15 ഇം അറിവും പുത്തീം മേലോകത്തിൽ നുൺ കിടയ്ക്കിനത് നാത്തെ. അത് തെയ്വമെ തിക്കിനാത്തെ മനിശെ മാനടവനിൽ നുണ്ണും മനിശെ മാനടവൻ നിച്ചനാത്തെ ആശകാട്ടിൽ നുണ്ണും പിശാശിൽ നുണ്ണും താൻ വരിനത്.
ഇം അനീതിയൊള്ളെ കങ്കാണി പുത്തി പോതത്തോടെ ചെയ്യനാലെ എശമാനൻ അവനെ പെരുമപ്പടുത്തിയെ; എന്തൊണ്ണാ ഇം ഉലകത്തിലെ ആളുകെ തെയ്വ രാച്ചത്തുക്കൊള്ളെ ആളുകളക്കാട്ടി അറിവോടെ ഉടവനുടവൻ കാരിയങ്കാടെ ചെയ്യിനെ.
തെയ്വം ഉടയാ മകനെ ഉലകത്തുക്ക് കടത്തിവുട്ടത് ഉലകമെ വിതിപ്പേക്ക് നാത്തെ, അവൻനാലെ ഉലകമെ കാപ്പാത്തുകേക്കുചൂട്ടി താൻ.
നിങ്കെ പിശാശ് എന്നെ തകപ്പൻ മക്കതാൻ; നിങ്കെ തകപ്പൻ പിരിയമെ ചെയ്കേക്ക് നിങ്കെ ആശിക്കിനെ. അവൻ മുതയിരുന്തേ കുലകാറനായ് ഇരുന്തെ; അവനേത്തിൽ ചത്തിയം നാപ്പോയനാലെ ചത്തിയത്തിൽ നിലെ നിൽക്കിനതുമില്ലെ. അവൻ നരിയെ ചൊന്നവോളെ ചൊന്തെ പാശേൽ നുൺ എടുത്തു ചൊന്നെ; അവൻ നരിയെ ചൊന്നാളും അത്തിലെ തകപ്പനും താൻ.
“പിശാശ് മകനേ, നല്ലെ നല്ലെ കാരിയത്തുക്കെല്ലാം എതിരാളിയേ, നീ എല്ലാ തരത്തിലുമൊള്ളെ പിശാശ് ചുട്ടിത്തനത്തിലും കോളാരിലും നുറഞ്ചിരുക്കിനാളും എപ്പണും കരുത്താവിലെ നീതിയെ മാത്തുകേക്ക് പാടുവെടിനാളും താൻ.
തങ്കെ ചരിയാനെ അറിവാളികെ ഒൺ അവറളേ ചൊന്നെ; ഒണ്ണാ അവറെ പുത്തി നാത്തവേരാതാൻ.
ഒണ്ണാ അറിവൊള്ളവേരാളെ വെക്കം കെടുത്തുകേക്ക് തെയ്വം ഉലകത്തിൽ ഒരു പുത്തീം നാത്തവേരാളെ വുളിച്ചെടുത്തും തുറമൊള്ളതുകാടെ വെക്കമെ കെടുത്തുകേക്ക് തെയ്വം ഉലകത്തിൽ ഒരു തുറമും നാത്തതുകാടെ തേടീമെടുത്തെ.
ഒണ്ണാ തെയ്വ ആത്തുമാവു നാത്തെ മനിശൻ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുൺ വരിനതെ ഒണ്ണാം ഏത്തെടുക്കിനതില്ലെ; എന്തൊണ്ണാ അത് വന്ത് അവനുക്ക് പുത്തി കെട്ടതുതാൻ; ഇത് ആത്തുമാവിലെ ഉതവീൽ മട്ടും വുളങ്കിളെ കാരിയമായനാലെ അത് അവറാത്തുക്ക് തിക്കിലൊണ്ടാനതുമില്ലെ.
ഇം ഉലകത്തിലെ അറിവ് തെയ്വത്തിലെ കണ്ണുക്ക് മില്ലോട് പുത്തി കെട്ടതുതാൻ. “അവൻ അം അറിവാളികളെ ഉടവുറെ കോളാരിലേ പുടിയ്ക്കിനെ” ഒണ്ണും,
നിങ്കെ ഇടേൽ ഇപ്പണും പുറണീം പിണക്കും ഒള്ളെ; അതുനാലെ നിങ്കെ ഇപ്പണും ഉലകത്തിലെ മാനടവൻകാടുവോലേം പുശു മനിശരുകാടുവോലേംതാൻ.
ഉലകത്തിൽ നല്ലെ നിലമേൽ താൻ നങ്കെ പിശച്ചത്; എടുത്തു ചൊല്ലിയാ നിങ്കെ ഇടേൽ തെയ്വം തന്തെ ചുത്തമോടേം നേരോടേംതാൻ പിശച്ചത്; ഇത് മനിശനിലെ അറിവുവോലയില്ലെ തെയ്വ ഇരക്കത്തിൽതാൻ ചെയ്യിനത് ഒൺ എങ്കെ മനശാച്ചി കൂടി ചൊല്ലുകേം ചെയ്യിനെ; അത്തിൽ ഇപ്പെ എങ്കെ പെരുമപ്പടുകേം ചെയ്യിനെ.
