1 ഒരുനാ ഏശു ഒരു പണ്ണേൽ വായാതി ഇരുക്കുമെ; വായാതിയോഞ്ചതും അവൻ ശിശിയരിൽ ഒരാ “കരുത്താവേ, ഓകന്നാൻ ഉടയാ ശിശിയരെ വായാതുവേക്ക് പടിയ്ക്കെ വച്ചതുവോലെ എങ്കളാം വായാതുവേക്ക് പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കോണുമേ?” ഒൺ കേട്ടെ.
ഒണ്ണാ ഒരു കാരിയമെ മട്ടും മതി; മറിയാവ് നല്ലതെ തേടി എടുത്തിരുക്കിനെ; അതെ ആരും അപ്പിൺകാൽ നുൺ പുടിയ്ങ്കി എടാത്ത്.”
ഏശു അവറകാൽ, “നിങ്കെ വായാതിനവോളെ ഇകനെ ചൊല്ലോണും, ‘മേലോകത്തിലെ എങ്കെ തകപ്പനേ, പരിശുത്തമാനെ നിൻ നാമം മകിമപ്പടട്ടെ; നിൻ രാച്ചം വരട്ടെ; [നിൻ പിരിയം മേലോകത്തിൽവോലെ പൂമീലും ആകോണുമേ;]
അക്കാലത്തിൽ ഒരുനാ വായാതുവച്ചൂട്ടി ഏശു ഒരു മലേക്ക് ഓറിപ്പോയെ. അൻ റാവ് വുടീനതുവരേക്ക് തെയ്വത്തുകാൽ വായാതിയിരുന്തെ.
അപ്പിണെ കണ്ട് കരുത്താവുക്ക് മനശിരക്കം ഒണ്ടായാലെ അവേകാക്ക് “കേശാതെ” ഒണ്ണെ.
കരുത്താവുകാക്ക് കടത്തിവുട്ട്, “വരുകേക്കിരുക്കിനെ മശികാ നീ താനീ? അതോ എങ്കെ വോറൊരാളെ കാത്ത് ഇരുക്കിളതീ” ഒൺ കേട്ടെ.
ഒരുനാ ഏശു തൻബാട്ടിൽ വായാതിയിരുന്തവോളെ ശിശിയരുകാട് അവൻകാക്ക് വന്തെ. ഏശു അവറകാക്ക്, “ഏൻ ആരൊൺനേ മാനടവൻകാട് ചൊന്നത്?” ഒൺ കേട്ടെ.
ഇം കാരിയങ്കാടെ ചൊല്ലി എട്ട് നാളോഞ്ച് ഏശു പത്തിരോശാം ഓകന്നാനാം ആക്കോവാം ഉടയാ കൂട്ടത്തിൽ കൂട്ടിയെടുത്ത് വായാതുകേക്ക് മലേക്ക് ഓറിപ്പോയെ.
കിരിശ്ത്തു ഇം ഉലകത്തിൽ പിശച്ചിരുന്തവോളയേ ചാവിൽ നുൺ രച്ചിക്കേക്ക് തകിതി ഒള്ളെ തെയ്വത്തുകാക്ക് കുലവയായൊള്ളെ കോത്തയോടേം കണ്ണീരോടേം വായാത്തുകയാം കെഞ്ചുകയാം ചെയ്യെ. ഏശുവുക്ക് തെയ്വത്തുകാക്കൊള്ളെ പേടിനാലെ അത്തുക്ക് വതിലും കിടച്ചെ.
നിങ്കളോ എനക്ക് പിരിയമൊള്ളവേരാളേ, നിങ്കാക്കിരുക്കിനെ എപ്പേരുപ്പട്ടെ ചുത്തമാനെ നമ്പിക്കേൽ നിങ്കളെ ഉറപ്പോടെ നുറുത്തുകേം തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ വായാതുകേം ചെയ്യിൻ.