3 നിങ്കെ ഇതയം വാടി ചോന്ത് പോകാതിരുപ്പേക്ക് പാപികളിൽ നുൺ ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ എതിരെ ഏത്തെടുത്തവനെ നിനച്ച് നോക്കിൻ.
മനിശൻ മകൻ തുൺ കുടിയ്ക്കിനവനായ് വന്തെ; അവനെ തീനാശക്കാറനായും കുടികാറനായും കരമെ പിരിക്കിനവേരാകാലും പാപികകാലും ആത്തിരമാ ഇരുക്കിനാ ഒണ്ണും നിങ്കെ ചൊന്നെ; തെയ്വം തരിനെ അറിവ് എന്നത് അതെ പാലിച്ചി നടക്കിനെ ആളുകേൽ കാണും.”
പരീശരുകാട് അതെ കേട്ടാലെ, “ചെൻ മുനികാട് തലവൻ ബേൽശബൂൽ എന്നെ ഉരുമൻ ചക്കിതീൽ മട്ടുംതാൻ മുനികാടെ മുടുക്കിനത്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
“നങ്കെ വലിയോരുകാട് തന്തെ ചിട്ടമെട്ടമെ നിൻ ശിശിയരുകാട് മീരിനത് എന്ത്? അവറെ തീനുക്ക് ഇരുക്കിനവോളെ കയ്യെ കശുവാത്തത് എന്ത്?” ഒൺ കേട്ടെ.
ഏശു തെയ്വ ആലയത്തുക്ക് തിരുമ്പി വന്ത് പടിയ്ക്കെ വച്ചിരുന്തവോളെ വലിയെ പൂയാരിയേരും മാനടവൻകാട് മൂപ്പരുകാടും ഏശുവുകാക്ക്, “എന്തൻ അതികാരത്തിൽനേ നീ ഇതെ ചെയ്യിനത്? ഇതെ ചെയ്കേക്ക് നിനക്ക് അതികാരമെ തന്തത് ആര്?” ഒൺ കേട്ടെ.
അതുനാലെ അവനെ പുടിപ്പേക്ക് അവറെ പയണമിട്ടെ; ഒണ്ണാ മനിശെ മാനടവൻകാട് ഏശുവെ പലകപ്പാട്ടുക്കാറൻ ഒൺ കണ്ടനാലെ അവറെ മാനടവൻകാടെ ചരിയാനത്തിൽ പേടിച്ചെ.
പിന്നെ പരീശരുകാട് ഏശുവെ വാക്കാരെ കുടുക്കുകേക്ക് നിനച്ച് കൂട്ടിയാലെ പോയെ.
ഒരു ശബത്തുനാ പരീശര് തലവരുകാട്ടിലൊരാ കൂരേക്ക് ഏശു തിൻബേക്ക് പോയെ. അമ്പോളെ അങ്ക് ഇരുന്തവേരാ അവനെ കുറിപ്പാ നോയ്ക്കി ഇരുന്തെ.
“ഇം മനിശൻ പാപികളെ ഏത്തെടുത്ത് അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് തിന്നെ” ഒൺ പരീശരുകാടും മതപണ്ടിതരുകാടും കുശുകുശുത്ത് ചൊല്ലിയെ.
ഏശു ചൊല്ലിയതെ കേട്ടാലെ പണത്തുക്ക് ചാനവേരായാനെ ചിലെ പരീശരുകാട് അവനെ ഒടിയോറെ ചൊല്ലിയെ.
പിന്നെ ശിമയോൻ അവറളെ കൂശാടി പുള്ളയെ തള്ളെ മറിയാവുകാൽ, “ഇം പുള്ളെ ഇശ്രവേലിലെ നമ്പിക്കെ ഒള്ളെ കനേംവേരാക്ക് രച്ചേം നമ്പിക്കെ നാത്തവേരാക്ക് നാശത്തുക്കും തെയ്വം പുറിച്ചെടുത്തിരുക്കിനാതാൻ. മറുത്ത് ചൊന്നെ കനേകംവേരാക്കു അവൻ തെയ്വത്തിൽ നുണ്ണൊള്ളെ അടകാളംതാൻ.
അത്തുക്ക് പരീശരും മതപണ്ടിതരും, “തെയ്വ കുത്തമെ ചൊന്നെ ചെൻ ആര്? തെയ്വത്തുക്കല്ലാതെ പാപങ്കാടെ മന്നിപ്പേക്ക് വോറാരുക്കും മുടിയാത്ത്” ഒൺ നിനച്ചിരുന്തെ.
അവറളിൽ പലവനും “അവനുക്ക് ചാവർ പുടിച്ചിരുക്കിനെ; അവനുക്ക് കിരുക്കുതാൻ; അവൻ വാക്കെ കോക്കിനത് എന്തുക്ക്?” ഒൺ കേട്ടെ.
ഏശു ഇതെ ചൊല്ലിയവോളെ വലിയെ പള്ളീലെ കാവൽക്കാറാളിൽ ഒരാ, “വലിയെ പൂയാരീകാൽ ഇകനയീ വതിലെ ചൊന്നത്?” ഒണ്ണാലെ കന്നത്ത്ക്ക് അടിച്ചെ.
ഏശു ഇതെ ശബത്തിൽ ചെയ്യതുനാലെ എകൂതര് അവനുക്ക് തണ്ടനെ കൊടുത്തെ.
അം കന്നേൽ അവനെ ചൊല്ലി വൻ കുശുകുശുക്കെ ഒണ്ടായെ, “അവൻ നല്ലവൻ” ഒൺ ചിലവേരാളും “ഇല്ലെ, അവൻ മാനടവൻകാടെ വഞ്ചിക്കിനെ” ഒൺ വോറെ ഒള്ളവേരാളും ചൊല്ലിയെ.
