13 ഏൻ ഇപ്പെ നിൻകാക്ക് വരിനെ; അവറളിൽ എൻ പിരിയം ബൂറാ നുറകേക്ക് ഏൻ ഇതെ ഉലകത്തിൽ ഇരുക്കിനവോളയെ ചൊന്നെ.
തകപ്പൻ എല്ലാത്തിലേം അതികാരമെ തനക്ക് തന്തിരുക്കിനെ ഒണ്ണും താൻ തെയ്വത്തുകാൽ നുൺ വന്തായൊണ്ണും ഇനി തെയ്വത്തുകാക്കേ തിരുമ്പി പോകും ഒണ്ണും ഏശുവുക്ക് തിക്കിലൊണ്ടായിരുന്തെ.
എൻ പിരിയം നിങ്കളിൽ ഇരുക്കേക്കും നിങ്കെ പിരിയം നുറഞ്ച് വരിളത്തുക്കും ഏൻ ഇം കാരിയങ്കാടെ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ.
നിങ്കാക്ക് എന്നിൽ നിമതി ഒണ്ടാകേക്കുചൂട്ടിതാൻ ഇതയെല്ലാം നിങ്കകാക്ക് ചൊല്ലിയത്; ഇം ഉലകത്തിൽ നിങ്കാക്ക് കറുമം ഒണ്ട്; ഒണ്ണാ പേടിയാതിരിൻ; എന്തൊണ്ണാ ഏൻ ഉലകമെ തോൽവി അടയെ വച്ചിരുക്കിനെ.”
ഏൻ ഇനി ഉലകത്തിൽ ഇരുക്കിനതില്ലെ; ഒണ്ണാ ചേരളോ ഉലകത്തിലേ ഇരുക്കിനെ; ഏനോ നിൻകാക്ക് വരിനെ. ചുത്തമാനെ തകപ്പനേ, നങ്കെ ഒത്തുമയാ ഇരുക്കിനതുവോലെ അവറളും ഒത്തുമയാ ഇരുക്കിളത്തുക്ക് നീ എനക്ക് തന്തെ നിൻ നാമത്തിൽ അവറളെ കാത്തോകോണുമേ.
മണവാട്ടി മണവാളനുക്ക് ഒള്ളാതാൻ; മണവാളനിലെ ഇണങ്കനോ കിട്ടെ നുൺ മണവാളൻ കുരവുടിനതെ കേട്ട് ചരിയാനത്തിൽ പിരിയമോറിനെ; ഇകനെ എൻ പിരിയം നടമായേയെ.
അന്നേരം ഏശു, “ഏൻ ഇനി കൊഞ്ചനേരം മട്ടുംതാൻ നിങ്കെ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുക്കും; അതോഞ്ച് എന്നെ കടത്തി വുട്ടാകാക്ക് തിരുമ്പി മണ്ടും.
അന്തിയോക്കിയാവിലെ നമ്പിക്കയാ വന്തവേരാ പിരിയമടഞ്ചും തെയ്വ ആത്തുമാവില് നുറഞ്ചും ഇരുന്തെ.
എന്തൊണ്ണാ തെയ്വ രാച്ചത്തിൽ നങ്കാക്ക് പിരിയം ഒണ്ടാനത് നങ്കെ എന്തെ തിന്നെ എന്തെ കുടിയ്ക്കിനെ ഒണ്ണത്തിൽ നാത്തെ, പിന്നയോ തെയ്വ ആത്തുമാവിനാലെ നടത്തിനെ നീതിയോടൊള്ളെ പിശപ്പുനാലതാൻ നങ്കാക്ക് പിരിയമും നിമതീം കിടയ്ക്കിനത്.
ഒണ്ണാ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുൺ പുറപ്പടിനത് അങ്കോട്ടുക്കുമിങ്കോട്ടുക്കുമൊള്ളെ ആത്തിരം, പിരിയം, അമതി, പൊറുപ്പ്, ഇരക്കം, കയ് അശഞ്ച് കൊടുക്കിനത്, നമ്പ്,
നമ്പിക്കേലെ തുടക്കമും ഒടുക്കമുമാനെ ഏശുവെ നോക്കിൻ; അവനുക്ക് കിടയ്പ്പേക്ക് ഇരുക്കിനെ പിരിയമെ നിനച്ച് മാനക്കേടെ കണക്കാക്കാതെ ശിലുവയെ ഏത്തെടുത്ത് തെയ്വത്തിലെ കോയിമെ കട്ടിലുക്ക് വലത്തക്കോട് ഇരുക്കിനെ.
എങ്കെ മനശാരെ പിരിയമടഞ്ചിരുപ്പേക്കുചൂട്ടി താൻ എങ്കെ ഇതെ നിങ്കാക്ക് എളുതിനത്.
നിങ്കാക്ക് എളുതുകേക്ക് കനേം കാരിയം എനക്ക് ഒണ്ട്; ഒണ്ണാലും പേനാവുകൊണ്ട് കായിതത്തിൽ എളുതുകേക്ക് എനക്ക് മനശില്ലെ. അത്തുക്ക് പകറം നിങ്കെ പിരിയം തികഞ്ച് വരിളത്തുക്ക് നിങ്കകാൽ വന്തു മുകറെ നോയ്ക്കി കുരവുടുവേക്ക് ആശപ്പടിനെ.