35 അത്തുക്ക് ഏശു അവറകാൽ, “ഏൻ ഉശിരെ കൊടുക്കിനെ അപ്പം താൻ എൻങ്കാക്ക് വരിനവനുക്ക് ഒരു കാലത്തിലും പഞ്ചം പുടിയാത്ത്; എന്നേത്തിൽ നമ്പുനവനുക്ക് ഒരുനാളും തവിക്കുകേം ഇല്ലെ.
വേലേ എടുത്തും വൻ ചിമടെ ചിമ്പീം ചോന്തവേരാളേ, എല്ലാരും എൻകാക്ക് വരിൻ; ഏൻ നിങ്കാക്ക് അമതിയെ തരുവിളെ.
ഇപ്പെ മതിയടഞ്ചിരുക്കിനെ നിങ്കാക്ക് അമ്മച്ചേ, ചരിയാനെ കറുമം; പിന്നെ നിങ്കാക്ക് പഞ്ചം പുടിക്കും. ഇപ്പെ ചിരിക്കിനവേരായാനെ നിങ്കാക്ക് അമ്മച്ചേ, ചരിയാനെ കറുമം; നിങ്കെ കവലയടഞ്ച് കേശും.
പെൺമ്പുള്ളെ അവൻകാക്ക്, “എശമാനനേ, ഇനി എനക്ക് ഒരു കാലത്തും തവിയാതിരുപ്പേക്കും ഇനീം ഏൻ തണ്ണിയെ കോരുവെ ഇക്കു വാരാതിരുപ്പേക്കും ചൂട്ടി അം തണ്ണിയെ എനക്ക് തരോണും” ഒൺ ചൊല്ലി.
ഒണ്ണാലും നിങ്കാക്ക് ഉശിരു കിടയ്ക്കിളത്തുക്ക് എൻകാക്ക് വരുകേക്ക് നിങ്കാക്ക് മനശ് നാപ്പോയെ.
തകപ്പൻ എനക്ക് തരിനെ ആളുകയെല്ലാം എൻകാക്ക് വരും; എൻകാക്ക് വരിനവനെ ഏൻ ഒരുനാളും ഒറിഞ്ച് പോടാത്ത്.
ഏൻ തെയ്വ ലോകത്തിൽ നുൺ അടീക്ക് ഉറങ്കിവന്തെ അപ്പം താൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയതുനാലെ എകൂതര് അവനെ ചൊല്ലി ഇകനെ കുശുകുശുത്തെ.
“തകപ്പൻ അനുമതി താരാതെ ആരുക്കും എൻകാക്ക് വരുകേക്ക് കൂടാത്ത് ഒൺ ഏൻ ചൊല്ലിയത് ഇതുനാലതാൻ” ഒൺ അവൻ ചൊല്ലിയെ.
“വരിൻ” ഒൺ തെയ്വത്തിലെ ആത്തുമാവും ഏശുവുക്കുചൂട്ടി ഒരിയ്ങ്കി ഇരുക്കിനെ മണവാട്ടീം ചൊന്നെ; അതെ കോക്കിനവനും “വരിൻ” ഒൺ ചൊല്ലട്ടെ; തവിക്കിനവൻ വരട്ടെ; ആശിക്കിനവൻ ഉശിര് തണ്ണിയെ മത്തം കുടിയ്ക്കട്ടെ.
ഇനി അവറാത്തുക്കു പഞ്ചം പുടിയാത്ത്; തണ്ണീം തവിയാത്ത്; വിശിലും അടിയാത്ത്; അവറാത്തുക്കു ചൂടും തട്ടാത്ത്.