ഒണ്ണാ പാമ്പ് കവ്വായെ കോളാരാ ചതിവെ ചെയ്യവോലെ നിങ്കാക്ക് കിരിശ്ത്തുവുകാൽ ഒള്ളെ ചത്തിയമാനതും ചുത്തമാനതുമാനെ മനശിലെ ആത്തിരം മാത്തി വുട്ടാകുമോ ഒൺ ഏൻ പേടിക്കിനെ.
കടശീൽ അവറെ പിശപ്പ് നാശംതാൻ; അവറെ തെയ്വമോ ഉടമ്പുകാട്ടിലെ ആശതാൻ; വെക്കം കെട്ടെ കാരിയത്തുക്ക് അവറെ പെരുമയോറിനെ; അവറെ മനശ് എപ്പണും ഇം പൂമീലെ നിനവുകാട്ടിൽ താൻ.
കുറുപ്പുനാത്താ ഉരുമനിലെ ചക്കിതിയോടെ വന്ത് തെയ്വം താൻ ചെയ്യെ വയ്ക്കിനെ ഒൺ തോണെ നിലമേൽ അരിശുകങ്കാടാം അടകാളങ്കാടാം കാട്ടും.
വരും കാലത്തിൽ നിച്ചനാത്തെ ആത്തുമാവുകാടു ചൊല്ലാം പേയ് പിശാശുകാട് ചൊല്ലാം കേട്ട് ചിലവേരാ നമ്പിക്കെ വുട്ടാകും ഒൺ തെയ്വ ആത്തുമാവ് നിച്ചമാ ചൊന്നെ.
എല്ലാ നൽമേം തികഞ്ചെ വരമും കിടയ്ക്കിനത് വെട്ടെ വെളിച്ചങ്കാടെ തിട്ടിച്ചെ മേലോകത്തിൽ ഇരുക്കിനെ തകപ്പൻകാൽ നുൺ താൻ. മാറിമാറി പോനെ താപ്പുറവോലെ നാത്തെ തകപ്പനാനെ തെയ്വം. അവൻ മാറാത്ത പുത്തി ഒള്ളാ താൻ.
നിങ്കെ കന്നേൽ ഒരാക്ക് തെയ്വം നിനയ്ക്കിനവോലെ പിശപ്പേയ്ക്ക് അറിവു കുറവായിരുന്താ മനതടപ്പമെ നിനയാതെ നങ്കാക്ക് നല്ലെ മനശാരെ തരിനെ തെയ്വത്തുകാൽ വായാതട്ടെ; അന്നേരം അവനുക്ക് അത് കിടയ്ക്കും.
തെയ്വം കൊടുക്കിനെ അറിവ്, മുതെ ചുത്തമും പിന്നെ നിമതീം എളിമേം ഇനിയൊള്ളവേരാ ചൊന്നതെ കോപ്പേക്ക് മനശെ വയ്ക്കിനാളും എപ്പേരുപ്പട്ടെ പിന്നിയമൊള്ളാളും എല്ലാരുക്കും നല്ലതെ ചെയ്വേക്കൊള്ളെ മനശൊള്ളാളും ഏളെ മനിശനാം പുറിച്ച് കാണാത്താളും കള്ളത്തരം നാത്തതുമായിരുക്കും.
ഇം ആളുകെ നിങ്കെ ഇടേൽ പൂട്ടിപ്പെ ഒണ്ടാക്കിനവേരാളും ഉടമ്പാശേലെ ചൊല്ലുക്ക് തൻ കൊണ്ടീക്ക് നടക്കിനവേരാളും ആത്തുമാവ് നാത്തവേരാളും താൻ.
പൂമിനാടെ ബൂറാ ചത്തിയത്തിൽ നുൺ അലക്കശ്ശിക്കിനെ പിശാശും ഉരുമനുമാനെ വൻശർപ്പമാനെ പാമ്പാം അവൻ തൂതരുകാടാം മേലോകത്തിൽ നുൺ തള്ളി പൂമീക്ക് ഒറിഞ്ചെ.
ഒണ്ണാ ഇം ഉവതേശമെ ഏത്തെടാതേം അവറെ ചൊന്നവോലെ ഉരുമനിലെ ആശകാടെ തിക്കിനാതേം തുയത്തയിരാവിലെ മീതിയൊള്ളവേരാകാൽ ഏൻ ചൊന്നത് ഏൻ വരിനത് വരേക്ക് നിങ്കാക്ക് ഒള്ളതെ ഉറുക്കമാ പുടിച്ചോനിൻ. വോറൊരു ചിമടാം ഏൻ നിങ്കാക്ക് വയ്യാത്ത്.
പാതാളത്തിലെ തൂതൻ താൻ അത്തിലെ രാശാവ്; അവനുക്ക് എബുറായെ പാശേൽ അബതോൻ ഒണ്ണും കിരീക്ക് പാശേൽ അപ്പൊല്ലുവോൻ ഒണ്ണും പേര്.