15 “പടിപ്പുനാത്തെ ചെന്നുക്ക് ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ അറിവു ഏടനുൺ കിടച്ചെ?” ഒൺ ചൊല്ലി എകൂതര് അരിശുകപ്പട്ടെ.
അങ്ക് എകൂതാ പള്ളികാട്ടിൽ ഉവതേശമാം കൊടുത്തെ. ഇം ഉവതേശമെ കേട്ടവേരായെല്ലാം അരണ്ട്, “ചെന്നുക്ക് ഇം അറിവും അരിശുകമെ ചെയ്വേക്കൊള്ളെ തകിതീം ഏടനുൺ കിടച്ചെ?
അവറെ അതെ കേട്ട് അരിശുകപ്പട്ട് അവനെ വുട്ടുപോയെ.
ഇം പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കലുകാടെ മാനടവൻകാട് കേട്ടതും അവറാത്തുക്ക് അരിശുകമായേയെ.
അവൻ ചൊന്നതെ കേട്ടവേരാക്കെല്ലാം അവനുക്കൊള്ളെ അറിവുകാട്ടിലും വതിലുകാട്ടിലും ചരിയാനെ അരിശുകമായേയെ.
അവൻ വായിൽ നുൺ പുറപ്പട്ടെ അരുമയാനെ പേച്ചെ കേട്ടവേരായെല്ലാം ഒത്തേ അരിശുകമായിരുന്ത് അവനെ പെരുമപ്പടുത്തി “ചെൻ അം ഓശേപ്പ് മകൻ താനേ?” ഒൺ കേട്ടെ.
നീ ആര് ഒൺ കോക്കിളത്തുക്ക് എകൂതര് എരുശലേമിൽ ഒള്ളെ പൂയാരികാടാം ലേവിയരാം ഓകന്നാൻകാക്ക് കടത്തി വുട്ടപ്പെ,
ഒണ്ണാ പെരുനാളുക്കിടേൽ എകൂതര്, “അവൻ ഏടെ?” ഒൺ കേട്ട് അവനെ തേടിയെ.
ഒണ്ണാലും എകൂതരെ പേടിച്ച് ആരും അവനെ ചൊല്ലി വെളിയേത്തിയതില്ലെ.
അത്തുക്ക് പടയാളികെ, “ചെൻ കുരവുടിനതുവോലെ ആരും ഒരുനാളും കുരവുട്ട് ഇരുക്കിനതില്ലെ” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
ഇകനെ പവുലോശ് തന്നമേ എതിർ വാതമെ നടത്തിയവോളെ പെശിത്തോശ് വലിയെ വായിൽ, “പവുലോശേ, നിനക്കുനേ വട്ട്; നീ അനേകം പടിച്ചനാലെ അത് നിന്നെ കിരുക്കനായ്ക്കാച്ചെ.”
അവറെ പത്തിരോശിലേം ഓകന്നാനിലേം ചുണയെ കണ്ട് ചേരെ വലിയെ പടിപ്പു നാത്തവേരാളും എല്ലാ മനിശെ മാനടവൻ വോലേംതാൻ ഒൺ നിനച്ചും വെരുണ്ടേയെ; ചേരെ ഏശു കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്തവേരാ ഒണ്ണും അവറാത്തുക്കു വെളിവായെ.