41 അത്തുക്ക് കരുത്താവ്, “മാർത്തേ, മാർത്തേ, നീ പലെ കാരിയങ്കാടെ നിനച്ചി വരുത്തപ്പട്ടിരുക്കിനെ.
അത് എകനയൊണ്ണാ വശനമെ കേട്ടാലും ഇം ഉലകത്തിലെ നിനവുനാലേം അണേകാക്കും ഉടവനുക്കൊത്തവോലത്തെ പിശപ്പിലെ നിനവുനാലേം വെള്ളാമെ വിളേനവോലെ കനിയെ തരുവെ കൂടാത്ത്.
പിന്നെ ഏശുവും ശിശിയരുകാടും നടന്ത് നടന്ത് ഒരു കൂറാ പോയ് ചേന്തെ; മാർത്താ ഒൺ വുളിക്കിനെ ഒരു പെൺ പുള്ളെ അവനെ കൂരേക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ടോയെ.
ഒണ്ണാ മാർത്തെ ചമേലെ ചെയ് ചരിയാനത്തിൽ വലഞ്ച് ഏശുവുകാൽ വന്ത്, “കരുത്താവേ, എൻ ഇളേവെ എന്നെ ഒരയാളയിട്ടു പമ്പുലമെ ചെയ്യെ വയ്ക്കിനത് നിനക്ക് തിക്കിനാത്തതീ? എനക്ക് ഉതവിയെ ചെയ്വെ അവളെ കടത്തിവുട്” ഒൺ അവെ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു ഉടയാ ശിശിയരുകാൽ ചൊല്ലിയത്, “ഉശിരുക്കുചൂട്ടി എന്തെ തിന്നും എന്തെ കുടിയ്ക്കും ഒണ്ണോ ഉടമ്പുക്കുചൂട്ടി എന്തെ ഉടുക്കുമൊണ്ണോ നിനച്ച് വരുത്തപ്പടുവാനില്ലെ.
നിങ്കെ ഇതയം തീൻ തുമ്പേക്കും നെൽ തണ്ണികാടെ കുടിപ്പേക്കും പിശപ്പുക്കൊള്ളെ ചിന്തനേലും വേവലാതിപ്പട്ട് ഏൻ വരിനെ നാൾ നിനയാത്തെ നേരത്തിൽ ഒരു കുടുക്കുവോലെ നിങ്കളെ പുടിയാതിരുക്കേക്ക് ചൂതാനമാ ഇരുന്തോനിൻ.
മുൾപാളീക്കിടേൽ ബൂന്തെ വിത്ത് എന്നത് തെയ്വ വശനമെ കോക്കുകേം മിന്നോട്ടുക്കൊളെള ഉടവുറെ പിശപ്പുക്ക് ഇവ്വുലകെ നിനപ്പിലും ചൊത്ത് ചുമുത്തിരത്തുകാക്കൊള്ളെ നിനപ്പിലും ഉടവൻ ആശേക്കൊത്തെ പുളപ്പിലെ നിനപ്പിലും നെരുങ്കി കനിയെ തരുവെ കൂടാത്തവേരാതാൻ.
ബെതാനിയാ ഒണ്ണെ കൂറാ ലാശര് ഒൺ പേരൊള്ളെ ഒരു മനിശൻ നോയ് പുടിച്ച് ചങ്കട്ടമാ കിടക്കുമെ. മറിയാവിലേം അവെ തവെ മാർത്തേലേം കൂറാതാൻ ബെതാനിയാവ്.
ഏശു മാർത്താവുകാലും അപ്പിൺ തവേകാലും ലാശരുകാലും അപ്പേരുപ്പട്ടെ അക്കറേൽ ഇരുന്തെ.
ഏശുവുക്ക് അവുടെ ഒരു തീനെ ഒരിയ്ക്കെ; ലാശര് ഏശുവും മത്തും തീനെ തിൻബെ ഇരുന്തെ. മാർത്തെ അവനുക്ക് തീനെ മുകന്ത് കൊടുത്തെ.
നിങ്കെ ഒണ്ണാം നിനച്ച് കവലയടയാതേൻ; ഏളെ നിലേലും നിങ്കാക്ക് തേവയാനതുകാടെ ചോത്തിരത്തോടെ വായാതി തെയ്വത്തുകാക്ക് ഒപ്പണയ്ക്കിളതാൻ വേണ്ടത്.