27 എൻ ആടുകാട് എൻ ചത്തമെ കോക്കിനെ; എനക്ക് അതുകാടെ തിക്കിനൊള്ളെ; അതുകാട് എനക്ക് പുറകോടേം വരിനെ.
പിന്നെ ഏശു ഉടയാ ശിശിയരുകാട്ടുകാക്ക് ചൊല്ലിയത്, “ഒരാ എനക്ക് പുറകോടേ വരുകേക്ക് ആശിച്ചാ അവൻ ഉടയാളമേ മറന്ത്, ഉടയാ ശിലുവെ എടുത്ത് എനക്ക് പുറകോടേ വരട്ടെ.
അവൻ കുരവുട്ട് ഇരുന്തവോളെ ഒരു വെൺ മഞ്ചി വന്ത് അവറളെ മൂടിയെ; മഞ്ചീൽ നുൺ, “ചെൻ എനക്ക് പിരിയമാനെ മകൻ. ചെന്നിൽ ഏൻ പിരിയമോറിയിരുക്കിനെ; ചെൻ ചൊല്ലുക്ക് ചെവിയെ കൊടിൻ” ഒണ്ണെ ഒരു ചത്തം ഒണ്ടായെ.
അത്തുക്ക് അവൻ, ‘എനക്ക് നിങ്കളെ തിക്കിലെ ഒൺ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ’ ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അണ്ണേക്ക് ഏൻ അവറകാൽ, “എനക്ക് നിങ്കളെ ഒരുനാളും തിക്കിലെ; കെട്ടെ കാരിയമെ ചെയ് നടക്കിനവേരാളേ, എന്നെ വുട്ടുപോനിൻ” ഒൺ ചൊല്ലും.
ഏശു അം മനിശനെ ആത്തിരത്തോടെ നോയ്ക്കാപ്പിലെ, “നിനക്ക് ഒരു കുറയിരുക്കിനെ; അതുനാലെ നീ പോയ് നിൻ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരമെ മൊത്തമാ വിത്ത് കറുമമടേനവേരാക്ക് കൊടിൻ; അപ്പെ മേലോകെ രാച്ചത്തിൽ നിനക്ക് ചമ്പാത്തം ഒണ്ടാകും; അതോഞ്ച് നീ എനക്ക് പുറകോടേ വര്” ഒണ്ണെ.
ഏശു ശിശിയരാം അങ്ക് ഇരുന്തവേരാളാം കിട്ടേക്ക് വുളിച്ചോൺ ചൊല്ലിയത്, “ഒരാ എനക്ക് പുറകോടേ വരുകേക്ക് ആശിച്ചാ, അവൻ ഉടയാളമേ മറന്ത് ഉടയാ ശിലുവെ എടുത്ത് എനക്ക് പുറകോടേ വരട്ടെ.
‘നിങ്കെ ആരൊണ്ണോ നിങ്കെ ഏടനുൺ വന്തതൊണ്ണോ എനക്ക് തിക്കിലെ; ചുട്ടിത്തനമെ ചെയ് നടക്കിനവേരാളെ നിങ്കെ എല്ലാരും എന്നെ വുട്ടുപോ’ ഒൺ അവൻ ചൊല്ലും.
പിന്നയവൻ എല്ലാരുകാലും ചൊല്ലിയത്, “ആരൊണ്ണാലും എനക്ക് പുറകോടേ വരുകേക്ക് ആശിച്ചാ അവൻ ഉടയാളമേ മറന്ത് ഒവ്വൊരുനാളും ഉടയാ ശിലുവെ എടുത്ത് എനക്ക് പുറകോടേ വരട്ടെ.
ഏൻ നല്ലെ ഇടയനാനെ; തകപ്പനുക്ക് എന്നാം എനക്ക് തകപ്പനാം തിക്കിനൊള്ളതുവോലെ എനക്ക് എൻ ആടുകാടാം എൻ ആടുകാട്ടുക്ക് എന്നാം തിക്കിനൊള്ളെ. ഏൻ എൻ ആടുകാട്ടുക്കുചൂട്ടി എൻ ഉശിരെ കൊടുക്കിനെ.
ഇം ആട്ടുകൊട്ടിലിൽ പടാത്തെ വോറേ ആടുകാടും എനക്കൊളെള; അതുകാടാം ഏൻ കൂട്ടി കുടക്കിളതാൻ; അതുകാടും എൻ ഒച്ചെ കോക്കും; അകനെ ഒരു ആട്ടുകൂട്ടമും ഒരു ഇടയനും ആകും.
എനക്ക് മിന്നേ വന്തവേരായെല്ലാം കളുക്കറും കളവാണികളുംതാൻ; ഒണ്ണാ ആടുകാട് അവറെ പേച്ചെ കോളാപ്പോയെ.
