9 “ഒരുത്തിന പുളിമാവ് മതി കനേം മാവുകാടെ പുളിയ്ക്കെ വയ്പ്പേക്ക്.”
ഏശു വോറൊരു കതയാം അവറാത്തുക്കു ചൊല്ലിയെ: “മേലോകം പുളിച്ചെ മാവുവോലതാൻ; അത് ഒരു പെൺ പുള്ളെ എടുത്ത് മൂണ് പടി മാവിൽ ചേത്ത് കലയ്ക്കി, ഒത്തേ പുളിച്ച് വരിനതുവരെ എടുത്ത് അടച്ചു വച്ചെ.”
പാമ്പുകാടേ, അണലി മക്കളേ, നരകെ തണ്ടനേൽ നുൺ നിങ്കാക്ക് എകനെ തപ്പിച്ചോകേക്ക് മുടിയും.
അവ്വോളെ ഏശു അവറകാൽ, “നിങ്കെ പരീശരുകാട്ടിലേം കെരോതാവുകാലേം പുളിച്ചെ മാവുകാൽ കെവുനമാ ഇരുന്തോകോണും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അത്തുക്കൊളളാകെ മനിശെ മാനടവൻകാട്ടുക്ക് നിൽപ്പേക്കുകൂടി ഇടം നാതെ ഇടിങ്കി പുടിയ്ങ്കവോളെ മുതെ ഏശു ശിശിയരുകാട്ടുകാൽ ചൊല്ലി തുടയ്ങ്കത്, “കളവാണികയാനെ പരീശരുകാട് പുളിച്ചെ മാവുകാൽ നിങ്കെ കെവുനമാ ഇരുന്തോകോണും.
അത് പുളിച്ചെ മാവുവോലതാൻ; അത് ഒരു പെൺ പുള്ളെ എടുത്ത് മൂണ് പടി മാവിൽ ചേത്ത് കലയ്ക്കി ഒത്തേ പുളിച്ച് വരിനതുവരെ എടുത്ത് അടച്ചു വച്ചെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
നിങ്കെ നിങ്കളമേ ചതിവിൽ അകപ്പടുത്തുവാനില്ലെ. കെട്ടെ കൂട്ട് കെട്ടിൽ മനിശനിലെ നല്ലെ കുണം കെട്ടു പോനെ.
അവറെ വാക്ക് മതെ നന്താത്തെ പുൺ വോലെ പരക്കും; കുമനയോശും പിലേത്തോശും അക്കൂട്ടത്തിൽപ്പട്ടവേരാതാൻ;