14 അന്നേരം വന്ത് പെശകാവിലെ ഒരുക്കനാളും മത്തിയാനെ നേരമും താൻ. അന്നേരം പീലാത്തോശ് എകൂതരുകാൽ, “ഇതി, നിങ്കെ രാശാവ്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഒരുവോളെ മത്തിയാനം പന്നണ്ടാം മണി നേരമായവോളെ തേശം ബൂറാ ചരിയാനെ ഇരുട്ടായെ; അത് മൂണുമണി നേരം വരേക്ക് നുണ്ണെ.
ശബത്തുനായാനെ പിത്തുനാ വലിയെ പൂയാരിയേരും പരീശരുകാടും പീലാത്തോശെ പോയ് കണ്ട്.
പിലച്ചേക്ക് ഒമ്പതു മണീക്ക് താൻ അവറെ ഏശുവെ ശിലുവേൽ തറച്ചത്.
ശബത്തുക്ക് തലേനാ അണ്ണേക്ക് പെയ്ത് പോമവോളെ അരിമത്തിയാ ഒണ്ണെ ഇടത്തിലെ ഓശേപ്പ് പേടിനാതെ പീലാത്തോശുകാൽ പോയ് ഏശു പിണമെ വുട്ടു തരോണുമൊൺ കേട്ടെ. അവൻ ശന്നത്തിരീം കൂട്ടക്കാറനും എല്ലാരും ആതരവാ ഇരുക്കിനാളും തെയ്വ രാച്ചമെ നിനച്ചിരുന്താളും താൻ.
ഒരുവോളെ മത്തിയാനം പന്നണ്ടാം മണി നേരമായവോളെ പെയ്ത് വന്ത് ഇരുട്ടായാലെ മൂണുമണി നേരം വരേക്ക് തേശം ബൂറാ ഇരുട്ടു നുറഞ്ചും തെയ്വ ആലയത്തിൽ തൂയ്ക്കിട്ടിരുന്തെ തിരച്ചീലെ നടുവയെ കിഞ്ച് ഇരണ്ട് പങ്കായെ.
ഇകനായത് ഒരുക്ക നാളാനെ വെള്ളിയാച്ചെ മത്തിയാനത്തുക്ക് പുറകോട് താൻ. ശബത്തും തുടങ്കുകേക്കാമെ.
അതോഞ്ച് അവറെ അവൻകാക്ക് വന്ത് “എകൂതര് രാശാവേ, വെറ്റി, വെറ്റി” ഒൺ ചൊല്ലി അവൻ കന്നത്ത്ക്ക് അടിച്ചെ.
അണ്ണേക്ക് എകൂതരുകാട്ടിലെ ഒരുക്കനാൾ നാലേം അം കല്ലറെ കിട്ടനാലേം ഏശു പിണമെ അങ്ക് വച്ചെ.
ഏശു മുൾ കിരികിടമാം നീലേം ചിവലേം കലന്തെ അങ്കിയാം ഇട്ടു പുറത്തിൽ വന്തപ്പെ പീലാത്തോശ് അവറാത്തുകാൽ, “ഇതീ അം മനിശൻ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.