34 പത്തിരോശ് അവൻകാക്ക്, “അയിനയാശേ, ഏശുകിരിശ്ത്തു നിനക്കിപ്പെ ചുകമെ തരിനെ; എന്തി നീയേ നിനക്ക് കിടപ്പേക്കൊള്ളെ പായ് പരമ്പെ ഇട്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അപ്പണേ അവൻ എന്തിയെ.
ഏശു കയ്യെ നീട്ടി അവനെ തൊട്ട്, “എനക്ക് മനശൊള്ളെ; നീ ചുത്തമൊള്ളവനാക്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അപ്പണേ കട്ടച്ചീക്ക് മാറി ചുത്തമായെ.
പൂമീൽ പാപങ്കാടെ മന്നിക്കേക്ക് മനിശൻ മകനാനെ എനക്ക് അതികാരം ഒണ്ടൊൺ നിങ്കാക്ക് കാട്ടി തരുവിളെ” ഒൺ ചൊല്ലിയോഞ്ച് അവൻ തളന്താകാൽ “എന്തി പായെ എടുത്ത് നിൻ കൂരേക്ക് പോ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു ഇതെ ഉടയാളിലെ മുതെ അടകാളമായ് കെലീലേലെ കാനാവിൽ വച്ച് ചെയ്യെ; അവൻ അങ്ക് വച്ചി ഉടയാളിലെ മകിമെ വെളിപ്പടുത്തുകേം ശിശിയരുകാട് അവനിൽ നമ്പുകേം ചെയ്യെ.
ബൊകുനാ അവെ ഇകനയേ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ; ഇതു പവുലോശുക്ക് തിക്കിമുട്ടലായ്ക്കെ; അവൻ അപ്പിൺകാക്ക് തിരുമ്പി നുൺ അവളേത്തിൽ നിക്കിനെ പിശാശുകാക്ക്, “അപ്പിണെ വുട്ട് പോ ഒൺ ഏശുകിരിശ്ത്തു നാമത്തിൽ ഏൻ നിൻകാൽ കണ്ടിപ്പാ ചൊന്നെ” ഒണ്ണെ. അന്നേരമേ പിശാശ് അവളേത്തിൽ ഇരുന്ത് ഉറയ്ങ്കി പോയെ.
അതെ കണ്ടാലെ പത്തിരോശ് മാനടവൻകാക്ക് ഇകനെ ചൊല്ലിയെ, ഇശ്രവേലിലവേരാളേ, ഇതെ കണ്ട് എന്തുക്ക് നിങ്കെ വെരുണ്ട് ഇകനെ എങ്കളെ വുറയ്ക്കെ വുറയ്ക്കെ നോക്കിനത്? ഇത് എങ്കെ ചക്കിതിയാലയോ എങ്കെ ചാമിക്കാറാ ആയനാലയോ നാത്തെ ചെന്നെ നടപ്പേക്ക് ആയ്ക്കത്.
അം ഏശുവിലെ നാമമെ നമ്പിയനാലതാൻ നിങ്കെ കാണുകേം നിങ്കാക്ക് തിക്കിലൊള്ളതുമാനെ ഇം മൊണ്ടിയാനെ മനിശനുക്ക് പിലം കിടച്ചത്; അവൻകാലേ നമ്പിക്കതാൻ നിങ്കെ എല്ലാരും കാൺങ്കയേ ഇം മനിശനുക്ക് ചുകം കിടയ്പ്പേക്കായത്.
അന്നേരം പത്തിരോശ് അവൻകാക്ക്, “വെള്ളിയാം തങ്കമാം തരുകേക്ക് എൻകാൽ നാത്തെ; എനക്ക് ഇരുക്കിനതെ ഏൻ നിനക്ക് തരിനെ; നശരായനാനെ ഏശുകിരിശ്ത്തു നാമത്തിൽ എന്തി നടാ” ഒണ്ണെ.
നിങ്കെ ശിലുവേൽ തറച്ചാളും ചത്തവേരാളിൽനുൺ തെയ്വം ഉശിരെ കൊടുത്തു എത്തിയവനാനെ നശരായൻ ഏശുകിരിശ്ത്തു നാമത്തിൽ താൻ ചെന്നുക്ക് നൽചുകം കിടച്ച് നിങ്കാക്ക് മില്ലോട് നിക്കിനതൊൺ നിങ്കളും ഇശ്രവേലിലെ മാനടവൻ മുച്ചൂടും അറിഞ്ചോകോണും.
അവുടെ എട്ട് വരിയമായ് തളന്ത് കിടക്കുമെ അയിനയാശ് ഒണ്ണെ പേരുകാറനാം കണ്ടെ.
ലുത്താവിലവേരാളും ശാരോനിലവേരാളും അവനുക്ക് കിടച്ചെ ചുകമെ കണ്ട് മനം തിരുമ്പി കരുത്താവുകാക്ക് വന്തെ.