20 “ചത്തിയമാ ഏൻ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ, ഉലകം പിരിയമോറിനവോളെ നിങ്കെ കോന്ത് കണ്ണീരും കവലേം അടയും; നിങ്കെ കവലപ്പടും ഒണ്ണാ നിങ്കെ കവലെ പിരിയമാകുകേം ചെയ്യും.
ഒണ്ണാ പാട്ടക്കാറാ മകനെ കണ്ടതും, “ഇതി എശമാനൻ മകൻ; നങ്കെ അവനെ കൊൺ അവനുക്ക് അവകാശമാനെ ഇം ഇടമെ ചൊന്തമാക്കിളെ” ഒൺ തങ്കളേ ചൊല്ലിയെ.
കവലെ അടയിനവേരാ ഓകമൊള്ളവേരാ; തെയ്വം അവറാത്തുക്ക് അമതിയെ കൊടുക്കും.
പുടീയൊൺ കോശി ഇരണ്ടാം വട്ടമും കൂവിയെ. കോശി കൂവുനത്തുക്ക് മിന്നേ നീ എന്നെ മൂണ് വട്ടം പുറിച്ച് ചൊല്ലുമൊൺ ഏശു ചൊല്ലിയതെ നിനച്ചാലെ പത്തിരോശ് വരുത്തപ്പെട്ട് ഈങ്കീങ്കി കോന്തെ.
മറിയാ പോയോൺ ഏശു ഉശിരോറി എന്തി വന്തേയ കാരിയമാ അവനും മത്തും നടന്തവേരാകാക്ക് ചൊല്ലിയെ. അവറെ അന്നേരം കോത്തേം കുലവേം നുണ്ണനാലെ ഏശു ചത്ത് ഉശിരോറി പിശയ്ക്കിനെ ഒൺ ചൊല്ലിയപ്പണും നമ്പിയതില്ലെ.
അവൻ വായാതിയോഞ്ച് അങ്ക് നുൺ എന്തി ശിശിയരുകാക്ക് പോയെ. അവറെ മനം നൊന്ത് ചോന്ത് ഉറങ്കിനതെ കണ്ടെ.
പത്തിരോശ് നടു മുത്തത്തിൽ നുൺ ഉറങ്കിപ്പോയ് ചരിയാനത്തിൽ ഈങ്കീങ്കി കോന്തെ.
അവനുക്കുചൂട്ടി പെരിളെ ചൊല്ലി കേശിനെ പെണ്ണാകൂടി ചേന്ത് ചരിയാനെ മാനടവൻ കൂട്ടം അവനുക്ക് പുറകോടേ പോയെ.
ഏശു അവറകാക്ക്, “നിങ്കെ വശീൽ നടന്ത് വന്തവോളെ എന്തൻ കാരിയമെ ചൊല്ലിനേ ഏയ്ലകെട്ടി വന്തെ” ഒൺ കേട്ടെ. അത്തുക്ക് അവറെ ചോന്ത് മുകറ് കറുത്ത് നുണ്ണെ.
ഒണ്ണാ അവൻ റോമൻ അതികാരികെ കയ്യിൽ നുൺ ഇശ്രവേലിയരെ വീണ്ടെടുക്കും ഒൺ എങ്കെ ആശിച്ചിരുന്തെ; മട്ടുമില്ലെ അത് നടന്ത് ഉണ്ണേക്ക് മൂണാമതുനാ ആയിരുക്കിനെ.
ഇപ്പെ പഞ്ചത്തുക്ക് ഇരുക്കിനെ നിങ്കെ ഓകമൊള്ളവേരാ; എന്തൊണ്ണാ നിങ്കെ തുൺ മതി വരും; ഇപ്പെ കേശിനെ നിങ്കെ ഓകമൊള്ളവേരാ; എന്തൊണ്ണാ നിങ്കെ ചിരിക്കും.”
നിങ്കാക്ക് എന്നിൽ നിമതി ഒണ്ടാകേക്കുചൂട്ടിതാൻ ഇതയെല്ലാം നിങ്കകാക്ക് ചൊല്ലിയത്; ഇം ഉലകത്തിൽ നിങ്കാക്ക് കറുമം ഒണ്ട്; ഒണ്ണാ പേടിയാതിരിൻ; എന്തൊണ്ണാ ഏൻ ഉലകമെ തോൽവി അടയെ വച്ചിരുക്കിനെ.”
