30 കടശിനാളിൽ നിങ്കളെ രച്ചിക്കും ഒണ്ണ് നിങ്കാക്ക് അടകാളമായ് തെയ്വം തന്തിരുക്കിനെ തെയ്വ ആത്തുമാവെ നിങ്കെ കവലപ്പടുത്തുവാനില്ലെ.
ഏശു ചുത്തുകോടാം നോയ്ക്കപ്പെ അവറെ ചങ്കെടുത്തോൺ നിക്കിനതെ കണ്ടാലെ കവലെ നുറഞ്ച് കൂശോറി. പിന്നെ ഏശു കയ് വരണ്ടെ മനിശൻകാക്ക്, “നിൻ കയ്യെ നീട്ട്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അവൻ കയ്യെ നീട്ടിയതും അന്നേരമേ അവനുക്ക് ചുകം കിടച്ചെ.
ഒണ്ണാ, ഇതു തുടങ്കിനവോളെ നിങ്കെ വീണ്ടെടുപ്പ് കിട്ടയായേയനാലെ എന്തി തലേയെത്തി നോക്കിൻ.”
ഇതെ ഏത്തെടുക്കിനവൻ തെയ്വം ചത്തിയവാൻതാൻ ഒണ്ണതെ ഉറപ്പാക്കിനെ.
കട്ടായക്കാറാളും തെയ്വമെ നിനയാതേം ചത്തിയമെ കോളാതേം ഇരുക്കിനവേരാളേ, നിങ്കെ തകപ്പരുവോലയേ നിങ്കളും തെയ്വ ആത്തുമാവുക്ക് മറുതലിക്കിനെ.
അത് എകനയൊണ്ണാ ഏശുകിരിശ്ത്തുവെ ചാവിൽ നുണ്ണും ഉശിരേത്തിയെ തെയ്വ ആത്തുമാവ് ചാവാലെ നാശമാവപ്പോനെ ഉടമ്പുകാടെ പിശയ്ക്കെ വയ്ക്കും.
അതുമട്ടുമില്ലെ തെയ്വ മക്കെ ഒണ്ണെ പതവിയോടെ ഒരു പുതുവൻ പിശപ്പെ തുടങ്കിനെ നാമും മകത്തമാനെ ഉടമ്പോടെ പിശയ്ക്കിനെ അം നാത്തേക്കായ് കാത്ത് ഇരുക്കിനെ.
നിങ്കളോ തെയ്വംനാലെ കിരിശ്ത്തു ഏശുവിൽ ഇരുക്കിനെ. “പെരുമപ്പടിനവൻ കരുത്താവിൽ പെരുമപ്പടട്ടെ” ഒൺ തിരുവെളുത്തിൽ എളുതിയിരുക്കിനവോലെ ആകേക്ക് അവൻ നങ്കാക്കുചൂട്ടി അറിവും നീതീം ചുത്തമാകലും വീണ്ടെടുപ്പുമായെ.
ഇകനെ നടമാനവോളെ, “ചാവെ തോൽവി അടയെ വച്ചെ” ഒണ്ണൊള്ളെ തെയ്വ വശനം നടമാനെ.
തെയ്വത്തിലെ ആത്തുമാവ് ചെയ്യിനെ കാരിയങ്കാടെ തടേവാനില്ലെ.
തെയ്വ മകനെ മാനം കെടുത്തുകേം നങ്കളെ ചുത്തമായ്ക്കെ ഉടമ്പടീലെ ഇലത്തമെ കെട്ടതൊൺ നിനയ്ക്കുകേം നങ്കകാൽ കനിവെ കാട്ടിയെ ചുത്തമാനെ ആത്തുമാവെ മാനം കെടുത്തുകേം ചെയ്യിനവനുക്ക് എത്തിനെ വലിയെ തണ്ടനെ കിടയ്ക്കും ഒൺ നിനച്ചോനിൻ.
അതുനാലെ എനക്ക് അം വർളാട്ടുകാൽ കിരുക്കൊണ്ടായെ. ‘അവറെ എപ്പണും വശിവുട്ടുപോനെ ഇതയമൊള്ളവേരാ ഒണ്ണും എൻ വശിയെ തിക്കിനാത്തവേരാ ഒണ്ണും ഏൻ ചൊല്ലിയെ’.
നാപ്പത് വരിയം ആരുകാക്ക്നെ അവൻ കിരുക്കെ തുണ്ണത്? പാപമെ ചെയ്യവേരാകാക്കുതാനെ? അവറെ മണൽ പെത്താരത്തിൽ ചത്തുകെട്ടേയെ.