25 കാകാറ് ഒണ്ണതു അറബി നാട്ടിലെ ശീനായ് മലയെ കാട്ടിനെ. അത് ഇപ്പണേലെ എരുശലേം വോലതാൻ; എന്തൊണ്ണാ അവെ ഉടയാ കുഞ്ചിക്കാടും മത്തും അടിമയായ് താൻ പിശയ്ക്കിനത്.
“എരുശലേമേ, എരുശലേമേ, നീ പലകപ്പാട്ടുക്കാറാളെ കൊൽകേം തെയ്വം നിൻകാക്ക് കടത്തി വുട്ടവേരാളെ കല്ലെ ഒറീകേം ചെയ്യിനവളേ, കോശി ഉടയാ കുഞ്ചികാടെ ഉറകടീൽ ഓമ്പിനവോലെ നിൻ മക്കളെ അരുവണയ്പ്പേക്ക് എനക്ക് എത്തിനെ വട്ടം മനശിരുന്തെ; ഒണ്ണാ നിങ്കാക്ക് അത്തുക്ക് മനശ് നാപ്പോയെ.
അവറെ നിന്നാം നിൻ കൂട്ടത്തിലൊള്ളെ കുഞ്ചിക്കാടാം അടീക്ക് ഉന്തിയിടും; നിന്നിൽ ഒരു കല്ലുക്കു മീത്തോട് ഒരു കൽ നാതെ നാശമാനെ കാലം വരിനെ. എന്തൊണ്ണാ നിന്നെ കാപ്പാത്തുകേക്ക് തെയ്വത്തുക്ക് മനശ് ഒണ്ടായപ്പണും നിനക്ക് അത് തിക്കിലാപ്പോയെ” ഒൺ ചൊല്ലി വരുത്തപ്പട്ടെ.
അവറകാക്ക്, “കെലീലേലവേരാളേ, നിങ്കെ വാനമെ നോയ്ക്കി നിക്കിനത് എന്തുക്ക്? നിങ്കളെ വുട്ടു മേലോകത്തുക്ക് പോയെ ഇം ഏശു മീത്തുക്ക് പോനതെ നിങ്കെ കണ്ടതുവോലയേ അവൻ ഇനീം തിരുമ്പി വരും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
എനക്ക് മിന്നേ അപ്പോശ്ത്തലരായവേരാളെ കാൺമ്പേക്ക് എരുശലേമുക്ക് പോകയോ ചെയ്യതുമില്ലെ; അത്തുക്ക് പകറം വേമായേ ഏൻ അറബി നാട്ടുക്ക് പോകേം പിന്നെ തെമശ്ക്കോശുക്ക് തിരുമ്പി വരുകേം ചെയ്യെ.
ഇം കാരിയങ്കാട് ഇരണ്ടും ഇകനതാൻ തിക്കിനൊണ്ടാനത്, ഇം പെണ്ണാകാട് ഇരണ്ടും ഇരണ്ട് ഉടമ്പടി എടുത്ത് കാട്ടിനെ; ഇത്തിൽ കാകാറ് ഒരു ഉടമ്പടിതാൻ കാട്ടിനത്; അത് വന്ത് ശീനായ് മലേൽ വച്ച് തെയ്വം കൊടുത്തെ നായപുറമാണം താൻ; ഇം ഉടമ്പടി മാനടവനെ ബൂറാ അടിമകാടുവോലയാക്കിനെ.
ഒണ്ണാ അബുറാകാമ് ചൊന്തെ പെണ്ണാനെ ശാറാ മേലോകത്തിലെ എരുശലേമെ കാട്ടിനെ. അവെ വന്ത് വുടുതൽ കിടച്ചാതാൻ. അവതാൻ നങ്കെ തായ്.
കാൺമ്പേക്കാനതും തൊടുകേക്ക് മുടീനതുമാനെ ശീനായ് മലവോലത്തെ ഒരു പണ്ണേക്കില്ലെ നിങ്കെ വന്തിരുക്കിനത്. കത്തിനെ തീയോ കറുത്തെ മഞ്ചിയോ വൻ കാത്തോ കാകളെ ചത്തമോ അങ്കില്ലെ.