1 “നിങ്കെ ഇതയം കലയ്ങ്കി പോവാനില്ലെ; നിങ്കെ തെയ്വത്തിൽ നമ്പുനിൻ, എന്നേത്തിലും നമ്പുനിൻ.
അപ്പിൺ കേശിനതാം അവെ കൂട്ടത്തിൽ വന്തെ എകൂതരും കേശിനതെ ഏശു കണ്ടതും ഉള്ളം നൊന്തേയെ.
“ഇപ്പെ എൻ ഉള്ളം കലയ്ങ്കി ഇരുക്കിനെ ഏൻ എന്തെ ചൊൽവിളെ? ‘തകപ്പനേ, ഇം കറുമത്തിൽനുൺ എന്നെ കാക്കോണുമേ’ ഒൺ ഏൻ കോക്കുമീ? ഇല്ലെ, ഇം കറുമമെ ഏത്തെടുക്കേക്കുതാനേ ഏൻ വന്തത്?
പിന്നെ ഏശു മാനടവൻകാട്ടുകാൽ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയത് എന്തൊണ്ണാ, “എന്നേത്തിൽ നമ്പുനവൻ എന്നെ മട്ടുമില്ലെ എന്നെ കടത്തി വുട്ടാളിലും നമ്പുനെ.
ഇത് ആനത്തുക്കു മിന്നേ ഏൻ ഇതെ ചൊന്നെ. അകനയൊണ്ണാ ഇത് നടമാനവോളെ ‘ഏനാനവൻ ഏനാനെ’ ഒൺ നിങ്കാക്ക് നമ്പുകേക്ക് ഇടയാകും.
ഇതുവരേക്കും നിങ്കെ എൻ നാമത്തിൽ ഒണ്ണാം കേട്ടതില്ലെ; കോളിൻ ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് കിടയ്ക്കും; അകനെ നിങ്കെ പിരിയം കനത്ത് വരും.”
അവറാത്തുക്ക് തകപ്പനാം എന്നാം തിക്കിനാത്തതുനാലതാൻ ഇകനയെല്ലാം ചെയ്യിനത്.
എന്തൊണ്ണാ ഏൻ ഇതെല്ലാം നിങ്കകാൽ ചൊല്ലിയനാലെ നിങ്കെ ഇതയം കവലപ്പട്ടിരുക്കിനെ.
മകനെ കണ്ട് അവനെ നമ്പുനെ എല്ലാരുക്കും എണ്ണണ്ണേക്കുമൊള്ളെ ഉശിര് കിടയ്ക്കോണും ഒൺതാൻ എൻ തകപ്പനിലെ പിരിയം; ഏൻ അവറളെ കടശി നാളിൽ ഉശിരെ കൊടുത്ത് എത്തും.
അവൻ ചരിയാനത്തിൽ കവലയടയാതിരുപ്പേക്ക് നിങ്കെ അവനെ ഇണക്കുകേം മന്നിക്കുകേം ചെയ്യോണും.
അതുനാലെ നിങ്കാക്ക് കരുത്താവ് ഏശുവുകാലെ നമ്പിക്കയാം ചുത്തമാനവേരായാനെ തെയ്വ മക്കകാട്ടുകാൽ ബൂറാ നിങ്കെ ആത്തിരത്തോടെ ഇരുക്കിനതാം കേട്ടനായിരുന്ത്,
കരുത്താവിലെ നാൾ വന്തേയെ ഒണ്ണെ പലകപ്പാട്ടിലോ ചൊല്ലിയെ ചേതീലോ എങ്കെ എളുതിയതൊൺ അവകാശമെ ചൊന്നെ എളുത്തിലോ നിങ്കെ മനശ് വേമാ കലയ്ങ്കി പോകയോ തിക്കിമുട്ടലാവുകയോ ആവാനില്ലെ.
കിരിശ്ത്തുവെ ചാവിൽ നുൺ ഉശിരേത്തുകേം അവനുക്ക് മകിമെ കൊടുക്കുകേം ചെയ്യെ തെയ്വമെ അവൻനാലെ നിങ്കെ നമ്പുനെ. അതുനാലെ നിങ്കെ നമ്പിക്കേം ആശേം തെയ്വത്തിൽ വച്ചിരുക്കിനെ.