16 നിങ്കെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാ അവറകാക്ക് കുടുർ പുടിയാതെ അമതിയാ പോയ് തീയെ തൊറുതിര്. തേവയാനെ തീനാം തിന്നിൻ ഒൺ ചൊല്ലിയോഞ്ച് അവറാത്തുക്ക് തേവയാനെ പുതപ്പമോ തീൻ തണ്ണികാടമോ കൊടാതിരുന്താ അവനുക്ക് എന്തൊണ്ണാലും കിടച്ചതീ?
ഏശു ഉടയാ ശിശിയരുകാടെ കിട്ടേക്ക് വുളിച്ചാലെ അവറകാൽ, “ഇം മാനടവൻകാട് മൂണുനാളായ് എൻ കൂട്ടത്തിലേ ഇരുക്കിനെ; തിൻബേക്ക് ഒണ്ണും നാത്തനാലെ അവറളെ നിനച്ച് പാവമായിരുക്കിനെ; പഞ്ചത്തുക്ക് വുടുപ്പേക്ക് എനക്ക് മനശ് വരിനതില്ലെ; അവറളെ പഞ്ചത്തുക്ക് വുട്ടാ പോനെ വശീൽ ചോന്തോകും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
എനക്ക് പഞ്ചം പുടിച്ചി, നിങ്കെ തിൻബെ തന്തെ; എനക്ക് തണ്ണിത്തവിച്ചി, നിങ്കെ കുടിപ്പേക്ക് തന്തെ; ഏൻ പരതേശിയായിരുന്തെ, നിങ്കെ എന്നെ അരുവണച്ചെ.
ഏൻ തുണിനാതെ ഇരുന്തെ, നിങ്കെ എന്നെ ഉടുക്കെ വച്ചെ; ഏൻ നോയാളിയാരുന്തെ, നിങ്കെ എന്നെ പരിശുരിയ്ക്കെ; ഏൻ തടങ്കലിൽ കിടന്തെ, നിങ്കെ എന്നെ കാൺമ്പേക്ക് വന്തെ.”
ഏശു അവേകാക്ക്, “മകളേ, നീ നമ്പിയനാലെ നിനക്ക് ചുകമെ കിടച്ചിരുക്കിനെ; അതുനാലെ നോയ്മാറി നല്ലാ നിമതിയാ പിശേൻ.”
അകനെ നിങ്കെ വോറെ ഒള്ളവേരാകാക്ക് കാട്ടിനെ ആത്തിരം കവടം നാതയിരുക്കട്ടെ; കെട്ടെ ചെയ്തികളെ വുട്ട് നല്ലതെ ഉറുക്കമാ പുടീൻ.
ഇകനെ ചെയ്കേക്ക് നിങ്കകാൽ കൽപ്പിക്കിനതില്ലെ, ഒണ്ണാ ഇനിയൊള്ളവേരാ താനതറുമമെ കൊടുക്കേക്ക് കാട്ടിനെ ഉശാരാം നിങ്കളിലെ കളങ്കം നാത്തെ ആത്തിരമാം വച്ച് ഒത്തു നോക്കേക്കുതാൻ ഏൻ ഇതെ ചൊന്നത്.