എന്നെ പരിശുരുക്കിനവൻ എനക്ക് പുറകോട് വരട്ടെ; ഏൻ ഏടെ ഇരുക്കിനതോ അവ്വിടത്തിൽ എന്നെ പരിശുരുക്കിനാളും ഇരുക്കും; എന്നെ പരിശുരുക്കിനവനെ എൻ തകപ്പൻ മാനിക്കും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അത്തുക്ക് ഏശു അവൻകാക്ക്, “ഏൻ വരിനതുവരേക്ക് ചെൻ ഉശിരോടെ ഇരുക്കോണുമൊണ്ണതുതാൻ എൻ പിരിയമൊണ്ണാ അത്തുക്ക് നിനക്ക് എന്തു വേണും? നീ എനക്ക് പുറകോടേ വര്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ, ചത്തവേരാ തെയ്വ മകനിലെ ചത്തമെ കോക്കുകേം കേട്ടവേരാ ഉശിരോടെ പിശയ്ക്കുകേം ചെയ്യിനെ കാലം വരും; ഇപ്പെ വന്തുമിരുക്കിനെ.
ഏശു പിന്നേം മാനടവൻകാട്ടുകാക്ക് കുരവുട്ടവോളെ, “ഏൻ ഉലകത്തിലെ വെളിച്ചമാനെ; എനക്ക് പുറകോടേ വരിനവേരാ ഇരുട്ടിൽ നടകാതെ ഉശിരിലെ വെളിച്ചമൊള്ളവേരാ ആകും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
എൻ ചൊല്ല് നിങ്കാക്ക് വുളങ്കാത്തത് എന്തു? എൻ ചൊല്ലെ കോപ്പേക്ക് നിങ്കാക്ക് മനശ് നാത്തനാലതാൻ.
അം പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ വാക്കെ കോളാത്തെ ഒവ്വൊരുത്തനാം തെയ്വ മക്കെ കൂട്ടത്തിൽ നുൺ നാശമായ്ക്കാകും.”
ഒണ്ണാ ഒരാ തെയ്വത്തുകാക്ക് ആത്തിരമായിരുക്കിനതൊണ്ണാ അവനെ തെയ്വമും അറിഞ്ചിരുക്കിനെ.
ഒണ്ണാ ഇപ്പെ നിങ്കാക്ക് തെയ്വമെ തിക്കിനൊള്ളെ; ഇല്ലില്ലെ അത്തുക്ക് പകറം ഏൻ ചൊന്നത്, തെയ്വം നിങ്കളെ അറിഞ്ചിരുക്കിനെ ഒൺതാൻ; അകനയൊള്ളെ നിങ്കെ പിന്നേം എകനെ ഇം വുറുതാവാനതും ചക്കിതി നാത്തതുമാനെ ഇവ്വുലകത്തിലെ അതികാരത്തുക്ക് അടിമപ്പടുകേക്ക് ആശിക്കിനെ?
ഒണ്ണിരുന്താലും തെയ്വത്തിലെ ഉറപ്പൊള്ളെ അടിത്താനം എണ്ണെണ്ണേക്കും നിലെ നിൽക്കിനെ; “കരുത്താവുക്ക് ഒള്ളവേരാളെ അവനുക്ക് തിക്കിനൊള്ളെ” ഒണ്ണും “കരുത്താവ് നാമത്തിൽ ഉടവുറെ പാപമെ ഏത്തു ചൊല്ലിയവനെല്ലാം നിച്ചനാത്തെ വശിയെ വുട്ട് അകന്തോകോണും ഒണ്ണും എളുതിയിരുക്കിനെ ഇം വശനത്തിലേ മുത്തിരേ ഇട്ടിരുക്കിനെ.”
അതുനാലെ തെയ്വ ആത്തുമാവ് ചൊന്നതുവോലെ, “ഉണ്ണേക്ക് നിങ്കെ അവൻ ചത്തമെ കോക്കിനതൊണ്ണാ
ചേരെ പെണ്ണാളും മത്തും പളകാപ്പോയനാലെ ചുത്തമാനവേരാതാൻ. കുഞ്ചി ആട് പോനാനെല്ലാം അവറെ അവനുക്ക് പുറകോടേ പോകേം ചെയ്യിനെ; അവറളെ തെയ്വത്തുക്കും കുഞ്ചി ആട്ടുക്കുംചൂട്ടി തലകനിയായ് മനിശെ മാനടവനിടേൽ നുൺ വിലേക്ക് വായ്ങ്കി കൊടുത്തിരുക്കിനെ.
ഏൻ വാതൽകാൽ വന്ത് മുട്ടിനെ; ആരൊണ്ണാലും എൻ കുരളെ കേട്ട് വാതലെ തുറന്താ ഏൻ അവൻകാക്ക് പോയ് അവനും മത്തും അവൻ ഏനും മത്തും തീനെ തിന്നും.