35 അത്തുക്ക് തൂതൻ, “തെയ്വത്തിലെ ആത്തുമാവ് നിന്നേത്തിൽ വരും; വലിയവനാനെ തെയ്വത്തിലെ ചക്കിതി നിന്നേത്തിൽ വന്തുറങ്കും; അതുനാലെ പുറക്കിനെ പുള്ളെ ചുത്തമായ് ഇരുക്കും; അവനെ തെയ്വത്തിലെ മകൻ ഒണ്ണും വുളിക്കും.
ഏശുകിരിശ്ത്തു പുറന്തത് ഇകനതാൻ: അവൻ തള്ളയാനെ മറിയാവെ ഓശേപ്പുക്ക് കിടത്തി കൊടുപ്പേക്ക് ചൊല്ലിവച്ചിരുന്തെ; ഒണ്ണാ അവറെ കൂടി ചേരിനത്തുക്ക് മിന്നേ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ ഉടയാ വകുറായ് ഇരുക്കിനെ ഒൺ അപ്പിണുക്ക് തിക്കിലൊണ്ടായെ.
ഒണ്ണാ അവൻ ഇകനെ നിനച്ചിരുന്തവോളെ കരുത്താവിലെ തൂതൻ അവനുക്ക് കനാത്തിൽ വെളിപ്പട്ട് അവൻകാക്ക്, “താവീത് മകനാനെ ഓശേപ്പെ, നിൻ പെണ്ണായ് മറിയാവെ ഏത്തെടുപ്പേക്ക് മടിയാതെ; എന്തൊണ്ണാ അവയേത്തിൽ ഉരുവായിരുക്കിനെ പുള്ളെ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ ഉരുവായതാൻ.
അന്നേരം വള്ളത്തിലൊണ്ടായെ ശിശിയരുകാട്, “നിച്ചമാ നീ തെയ്വ മകൻതാൻ” ഒൺ ചൊല്ലി അവനുക്ക് മില്ലോട് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് വണയ്ങ്കെ.
ശതാതിപനുക്കും ഏശുവെ കാവൽ കാത്തു നുണ്ണെ പടയാളികേക്കും അങ്ക് നടന്തെ പൂമി കുലുക്കമും നടമായെ കാരിയങ്കാടാം കണ്ടവോളെ ചരിയാനത്തിൽ അരണ്ട് “മെച്ചക്കമാ ചെൻ തെയ്വ മകൻതാൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അമ്പോളെ ഉരുമൻ കിട്ടേക്ക് വന്ത് ഏശുവുകാക്ക്, “നീ തെയ്വ മകൻ ഒണ്ണാ ഇം കൽകാട്ടുകാൽ അപ്പമാകേക്ക് ചൊൽ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
തെയ്വ മകൻ ഏശു കിരിശ്ത്തുവിലെ നല്ലെ ചേതി തുടങ്കിനത് ഇകനെ താൻ,
ഏശുവെ കണ്ടതും കതറിയോൺ, “നശരായനാനെ ഏശുവേ, എങ്കാക്കും നിനക്കും മത്തും എന്ത്? എങ്കളെ നാശമെ ചെയ്വെ വന്തതീ? നീ ആരൊണ്ണും തെയ്വത്തുകാൽ നുൺ വന്തെ ചുത്തമാനവനൊണ്ണും എനക്ക് തിക്കിനൊള്ളെ.”
താവീത് വർളാട്ടിൽ ഓശേപ്പു ഒണ്ണെ ആൺ പുള്ളേക്ക് കിടത്തി കൊടുക്കുവെ ചൊല്ലിവച്ചിരുന്തെ മറിയ ഒണ്ണെ ഉളന്താരിച്ചികാക്ക് കടത്തിവുട്ടെ.
അത്തുക്ക് മറിയ തൂതൻകാൽ, “ആണെ കൂട്ടാതെ എനക്ക് ഇത് എകനെ ആവുളെ?” ഒൺ കേട്ടെ.
എന്തുക്കു ചൊൽവെ നിൻ ചാതിയാൻ എലിശബത്ത് കിശവിയാരായ് ഇരുക്കിനപ്പണും ഒരു മകനേത്തിൽ വകുറോടിരുക്കിനെ; മച്ചി ഒൺ കേൾവി കേട്ടാക്ക് ഇപ്പെ ആറു മാശമായിരുക്കിനെ.
ഇതെല്ലാം നടമായത് എൻ കണ്ണുക്കു മില്ലോടേ ഏൻ കണ്ടനാലെ ചെൻ തെയ്വ മകൻതാൻ ഒൺ ഏൻ ഉറപ്പായ് ചൊന്നെ.”
അവ്വോളെ നതാനിയേൽ, “റബീ, നീ തെയ്വ മകൻതാൻ; നീ താൻ ഇശ്രവേലിലെ രാശാവ്” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
ഒണ്ണാ ഏശു തെയ്വ മകനാനെ കിരിശ്ത്തു ഒൺ നിങ്കാക്ക് തിക്കിലൊണ്ടാളത്തുക്കും നമ്പിനതുനാലെ അവൻ നാമത്തിൽ നിങ്കാക്ക് ഉശിര് ഒണ്ടാളത്തുക്കുച്ചൂട്ടീം ഇതയെല്ലാം എളുതിയിരുക്കിനെ.
അകനെ അവറെ മിന്നുക്ക് പോയ് തണ്ണി ഒള്ളാനായതും, “ഇതെ തണ്ണി ഏൻ രാടിപിരാടിനത്തുക്ക് എന്തൻ വുറോതം” ഒൺ കങ്കാണി കേട്ടെ.
ഒണ്ണാ ചത്തവേരാ ഇടേലിരുന്ത് തെയ്വം ഉടയാ ആത്തുമാവിലെ ചക്കിതീൽ അവനുക്ക് ഉശിരെ കൊടുത്ത് എത്തിയതുനാലെ ഏശുവെ തെയ്വത്തിലെ മകൻ ഒൺ നങ്കാക്ക് തിക്കിലൊണ്ടാനെ.
ഏശുകിരിശ്ത്തുവും മത്തും ഏൻ എന്നമേ കുരിശീൽ തറയ്ക്കെ വച്ചിരുക്കിനെ; ഇനി ഏനില്ലെ പിശയ്ക്കിനത് കിരിശ്ത്തു താൻ എന്നേത്തിൽ പിശയ്ക്കിനത്; ഇപ്പണേലെ എൻ പിശപ്പ് എനക്കുചൂട്ടി ഉടയാ ഉശിരമേ കൊടുത്താളും എന്നെ ആത്തിരത്തോടെ അരുവണച്ചിരുക്കിനവനുമാനെ തെയ്വ മകനിലെ നമ്പിക്കേൽ താൻ.
മിന്നേ നങ്കെ എല്ലാരും അവറെ ഇടേൽ നങ്കെ ഉടമ്പിലെ പിരിയത്തിൽ പിശച്ച് വന്തെ; അകനെ നങ്കെ ഉടമ്പാം മനശാം പിരിയപ്പടുത്തിനെ കാരിയം ചെയ് വോറെ ഒള്ളവേരാവോലെ പുത്തീൽ തെയ്വ കോപത്തുക്ക് മക്കകാടായെ.
നമക്കൊള്ളെ വലിയെ പൂയാരി നങ്കെ കുറേൽ കനിവെ കാട്ടുകേക്ക് കൂടാത്താ നാത്തെ; എല്ലാത്തിലും നങ്കവോലെ ചോതനേൽ അകപ്പട്ടപ്പണും അവൻ പാപം നാത്തവനായിരുന്തെ.