17 എല്ലാ നൽമേം തികഞ്ചെ വരമും കിടയ്ക്കിനത് വെട്ടെ വെളിച്ചങ്കാടെ തിട്ടിച്ചെ മേലോകത്തിൽ ഇരുക്കിനെ തകപ്പൻകാൽ നുൺ താൻ. മാറിമാറി പോനെ താപ്പുറവോലെ നാത്തെ തകപ്പനാനെ തെയ്വം. അവൻ മാറാത്ത പുത്തി ഒള്ളാ താൻ.
അകനെ നിച്ചംകെട്ടെ നിങ്കെ ഉടവൻ മക്കാക്ക് നല്ലെ ബൊകുമാനമെ കൊടുപ്പേക്ക് നിനയ്ക്കിനതൊണ്ണാ മേലോകത്തിലെ നിങ്കെ തകപ്പൻ ഉടയാകാൽ കോക്കിനവേരാക്ക് എത്തിനാരം നൽമകാടെ കൊടുക്കും.
അകനെ നിച്ചംകെട്ടെ നിങ്കെ ഉടവൻ മക്കാക്ക് നല്ലെ ബൊകുമാനമെ കൊടുപ്പേക്ക് നിനയ്ക്കിനതൊണ്ണാ മേലോകത്തിലെ നിങ്കെ തകപ്പൻ ഉടയാകാൽ കോക്കിനവനുക്ക് തെയ്വ ആത്തുമാവെ കൊടുപ്പെ എപ്പേരുപ്പട്ടത്തിൽ.”
എല്ലാ മനിശരുകാട്ടുക്കും വെളിച്ചമെ തരിനെ ചത്തിയത്തിലെ വെളിച്ചം ഉലകത്തുക്ക് വന്തുകിട്ടേയിരുന്തെ.
അത്തുക്ക് ഓകന്നാൻ, “മേലോകത്തിൽ ഇരുന്ത് തെയ്വം കൊടാതെ മനിശെ മാനടവനുക്ക് ഒണ്ണും കിടയാത്ത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അത്തുക്ക് ഏശു, “ചത്തിയമാ ഏൻ നിൻകാക്ക് ചൊന്നെ; പുതുവനായ് പുറകാതവോയാ തെയ്വ രാച്ചമെ കാൺമ്പേക്ക് ആരുക്കും മുടിയാത്ത്” ഒൺ അവൻകാക്ക് വതിലായ് ചൊല്ലിയെ.
ഏശു പിന്നേം മാനടവൻകാട്ടുകാക്ക് കുരവുട്ടവോളെ, “ഏൻ ഉലകത്തിലെ വെളിച്ചമാനെ; എനക്ക് പുറകോടേ വരിനവേരാ ഇരുട്ടിൽ നടകാതെ ഉശിരിലെ വെളിച്ചമൊള്ളവേരാ ആകും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അവറെ ഇതെ കേട്ടതും ബുറീനെ ഇരുന്തെ. “എകൂതരല്ലാത്തെ എല്ലാ മനിശെ മാനടവനുക്കും എണ്ണെണ്ണേക്കുമാനെ നൽ പിശപ്പ് കിടയ്പ്പച്ചൂട്ടി മനം തിരുമ്പുകേക്കൊള്ളെ അവശിരം കിടച്ചേയതേ” ഒൺ ചൊല്ലി തെയ്വമെ പാടി കുമിടെ വായ്ങ്കെ.
ഇശ്രവേലിലവേരാ ഉടവനുടവൻ പാപമെ വുട്ട് മനമെ തിരുപ്പുകേക്കും അവറെ പാപത്തുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടയ്പ്പേക്കുംചൂട്ടി ഏശുവെ നങ്കാക്ക് തലവനായും രച്ചകനായും തെയ്വം ഉടയാക്ക് വലത്തക്കോട് ആയ്ക്കിവച്ചിരുക്കിനെ.
എന്തൊണ്ണാ പാപത്തിലെ കൂലി ചാവുതാൻ; ഒണ്ണാ കിരിശ്ത്തു ഏശുവെ ഉടയാ രാശാവായ് ഏത്തെടുക്കിനവനുക്ക് തെയ്വം തരിനെ ബൊകുമാനം എണ്ണണ്ണേക്കുമൊള്ളെ പിശപ്പുതാൻ.
വോറാളുകളക്കാട്ടി നിങ്കെ മാനമൊള്ളവേരാ ഒൺ ചൊല്ലിയതാര്? തെയ്വം തന്തതല്ലാതെ വോറേ എന്തനേത്ത് നിങ്കകാൽ ഒള്ളെ? നിങ്കാക്ക് ഒള്ളതെല്ലാം തെയ്വം തന്തതൊണ്ണാ പിന്നെ എന്തുക്ക് നിങ്കെ പെരുമപ്പടിനെ?
“ഇരുട്ടിൽ നുൺ വെട്ടം ഒണ്ടാകട്ടെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ തെയ്വം ഏശു കിരിശ്ത്തുവിലെ മുകറുനാലെ നങ്കെ ഇതയങ്കാട്ടിൽ വെളിച്ചമായ് കത്തിനെ; ഇത് തെയ്വ മകിമേലെ അറിവെ നങ്കാക്ക് തരുവിളത്തുക്കുതാൻ.
