13 ഏശു അവേകാൽ, “ഇം തണ്ണിയെ കുടിയ്ക്കിനവനുക്കെല്ലാം പിന്നേം തവിക്കും.
“അബുറാകാം തകപ്പനേ, എൻകാൽ കനിവെ കാട്ട്; ഉടയാ വിരളിലെ അത്തമെ തണ്ണീൽ മുയ്ക്കി എൻ നാക്കാറുകേക്ക് ലാശരെ എൻകാക്ക് കടത്തി വുടുക്കോണുമേ; എന്തൊണ്ണാ ഏൻ ഇങ്ക് തീയിൽ കിടന്ത് കറുമമടേനെ” ഒൺ അവൻ വലിയതാ വുളിച്ച് കോന്തെ.
നീ നങ്കെ തകപ്പനാനെ ആക്കോവക്കാട്ടീം വലിയവനീ? അം വലിയോരുതാൻ എങ്കാക്ക് ഇം കിണരെ തന്തത്; അവനും അവൻ മക്കളും അവറെ ചീവാതികാടും ഇത്തിൽ നുൺതാൻ തണ്ണിയെ കുടിച്ചി വരുമത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒണ്ണാ ഏൻ കൊടുക്കിനെ തണ്ണിയെ കുടിയ്ക്കിനവനുക്ക് ഒരുനാളും തവിയാത്ത്; ഏൻ കൊടുക്കിനെ തണ്ണിയെ കുടിയ്ക്കിനവനിൽ അത് തുമ്പുകമായ് പൊയ്ങ്കി അവനുക്ക് എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ഉശിരെ കൊടുക്കും” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ.
“നശിച്ച് കെട്ട് പോനെ തീനുക്കില്ലെ എണ്ണേക്കുമൊള്ളെ ഉശിരു വരേക്കും നിലെ നുറുത്തിനെ തീനുക്കൂച്ചൂട്ടി കറുമം അടയോണും; അതെ മനിശൻ മകൻ നിങ്കാക്ക് തരും. അവനുക്ക് തകപ്പനാനെ തെയ്വം അതികാരമെ കൊടുത്തു നീമിച്ചിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
നിങ്കെ വലിയോരുകാട് മിന്നേ മണൽ പെത്താരത്തിൽ വച്ച് മന്നയെ തുണ്ണപ്പണും ബൂറാ ചത്തുകെട്ട് പോയെ.