എന്തൊണ്ണാ ഏൻ ഇതെല്ലാം നിങ്കകാൽ ചൊല്ലിയനാലെ നിങ്കെ ഇതയം കവലപ്പട്ടിരുക്കിനെ.
ഇതെ ചൊല്ലിയോഞ്ച് ഏശു ഉടയാ കയ്യാം ഉടമ്പിലെ ഒരുക്കോട്ടിലെ പാടാം കാട്ടിയെ; ശിശിയരുകാട് കരുത്താവെ കണ്ടവോളെ അവറെ ചരിയാനത്തിൽ പിരിയമടഞ്ചെ.
ഏശു പേരിൽ തണ്ടനെ ഏൽപ്പേക്ക് തെയ്വം തങ്കളെ ഓകമൊള്ളവേരാ ഒൺ എണ്ണി ഇരുക്കിനെ ഒൺ പിരിയമോറികിടന്ത് ശന്നത്തിരീം കൂട്ടത്തുക്ക് മില്ലോട് നുൺ അപ്പോശ്ത്തലരുകാട് പോയെ.
അതുനാലതാൻ കരുത്താവാനെ ഏശു കിരിശ്ത്തുവുനാലെ നങ്കാക്ക് തെയ്വമും മത്തും നിരപ്പാകേക്ക് മുടിഞ്ചതും നങ്കെ ഉശിരെ അവൻ കാപ്പാത്തിയതെചൊല്ലി പെരുമപ്പടുകേക്ക് മുടീനതും.
എങ്കെ കവലപ്പടിനവേരാ ഒണ്ണാലും എപ്പണും പിരിയമടേനെ; എങ്കെ അപ്പുറാണികെ ഒണ്ണാലും കനേംവേരാളെ ചൊത്തൊള്ളവേരായാക്കിനെ; ഒണ്ണും നാത്തവനൊണ്ണാലും കിരിശ്ത്തുവിൽ എല്ലാം എങ്കാക്ക് ഒള്ളെ.
ഒണ്ണാ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുൺ പുറപ്പടിനത് അങ്കോട്ടുക്കുമിങ്കോട്ടുക്കുമൊള്ളെ ആത്തിരം, പിരിയം, അമതി, പൊറുപ്പ്, ഇരക്കം, കയ് അശഞ്ച് കൊടുക്കിനത്, നമ്പ്,
ചരിയാനത്തിൽ കറുമമടേളെ നിലമെ വന്തപ്പണും നിങ്കെ തെയ്വ ആത്തുമാവിലൊള്ളെ പിരിയത്തിൽ വശനമെ ഏത്തെടുത്ത് എങ്കളും കരുത്താവും കാട്ടി തന്തതുവോലെ പിശച്ചെ.
ഏശുവെ നമ്പുനെ എനക്ക് പിരിയമാനവേരാളേ, നിങ്കാക്ക് ഒവ്വോരു പരിശോതനകാടും വരിനവോളെ അത് നല്ലതാനൊൺ നിനേനിൻ.
ബൂശാതെ നിങ്കളെ പാതുകാപ്പാ വച്ചിരുന്ത്, കളങ്കം നാതെ പിരിയമാ തെയ്വത്തിലെ മകിമേൽ നുറുത്തുകേക്ക് ചക്കിതി ഒള്ളെ,
ഇം പലകപ്പാട്ടുകാറാ ഇരണ്ടാളും പൂമീൽ പിശയ്ക്കിനവേരാളെ ചിക്കെ ചെയ്യതുനാലേം അവറെ ചത്തതുനാലേം പൂമീൽ പിശയ്ക്കിനവേരാ ചരിയാനത്തിൽ പിരിയമടഞ്ചി അക്കുമിക്കും ബൊകുമാനമെ കൊടുക്കേം ചെയ്യും.
അവെ ഉടയാളമേ മകിമപ്പടുത്തി തികിളിച്ചെ നിലേക്ക് തകുന്തെ തണ്ടനയാം കവലയാം അവേക്ക് കൊടിൻ. ‘ഏൻ രാശാത്തിയായ് ഇരുക്കിനെ. ഏൻ തൂക്കാലിച്ചി നാത്തെ; എനക്ക് ഒരു കാലത്തിലും കവലെ ഒണ്ടാകാത്ത്’ ഒൺ അവെ ഇതയത്തിൽ ചൊന്നെ.