അവൻ നിങ്കളെ വുളിച്ചനാലെ നിങ്കാക്കിരുക്കിനെ ആശെ എന്തൊണ്ണും തെയ്വ മക്കകാൽ നങ്കാക്കൊള്ളെ പങ്കിലെ മകിമേലെ വിലെ എപ്പേരുപ്പട്ടതൊണ്ണും തിക്കിലൊണ്ടാളത്തുക്കും ഏൻ വായാതിനെ.
തെയ്വ ഇരക്കത്തിൽ നിങ്കാക്കൊള്ളെ നമ്പിക്കേൽതാൻ നിങ്കെ രച്ചിക്കപ്പട്ടിരുക്കിനത്; അത്തുക്കും നിങ്കയില്ലെ കാരണം തെയ്വം നിങ്കാക്ക് തന്തെ ബൊകുമാനം താൻ.
കിരിശ്ത്തുവിൽ നമ്പുകേക്ക് മട്ടും നാത്തെ അവൻ പേരിൽ തണ്ടനേ ഏൽപ്പേക്കും താൻ നിങ്കാക്ക് കിരിശ്ത്തുവിലെ വേലക്കാറൻ ഒണ്ണെ വരം കിടച്ചിരുക്കിനത്.
അം തെയ്വം നാശമാകാത്തവനും അണ്ടുകേക്ക് കൂടാത്തെ വെളിച്ചത്തിൽ ഇരുക്കിനവനും ആരും കാണാത്താളും കാൺമ്പേക്ക് കൂടാത്തവനുമാനെ. അവനുക്ക് ബൊകുമാനമും എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ചക്കിതീം ഒണ്ടാകട്ടെ. ആമേൻ.
ഏശുകിരിശ്ത്തു നിനട്ടും ഉണ്ണേക്കും എണ്ണേക്കും മാറാത്തവൻ.
നിങ്കെ കന്നേൽ ഒരാക്ക് തെയ്വം നിനയ്ക്കിനവോലെ പിശപ്പേയ്ക്ക് അറിവു കുറവായിരുന്താ മനതടപ്പമെ നിനയാതെ നങ്കാക്ക് നല്ലെ മനശാരെ തരിനെ തെയ്വത്തുകാൽ വായാതട്ടെ; അന്നേരം അവനുക്ക് അത് കിടയ്ക്കും.
ഇം അറിവും പുത്തീം മേലോകത്തിൽ നുൺ കിടയ്ക്കിനത് നാത്തെ. അത് തെയ്വമെ തിക്കിനാത്തെ മനിശെ മാനടവനിൽ നുണ്ണും മനിശെ മാനടവൻ നിച്ചനാത്തെ ആശകാട്ടിൽ നുണ്ണും പിശാശിൽ നുണ്ണും താൻ വരിനത്.
തെയ്വം കൊടുക്കിനെ അറിവ്, മുതെ ചുത്തമും പിന്നെ നിമതീം എളിമേം ഇനിയൊള്ളവേരാ ചൊന്നതെ കോപ്പേക്ക് മനശെ വയ്ക്കിനാളും എപ്പേരുപ്പട്ടെ പിന്നിയമൊള്ളാളും എല്ലാരുക്കും നല്ലതെ ചെയ്വേക്കൊള്ളെ മനശൊള്ളാളും ഏളെ മനിശനാം പുറിച്ച് കാണാത്താളും കള്ളത്തരം നാത്തതുമായിരുക്കും.
തെയ്വം ഒണ്ണത് വെളിച്ചം താൻ; അവനേത്തിൽ ഇരുട്ട് ഒരുത്തിനകൂടി നാത്തെ. ഇന്താൻ തെയ്വത്തിലെ മകനിൽ നുൺ എങ്കെ കേട്ട് ഇപ്പെ നിങ്കാക്ക് വെളിയേത്തിനെ ചേതി.
നങ്കെ തെയ്വമെ വിരുമ്പിയതുനാലെ നാത്തെ തെയ്വം നങ്കകാൽ ആത്തിരത്തിൽ ഇരുന്ത് നങ്കെ ചെയ്യെ പാപത്തുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടയ്പ്പേക്ക് ഉടയാ മകനെ മറുവിലയായ് കടത്തി വുട്ടതുതാൻ മെച്ചക്കമാനെ ആത്തിരം.
പട്ടണത്തിൽ വെട്ടമായ് ഇരുപ്പേക്ക് പെയ്തും തിങ്കേം തേവയില്ലെ; തെയ്വത്തിലെ മകിമെ അത്തുക്ക് വെട്ടമെ കൊടുക്കിനെ; കുഞ്ചി ആട് അത്തിലെ വിളക്ക് താൻ.
ഇനിയിരുന്ത് റാവൊണ്ടാകാത്ത്; തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് അവറളേത്തിൽ വെളിച്ചമായ് വിളങ്കിനനാലെ ഇനി വിളക്കിലെ വെട്ടമോ പെയ്തിലെ വെളിച്ചമോ അവറാത്തുക്ക് തേവയില്ലെ. അവറെ എണ്ണേക്കും രാശാക്കൻമാരായ് അതികാരം നടത്തും.