പരീശരുകാട് അവൻകാക്ക്, “നീ നിന്നചൊല്ലിയേ ചൊന്നെ; നീ ചൊന്നതൊണ്ണും ചത്തിയമില്ലെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അന്നേരം എകൂതര് അവൻകാക്ക്, “നിന്നേത്തിൽ ചാവർ പുടിച്ചിരുക്കിനെ ഒൺ എങ്കാക്ക് തിക്കിനൊളെള; അബുറാകാമും പലകപ്പാട്ടുകാറാളും ചത്തുകെട്ട് മണ്ടിയേയെ; അപ്പണും നീ ചൊൽകീ നിൻ വശനമെ പാലിക്കിനവേരാക്ക് ഒരു കാലത്തിലും ചാവ് തട്ടാത്തൊൺ.
അന്നേരം അവറെ കല്ലെ എടുത്ത് അവനെ ഒറീവെ നോയ്ക്കെ; ഒണ്ണാ ഏശു അവറകാൽ നുൺ അകന്ത് തെയ്വ ആലയത്തിൽ നുൺ മാറി പോയെ.
അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്തെ ചിലെ പരീശരുകാട് ഇതെ കേട്ടാലെ, “എന്തെ ചൊന്നെ; എങ്കളും കൺ തോണാത്തവേരായീ?” ഒൺ കേട്ടെ.
അതുനാലെ ഏശുവിൽ നമ്പുനെ എൻ ഇണങ്കരേ, നിങ്കെ ഉറപ്പൊള്ളവേരാളും കുലുങ്കാത്തവേരാളും ആകോണും; നിങ്കെ കരുത്താവിൽ ചെയ്യിനെ ഒവ്വൊരു കാരിയമും വുറുതാവില്ലെ ഒൺ അറിഞ്ചിരുക്കിനനാലെ കരുത്താവിലെ വേലേൽ എപ്പണും പെരികി വരിനവേരാളുമാനിൻ.
തെയ്വ പിന്നിയത്തിൽ എങ്കാക്ക് ഇം വേലെ കിടച്ച് ഇരുക്കിനനാലെ എങ്കെ നമ്പിക്കെ വുട്ട് പുറക്ക് പോകാതെ പേടിയാതെ ഇരുക്കിനെ.
അതുനാലെ എങ്കെ ഇതയം ചോന്ത് പോകാതെ പേടിനാതെ ഇരുക്കിനെ; എങ്കളിലെ ഉടമ്പുക്ക് ഒവ്വൊരുനാളും പിലം കെട്ടുപോകേം ഒണ്ണാ നങ്കെ ആത്തുമാവ് ഒവ്വൊരുനാളും ചക്കിതിപ്പട്ടുകിട്ടേ ഇരുക്കിനെ.
നൽമെ ചെയ്യിനത്തിൽ നങ്കെ മടുത്ത് പുറക്ക് പോവാനില്ലെ; ചോന്ത് പോകാതിരുന്താ തക്കെ നേരത്തിൽ നൽവരത്തിലെ വിളവ് കിടയ്ക്കും.
ഒണ്ണാ ഇണങ്കരേ, നിങ്കെ നൽമെ ചെയ്യിനത്തിൽ ഒരു കാലത്തിലും ചോന്ത് പോവാനില്ലെ.
നമ്പിക്കേലെ തുടക്കമും ഒടുക്കമുമാനെ ഏശുവെ നോക്കിൻ; അവനുക്ക് കിടയ്പ്പേക്ക് ഇരുക്കിനെ പിരിയമെ നിനച്ച് മാനക്കേടെ കണക്കാക്കാതെ ശിലുവയെ ഏത്തെടുത്ത് തെയ്വത്തിലെ കോയിമെ കട്ടിലുക്ക് വലത്തക്കോട് ഇരുക്കിനെ.
“മകനേ, കരുത്താവിലെ തണ്ടനെ വീയ് ഒറീവാനില്ലെ; അവൻ പിണങ്കിനവോളെ കവലപ്പടുവാനുമില്ലെ; കരുത്താവ് ആത്തിരമായിരുക്കിനവനുക്ക് തണ്ടനെ കൊടുക്കിനെ; താൻ ഏത്തെടുക്കിനെ ഏളെ മകനാം അടിക്കിനെ” ഒൺ തെയ്വം നിങ്കകാൽ മക്കകാൽ ഒണ്ണവോലെ അരുളി ചെയ്യെ ഇം പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കലെ നിങ്കെ മറന്തേയതീ?
അതുനാലെ മേലോകെ വുളീക്ക് കൂട്ടാളികയാനെ ചുത്തമാനെ ഉടപ്പുറവികളേ, നങ്കെ ഏത്തു ചൊന്നെ വലിയെ പൂയാരീം തെയ്വം കടത്തി വുട്ടാളുമാനെ ഏശുവെ കെവുനമാ നോക്കിൻ.
ഉടയാളെ വെക്കമെ കെടുത്തിയപ്പണും അവൻ തിരുപ്പി വെക്കം കെടുത്താപ്പോയെ; അവൻ കറുമമടഞ്ചപ്പെ അവൻ തിരുപ്പി അരട്ടിയൊണ്ണും ചൊല്ലിയതില്ലെ. നീതിയോടെ വിതിക്കിനെ തെയ്വത്തുകാൽ ഉടയാളമേതാൻ ഒപ്പണയ്ക്കേം ചെയ്യത്.
നീ കറുമമടഞ്ചതാം എൻ നാമം നാലെ നീ തുമ്പതുരിതമെ ഏത്തെടുത്തതാം നീ ചോന്ത് പോകാതിരുന്തതാം’ എനക്ക് തിക്കിനൊള്ളെ.