളെ കാത്ത് ഇരുക്കിളതീ” ഒൺ കേട്ടെ.
അപ്പുറാണികേകാലൊള്ളെ കരുതൽനാലെ നാത്തെ അവൻ ഇകനെ ചൊല്ലിയത്. എന്തൊണ്ണാ അവൻ കളുക്കൻ ആയതുനാലേം പണപ്പയ്യെ ഓമ്പി വയ്ക്കുമതു അവൻ ആയതുനാലേം അത്തിൽ നുൺ എടുത്തോമവതും നാലതാൻ അവൻ ഇകനെ കുരവുട്ടത്.
ഏശുവും ശിശിയരുകാടും അന്തി തീനെ തിൻബേക്ക് ഇരുന്തെ; ഏശുവെ കാട്ടി കൊടുപ്പേക്കൊള്ളെ നിനയ്പ്പെ പിശാശി ശീമോൻ മകനാനെ ഊതാ ഇശ്ക്കരിയോത്താവ് മനശീൽ മിന്നമേ കൊടുത്തിരുന്തെ.
അന്നേരം പത്തിരോശ്, “അനന്നിയാശേ, തെയ്വ ആത്തുമാവുകാൽ കളവെ ചെയ്വച്ചൂട്ടി ഇടമെ വിത്തത്തിലെ അണേൽ ഒരുത്തിനേ എടുത്തു വയ്പ്പേക്ക് നിൻ ഇതയമെ പിശാശ് കയ്യടയ്ക്കേയതീ?
ഏൻവോലെയൊള്ളെ ഉളന്താരികളക്കാട്ടി എകൂതാ ചാതീക്കുചൂട്ടി ചാമാതാൻ ഏൻ; എങ്കെ വലിയോരുകാട് ചട്ടവട്ടമെ ചരിയാനെ ആത്തിരത്തിൽ വച്ചിരുന്താളും താൻ.
തെയ്വമെ കുമിടിനാ ഒൺ ചൊല്ലി അത്തിലെ ചക്കിതിയെ വീയ് ഒറീനവേരാളും താൻ. അകത്തവേരാളെ വുട്ടു അകന്ത് ഇരുന്തോകോണും.
ചുത്തമാനവേരാക്ക് എല്ലാം ചുത്തംതാൻ; ഒണ്ണാ ചുത്തം നാത്തവേരാക്കും നമ്പിക്കെ നാത്തവേരാക്കും ഒണ്ണും ചുത്തമേയില്ലെ; അവറെ മനശീം നല്ലെ മനശിരക്കമും അശുക്കലായിരുക്കിനെ.
നങ്കെ തെയ്വത്തുകാക്ക് ഉതവീക്കുചൂട്ടി പോനിൻ; അമ്പോളെ അവൻ പിന്നിയം നങ്കാക്ക് കിടയ്ക്കും. പാപമെ ചെയ് നടക്കിനവേരാളേ, നിങ്കെ പാപമെ നുറുത്തിൻ; ഇരട്ടെ മനശൊള്ളവേരാളേ, നിങ്കെ മനശീലൊള്ളെ ഇവ്വുലകത്തിലെ കുറുപ്പുനാത്തെ ആശകാടെ വീയ് ഒറീൻ.