43 എൻ കരുത്താവ് തള്ളെ എൻകാൽ വരിളെ മാനം എനക്ക് ഏടെ നുൺ കിടച്ചെ?
മനിശെ മാനടവൻകാൽ ഏശു കുരവുട്ട് ഇരുന്തവോളെ അവൻ തള്ളേം തമ്പിയേരും അവൻകാൽ കുരവുടുവേക്ക് ആശയോടെ പുറത്തോട് നുണ്ണെ.
ഒണ്ണാ ഓകന്നാൻ അവനെ വിലയ്ക്കി അവൻകാക്ക്, “ഏൻ നിന്നാലെ രാടിപിരാടുകേക്കിരുക്കിനെ, പിന്നെ നീ എൻ കാക്ക് രാടിപിരാടുകേക്ക് വരിനതീ?” ഒൺ കേട്ടെ.
എലിശബത്ത് വലിയെ വായിൽ, “പെണ്ണാളിൽ നീ ഇരക്കം കിടച്ചാ; നിൻ വകുത്തിൽ ഉരുവാകപ്പോനെ പുള്ളേം ഇരക്കം ഒള്ളത്.
നീ വണക്കമെ ചൊല്ലിയെ ചത്തം എൻ ചെവീൽ ബൂന്തെ നേരം പുള്ളെ എൻ വകുത്തിൽ പിരിയമോടെ തുടിച്ചെ.
കരുത്താവാനെ കിരിശ്ത്തു ഒണ്ണെ രച്ചകൻ ഉണ്ണേക്ക് നിങ്കാക്കുചൂട്ടി താവീത് പട്ടണത്തിൽ പുറന്ത് ഇരുക്കിനെ.
അതുനാലെ നിൻകാക്ക് വരുകേക്കും ഏൻ ഓകമൊള്ളവൻ ഒൺ എനക്ക് തോണതില്ലെ. നീ ഒരു വാക്കെ ചൊല്ലിയാ എൻ പണ്ണക്കാറനുക്ക് ചുകം കിടച്ചോകും.
“നിങ്കെ എന്നെ റബീ ഒണ്ണും കരുത്താവ് ഒണ്ണും വുളിയ്ക്കിനെ; ഏൻ അകനെ ആയനാലെ നിങ്കെ ചൊന്നത് ചരിതാൻ.
തോമശ് അവൻകാക്ക്, “എൻ കരുത്താവും എൻ തെയ്വമുമാനവനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒവ്വൊരു കാരിയമാം ഉടവനുടവൻ പിരിയത്തുക്കുചൂട്ടിയോ പൊങ്കാരത്തുക്കുചൂട്ടിയോ ചെയ്വാനില്ലെ. ഒണ്ണാ എളിമയാ ഇരുന്ത് നടന്ത് ഒരാ ഇനിയൊള്ളവേരാളെ തന്നക്കാട്ടി വലിയവൻ ഒൺ നിനയ്ക്കോണും.
അത് മട്ടുമില്ലെ, എനക്ക് കരുത്താവാനെ കിരിശ്ത്തു ഏശുവെ ചൊല്ലി തിക്കിനൊണ്ടാനത് മുയ്ക്കമാനെ കാരിയമായതുനാലെ ഇതുകാടയെല്ലാം ഏൻ വിലനാത്തതായ് കാണെ. അവൻനാലെ ഏൻ അതുകാടയെല്ലാം വീയ് ഒറിഞ്ചാനെ. അകനെ ഏൻ എന്നമേ മൊത്തമാ കിരിശ്ത്തുവുക്ക് ഒള്ളവൻ ആവുകേം