22 ഇതുകാടെല്ലാം ഒരു തടവെ പുളങ്കിനത്തിലേ നാശമായ് മണ്ടിയോനതുകാടുതാനേ? ഇതുകാടെല്ലാം മനിശെ മാനടവൻ ഒണ്ടായ്ക്ക പുറമാണങ്കാടും ഉവതേശങ്കാടും താൻ.
“നശിച്ച് കെട്ട് പോനെ തീനുക്കില്ലെ എണ്ണേക്കുമൊള്ളെ ഉശിരു വരേക്കും നിലെ നുറുത്തിനെ തീനുക്കൂച്ചൂട്ടി കറുമം അടയോണും; അതെ മനിശൻ മകൻ നിങ്കാക്ക് തരും. അവനുക്ക് തകപ്പനാനെ തെയ്വം അതികാരമെ കൊടുത്തു നീമിച്ചിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
“തീൻ വകുത്തുക്കും വകുറ് തീനുക്കും” ഒൺ ചിലവേരാ ചൊന്നെ; ഒണ്ണാ തെയ്വം ഇതുകാടെ ഇരണ്ടാം നാതയായ്ക്കാകും. ഉടമ്പ് തിശകെട്ടെ കിടത്തേക്ക് ഒള്ളതില്ലെ; ഉടമ്പ് കരുത്താവിലെ വേലേക്കൊള്ളതാൻ. കരുത്താവ് നങ്കെ ഉടമ്പുക്ക് തേവയാനതയെല്ലാം തരിനെ.
“ഇത്തിൽ പുടിയാതെ, അതെ രുശിയാതെ, അത്തിൽ തൊടാതെ” ഒണ്ണൊള്ളെ അം പുറമാണങ്കാടെ എന്തുക്ക് ഇനീ പാലിക്കിനെ?
എകൂതര് നരി കതേക്കും മെച്ചക്കമാനതെ വുട്ടൊറീനവേരാ കൽപ്പനേക്കും ചെവിയെ കൊടാതിരുപ്പേക്ക് അവറളെ കട്ടായമാ വിലക്കോണും.
ഇം നരിയെ പടിപ്പിക്കിനെ ആളുകെ വില്ലിൽ അകപ്പട്ട് ചാവേക്കുചൂട്ടി പുറന്ത് ഇരുക്കിനെ പുത്തിനാത്തെ ചീവാതികാടുവോലതാൻ; അവറെ തിക്കിനാത്തെ കാരിയങ്കാട്ടുക്ക് തലയിട്ടു വില്ലിൽ അകപ്പട്ട് നാശമാ മണ്ണെ.
നീ കണ്ടെ പെൺമ്പുള്ളെ പൂമിനാട്ടിലെ രാശാക്കൻമാരളേത്തിൽ അതികാരമെ നടത്തിനെ വൻ പട്ടണമേതാൻ.”