69 മിന്നൊരു കാലത്തിലിരുന്തെ തൻ ചുത്തമാനെ പലകപ്പാട്ടുക്കാറാനാലെ തെയ്വം വെളിപ്പടുത്തി കൊടുത്തവോലെ,
വരുവേക്ക് ഇരുക്കിനെ, നങ്കെ വലിയോര് താവീത് രാശാവു രാച്ചം മകത്തമൊള്ളതാകട്ടെ; മേലോകത്തിൽ ഇരുക്കിനെ തെയ്വത്തുക്ക് മകത്തം ഓശന്നാ” ഒൺ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ.
ഏശു ഒണ്ണെ ഏൻ ശവകാട്ടുക്കുചൂട്ടി നിങ്കകാൽ ഇതെ ശാച്ചിയമെ ചൊൽവെ എൻ തൂതനെ കടത്തിവുട്ടെ; ഏൻ താവീതിലെ വേരും തലവശിക്കാറനും വെട്ടമൊള്ളതുമാനെ പിലത്താൻ വെള്ളീം താൻ.”
അബുറാകാം മകനാനെ താവീത് മകൻ ഏശു കിരിശ്ത്തുവിലെ വർളാട് ഇകനതാൻ: