13 “നിങ്കെ എന്നെ റബീ ഒണ്ണും കരുത്താവ് ഒണ്ണും വുളിയ്ക്കിനെ; ഏൻ അകനെ ആയനാലെ നിങ്കെ ചൊന്നത് ചരിതാൻ.
മനിശൻ മകനായ് വന്താ ഏവലെ എടുക്കെ വയ്പ്പേക്ക് നാത്തെ, ഏവലെടുപ്പേക്കും കനേകവേരാക്കുചൂട്ടി ഉടയാ ഉശിരെ മറുവിലയായ് കൊടുപ്പേക്കുംതാൻ വന്തെ; അതുവോലെ നിങ്കളും ചെയ്യിൻ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു അവൻകാൽ, “നീ ചൊല്ലിയത് ചരിതാൻ; അകനയേ നീ ചെയ്; ഒണ്ണാ എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള പിശപ്പ് നിനക്ക് കിടയ്ക്കും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
എന്നെ കരുത്താവേ, കരുത്താവേ, ഒൺ നിങ്കെ വുളിക്കുകേം ഏൻ ചൊന്നതെ പാലിയാതെ ഇരുക്കുകേം ചെയ്യിനത് എന്തുക്ക്?
അത്തുക്ക് ശീമോൻ, “കനേകമാ കടനെ ഇളച്ചു കിടച്ചാ താൻ ഒൺ ഏൻ നിനയ്ക്കിനെ” ഒണ്ണെ. അത്തുക്ക് ഏശു അവൻകാക്ക്, “നീ അതെ വിലയിരുത്തിയത് ചരിതാൻ” ഒണ്ണെ.
ഇം മറിയാവുതാൻ കരുത്താവെ തയിലമെ തേച്ച് ഉടയാ തലമുടീൽ അവൻ കാലെ തുടച്ചത്. ചങ്കട്ടമായ് കിടന്തെ ലാശര് അപ്പിൺ ആങ്കിളതാൻ.
ഇതെ ചൊല്ലിയോഞ്ച് അവെ തിരുമ്പി പോയ് ഉടയാ തവെ മറിയാവെ വുളിച്ച്, “എശമാനൻ ഇങ്ക് വന്തിരുക്കിനെ; നിന്നെ വുളിക്കിനെ” ഒൺ വോറാരും കോളാതെ ചൊല്ലിയെ.
അതുനാലെ അം തവെ ഇളേവകാടു, “കരുത്താവേ, നിനക്ക് പിരിയമാനെ ലാശര് നോയാളിയായ് കിടക്കിനെ” ഒൺ ചേതിയെ ചൊല്ലിവുട്ടെ.
അതുനാലെ ഏൻ ചൊന്നത്, തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ കുരവുടിനവൻ ആരും “ഏശു ചാപ്പമടഞ്ചാ താൻ” ഒൺ ചൊല്ലാത്ത്. തെയ്വ ആത്തുമാവുക്കല്ലാതെ ആരുക്കും “ഏശു കരുത്താവു താൻ” ഒൺ ചൊൽകേക്ക് മുടിയാത്ത്.
ഇം കാണതെ മുച്ചൂടാം അം തെയ്വം താൻ പടച്ചതും നങ്കെ പിശയ്ക്കിനതും അവനിൽതാൻ. ഏശുകിരിശ്ത്തു ഒണ്ണെ ഒരേ ഒരു കരുത്താവു മട്ടുംതാൻ നങ്കാക്ക് ഒള്ളത്; ഇതെല്ലാം കരുവയടഞ്ചത് അം കരുത്താവിലോടതാൻ; നങ്കെ പിശയ്ക്കിനതും അവനിലോടതാൻ.
എശമാനൻമാരേ, ഇതുവോലെയേ നിങ്കെ പണ്ണക്കാറാകാലും ചെയ്യവേണ്ടെ കാരിയമെ ചെയ്യോണും. നിങ്കാക്കും നിങ്കെ പണ്ണക്കാറാക്കും ഒരേ എശമാനൻ മേലോകത്തിൽ ഒളെള; അവൻ മുകറെ നോക്കാതെ എല്ലാരാം നായമിടിനനാലെ അവറളെ പേടിയ്ക്കെ വയ്ക്കിനെ വാക്കുകാടെ വുട്ടൊറിയോണും.
എല്ലാ മാനടവനും “ഏശു കിരിശ്ത്തുതാൻ കരുത്താവു” ഒൺ തകപ്പനാനെ തെയ്വത്തിലെ മകിമേക്കുചൂട്ടി ഏത്തു ചൊല്ലുകേം ചെയ്യും.
അത് മട്ടുമില്ലെ, എനക്ക് കരുത്താവാനെ കിരിശ്ത്തു ഏശുവെ ചൊല്ലി തിക്കിനൊണ്ടാനത് മുയ്ക്കമാനെ കാരിയമായതുനാലെ ഇതുകാടയെല്ലാം ഏൻ വിലനാത്തതായ് കാണെ. അവൻനാലെ ഏൻ അതുകാടയെല്ലാം വീയ് ഒറിഞ്ചാനെ. അകനെ ഏൻ എന്നമേ മൊത്തമാ കിരിശ്ത്തുവുക്ക് ഒള്ളവൻ ആവുകേം
തെയ്വം ഒരാമട്ടും താൻ ഒൺ നീ നമ്പിനതീ? ഇല്ലേയ്; ചാവറുകാടും അകനയേതാൻ നമ്പുകേം നടിയ്ങ്കി പേടിക്കേം ചെയ്യിനെ.