25 പാപത്തിൽ പിശയ്ക്കിനവോളെ കൊഞ്ചകാലത്തുക്ക് കിടയ്ക്കിനെ ചുകം വേണ്ടെ ഒൺ വച്ച് തെയ്വത്തിലെ ആളുകളും മത്തും കറുമം അടേകേക്ക് അവൻ തീരുമാനമെ എടുത്തെ.
ഒണ്ണാ ആശമാ വേര് നാതിരുക്കിനനാലെ അവറാത്തുക്ക് ബൊകുനാ നിലെ നിൽപ്പേക്ക് മുടീനതില്ലെ. കേട്ടെ വശനം നാലെ നെരുക്കമോ തണ്ടനയോ അടഞ്ചാ അവറെ വേമായേ അകന്തോനെ.
അത്തുക്ക് അബുറാകാം, “മകനേ, നീ ഉശിരോടിരുന്തെ കാലത്തിൽ നിനക്ക് നൽമേം അതുവോലെ ലാശരുക്ക് തിൻമേം കിടച്ചെ ഒൺ നീ നിനച്ചോകോണും; ഒണ്ണാ ഇപ്പെ അവൻ ഇങ്ക് നിമതി അടേനെ; നീയോ അങ്ക് കറുമമടേനെ.
മിശ്രേമിൽ പിശയ്ക്കിനെ എന്നോട മാനടവൻകാട് അടേനെ കറുമമെ ഏൻ കണ്ടേയെ; അവറെ കോത്തയാം കുലവയാം ഏൻ കേട്ടേയെ; അവറാത്തുക്ക് വുടുതലെ കൊടുപ്പേക്ക് ഏൻ ഉറയ്ങ്കി വന്തിരുക്കിനെ; ഇപ്പെ വര്; ഏൻ നിന്നെ മിശ്രേമുക്ക് കടത്തി വുടുക്കിളെ”
അതുനാലെ അം പിശപ്പെചൊല്ലി മട്ടുമില്ലെ വരിനെ തുമ്പതുരിതത്തിലും നങ്കെ പെരുമപ്പടിനെ. എന്തൊണ്ണാ അം തുമ്പതുരിതം നങ്കാക്ക് പൊറുമയെ തരും.
അതുനാലെ ഒരാ കിരിശ്ത്തുവിലായാ അവൻ പുതുവൻ തിട്ടിപ്പാനെ; പശേത് നീയ്ങ്കി പുതുവൻ വന്തേയെ.
നിങ്കാക്കുചൂട്ടി ഏൻ ഇപ്പെ അടേനെ കറുമമെ നിനച്ച് ഏൻ പിരിയമോറിനെ. ഉടയാ ഉടമ്പാനെ ശവേക്കുചൂട്ടി കിരിശ്ത്തു ഏത്തെ കറുമത്തിൽ കുറയൊള്ളത് ഏൻ എൻ ഉടമ്പിൽ ഏൽക്കിനെ.
നങ്കെ കരുത്താവ് ശാച്ചിയം നാലേം അവൻനാലെ തടങ്കലിൽ ഇരുട്ടറേലായെ എന്ന നിനച്ചും വെക്കമെ നിനയാതെ; ഒണ്ണാ തെയ്വത്തിലെ ചക്കിതീൽ നല്ലെ ചേതീക്കുചൂട്ടിയൊള്ളെ കറുമത്തിൽ നീയും എൻ കൂട്ടത്തിൽ പങ്കുകാറൻ ആക്.
തെയ്വത്തിലെ ചത്തിയമെ കേട്ട് അതെ ഏത്തെടുത്ത് നമ്പിക്കേൽ വന്തവോളെ നിങ്കാക്ക് വന്തെ തുമ്പേലെ പോരാട്ടമെ പൊറുമയാ ഏത്തെടുത്തതെ നിനച്ചോനിൻ.
ചിലവേരാ കല്ലൊറി ഏൽക്കുകേം ചിലരളെ ഈർച്ചവാളിൽ അറുത്തു മുറിയ്ക്കുകേം ചിലവേരാളെ വാളിൽ വെട്ടി കൊല്ലുകേം ചെയ്യെ. ചിലയാളുകേക്ക് വോറേ നല്ലെ തുണികാട് നാപ്പോയനാലെ അവറെ ചെമ്മരി ആട്ടിലേം കോലാട്ടിലേം തോൽകാടെ ഇട്ട് നടന്തെ, അവറളിൽ പലയാളുകേം അപ്പുറാണികളും തണ്ടനെ ഏത്തവേരാളും കറുമം അടേമവേരാളും താൻ.
ഏളാമതുനാ തെയ്വം തപ്പാറിയതുവോലെ തെയ്വത്തിലെ ആളുകേക്കും ഏളാമതുനാ ഒരു തപ്പാറുകെ വരുകേക്ക് പോനെ.
എന്തൊണ്ണാ കൂശോറി ഇരുക്കിനെ മനിശൻനാലെ തെയ്വം ചെയ്കേക്ക് ആശിക്കിനെ നീതിയൊള്ളെ കാരിയമൊണ്ണും ചെയ്കേക്ക് തെയ്വത്തുക്ക് കൂടാതായോകും.
ഒരു തടങ്കലും നാതെ ഇം ഉലകത്തിൽ നിങ്കെ തുൺ കുടിച്ച് തികിളിച്ച് പിശച്ചെ. നിങ്കെ മനശീൽ ആശിച്ചെ കാരിയമയെല്ലാം ചെയ്യെ. അറുക്കേക്ക് മാടെ വളത്തിനവോലെ നായമിടിനെ നാത്തേക്കുചൂട്ടി നിങ്കെ നിങ്കളമേ വളത്തിയിരുക്കിനെ.
മിന്നേ നിങ്കെ തെയ്വത്തിലെ ഇരക്കം കിടയാത്തവേരാനാലെ നിങ്കെ തെയ്വത്തിലെ മാനടവൻ നാതിരുന്തെ; ഒണ്ണാ ഇപ്പെ നിങ്കാക്ക് തെയ്വത്തിലെ ഇരക്കം കിടച്ചതുനാലെ അവൻ മാനടവൻതാൻ.
അവെ ഉടയാളമേ മകിമപ്പടുത്തി തികിളിച്ചെ നിലേക്ക് തകുന്തെ തണ്ടനയാം കവലയാം അവേക്ക് കൊടിൻ. ‘ഏൻ രാശാത്തിയായ് ഇരുക്കിനെ. ഏൻ തൂക്കാലിച്ചി നാത്തെ; എനക്ക് ഒരു കാലത്തിലും കവലെ ഒണ്ടാകാത്ത്’ ഒൺ അവെ ഇതയത്തിൽ ചൊന്നെ.