11 അത്തുക്ക് ഏശു അവൻകാക്ക്, “തെയ്വത്തിലെ അതികാരം കിടയാതവോയപ്പെ നിനക്ക് എന്നേത്തിൽ ഏളതൊരു അതികാരമും നാപ്പോവനായെ. അതുനാലെ എന്നെ നിൻ കയ്യിൽ ഏത്തു തന്തവൻ വൻ പാപിതാൻ.”
അപ്പണേ വലിയെ പൂയാരി ഉടയാ തുണിയെ വലിച്ച് കിച്ച്, “ചെൻ തെയ്വ കുത്തമെ ചൊല്ലിയാച്ചെ; ഇനി ശാച്ചികളക്കൊണ്ട് നങ്കാക്ക് എന്തൻ തേവെ? നിങ്കളും ഇപ്പെ ചെൻ ചൊല്ലിയെ തെയ്വ കുത്തമെ കേട്ടേയതാനെ?
അവറെ അവനെ പുടിച്ച് ചങ്കിലീൽ കെട്ടി കൊണ്ടേയ് റോമൻ നാട്ടുമന്നനാനെ പീലാത്തോശ് കയ്യിൽ പുടിച്ച് കൊടുത്തെ.
എങ്കളെ ചോതനേൽ അകപ്പടുത്താതെ കുറുപ്പുകെട്ടവൻകാൽ നുൺ എങ്കളെ കാപ്പാത്തോണുമേ. രാച്ചമും ചക്കിതീം മകത്തമും എണ്ണെണ്ണേക്കും നിനക്കൊള്ളതാനെ ആമേൻ.
ഏൻ ആരളെ നൊത്തിനതോ അവൻതാൻ അം മനിശൻ ഒണ്ണും അവനെ പുടിച്ചാലെ കെവുനമാ കൊണ്ടോകോണുമൊണ്ണും അവനെ കാട്ടി കൊടുക്കിനാ ഒരു അടകാളമെ അവറാത്തുക്ക് കൊടുത്തിരുന്തെ.
ഒവ്വൊരുനാളും ഏൻ തെയ്വ ആലയത്തിലിരുന്ത് പടിയ്ക്കെ വച്ചവോളയെല്ലാം നിങ്കകാൽ ഇരുന്തതാനേ? അപ്പണും നിങ്കെ എന്നെ പുടിച്ചതില്ലെ; ഒണ്ണാ ഇത് ഇരുട്ടിലെ അതികാരമൊള്ളെ നിങ്കെ നേരം താൻ?” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
കന്നാവുകാക്ക് കൊണ്ടോയെ. അം വരിയത്തിലെ വലിയെ പൂയാരിയാനെ കയ്യപ്പാവിലെ തമാമൻതാൻ കന്നാവ്.
അതുനാലെ ഊതാ ചിലെ പടിയാളികളാം മുയ്ക്കമാനെ വലിയെ പൂയാരിയേരുകാടും പരീശരുകാടും കടത്തിവുട്ടെ കാവലാളികയാനെ ചിലവേരാളാം കൂട്ടിയെടുത്ത് വിളക്കുകാടാം തീപ്പന്തങ്കാടാം ആയുതങ്കാടാം എടുത്തു അക്ക് വന്തെ.
അന്നേരം പീലാത്തോശ് അവൻകാക്ക്, “നീ എന്ത് ഒണ്ണപ്പത്തീം എൻകാൽ കുരവുടാത്തത്? നിന്നെ ശിലുവേൽ തറയ്ക്കെ വയ്പ്പേക്കും നിന്നെ മത്തം വുടുക്കേക്കും ഒള്ളെ അതികാരം എനക്കൊള്ളതൊൺ തിക്കിലാത്തതീ?” ഒൺ കേട്ടെ.
അത്തുക്ക് ഓകന്നാൻ, “മേലോകത്തിൽ ഇരുന്ത് തെയ്വം കൊടാതെ മനിശെ മാനടവനുക്ക് ഒണ്ണും കിടയാത്ത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അതുനാലെ അവറെ അവനെ പുടിപ്പേക്ക് നോയ്ക്കെ ഒണ്ണാ അവനുക്കൊള്ളെ നേരം വാരാതിരുന്തനാലെ ആരും അവനേത്തിൽ കയ്യെ വച്ചതില്ലെ.
ഏശു അവറാത്തുകാൽ, “നിങ്കാക്ക് പാരുവനാതെ ഇരുന്തപ്പെ നിങ്കാക്ക് പാപം നാപ്പോവനായെ; ഒണ്ണാ എങ്കാക്ക് പാരുവെ ഒള്ളതൊൺ ചൊന്നതുനാലെ നിങ്കളിലെ പാപം ഇപ്പണും നിലെ നിക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
തെയ്വം മിന്നേ നിനച്ച് കൂട്ടിയവോലെ നശരായൻ ഏശുവെ നിങ്കകാൽ തന്തെ; നിങ്കെ അവനെ നിച്ചനാത്തവേരാ കയ്യാരെ ശിലുവേൽ തറപ്പിച്ച് കൊണ്ണാച്ചെ.
അബുറാകാമിലെ തെയ്വമും ഇശകാക്ക് തെയ്വമും ആക്കോവു തെയ്വമും ആനെ നങ്കെ വലിയോരുകാട്ടിലെ തെയ്വം ഉടയാ ഏവൽക്കാറനാനെ ഏശുവെ മകിമപ്പടുത്തിയെ; ഒണ്ണാ നിങ്കെ അവനെ അതികാരികെ കയ്യിൽ പുടിച്ച് കൊടുത്തെ. പീലാത്തോശ് അവനെ മത്തം വുട്ടാകേക്ക് നിനച്ചെ; അപ്പണും നിങ്കെ പീലാത്തോശുകാൽ വച്ചും പുറിച്ച് ചൊല്ലിയെ.
നിൻ അതികാരത്തിലും നിൻ പിരിയത്തിലും നീ മിന്നേ നിനച്ചെ കാരിയമയെല്ലാം നടക്കേക്കുചൂട്ടി ഇകനയെല്ലാം നടമായത്.
എന്തൊണ്ണാ എല്ലാ അറിവും അവനിൽ നുണ്ണും വരിനെ; എല്ലാം അവനാലെ നടമാനെ; അതുമട്ടുമില്ലെ എല്ലാം നിലെ നിൽക്കിനത് അവനുക്കുചൂട്ടിതാൻ; അതുനാലെ എല്ലാ മകിമേം മാനമും എണ്ണണ്ണേക്കും അവനുക്കൊള്ളത്. ആമേൻ.
അതികാരികളെ തെയ്വം നീമിച്ചിരുക്കിനനാലെ നങ്കെ അവറാത്തുക്ക് കീൾപ്പട്ട് ഇരുക്കോണും.
എല്ലാ നൽമേം തികഞ്ചെ വരമും കിടയ്ക്കിനത് വെട്ടെ വെളിച്ചങ്കാടെ തിട്ടിച്ചെ മേലോകത്തിൽ ഇരുക്കിനെ തകപ്പൻകാൽ നുൺ താൻ. മാറിമാറി പോനെ താപ്പുറവോലെ നാത്തെ തകപ്പനാനെ തെയ്വം. അവൻ മാറാത്ത പുത്തി ഒള്ളാ താൻ.
അതുനാലെ ഒരാക്ക് നൽമെ ചെയ്കേക്ക് തിക്കിനൊള്ളപ്പണും അവൻ അതെ ചെയ്യാതവോയേ തെയ്വത്തുക്ക് മില്ലോട് അത് പാപം താൻ.