31 ‘അവറാത്തുക്കു തിൻബേക്ക് മേലോകത്തിൽ നുൺ അപ്പമെ കൊടുത്തെ’ ഒൺ തെയ്വ വശനത്തിൽ എളുതിയതുവോലെ നങ്കെ തകപ്പരുകാടും മണൽ പെത്താരത്തിൽ വച്ച് മന്നാ തുണ്ണതാനേ?” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു അവറാത്തുകാൽ, “ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ, മേലോകത്തിൽ നുണ്ണൊള്ളെ അപ്പമെ നിങ്കാക്ക് തന്തത് മോശയില്ലെ. എൻ തകപ്പൻതാൻ മേലോകത്തിൽ നുണ്ണൊള്ളെ മെച്ചക്കമാനെ അപ്പമെ നിങ്കാക്ക് തന്തത്.
നിങ്കെ വലിയോരുകാട് മിന്നേ മണൽ പെത്താരത്തിൽ വച്ച് മന്നയെ തുണ്ണപ്പണും ബൂറാ ചത്തുകെട്ട് പോയെ.
ഇത് മേലോകത്തിൽ നുണ്ണും ഉറയ്ങ്കി വന്തെ അപ്പമാനെ; നിങ്കെ വലിയെ വലിയോരുകാട് മന്നായെ തിന്നുകേം അവറെ ചാവുകേം ചെയ്യവോലനാത്തെ; ഇം അപ്പമെ തിന്നവൻ എണ്ണേക്കും ഉശിരോടിരുക്കും.”
എല്ലാരും തെയ്വം കൊടുത്തെ അപ്പമെ തുണ്ണെ.
ആത്തുമാവ് ശവകാട്ടുകാൽ ചൊന്നതെ മനമൊള്ളവൻ കോക്കട്ടെ. വെറ്റി നേടിനവനുക്ക് മറച്ച് വച്ചിരുക്കിനെ മന്നയാം പുതുവൻ പേരെ എളുതിയെ ഒരു വെള്ളെ കല്ലാം ഏൻ കൊടുക്കും; ഇം പുതുവൻ പേര് കിടയ്ക്കിനവനുക്കല്ലാതെ വോറാരുക്കും തിക്കിലെ.