3 അവൻ തെമശ്ക്കോശ് പട്ടണത്തുകാൽ പോയി ചേന്തവോളെ പെട്ടൊൺ വാനത്തിലിരുന്ത് ഒരു വെളിച്ചം അവനുക്ക് ചുത്തുകോടും മിന്നി മിനിയ്ങ്കെ.
അകനെ ഏൻ തെമശ്ക്കോശുക്ക് കിട്ടയായെ തന്നിക്കാട് ഒരുവോളെ മത്തിയാനെ നേരമായതാനൊണ്ട് വാനത്തിലിരുന്ത് ചരിയാനെ വെട്ടം എനക്ക് ചുത്തുകോടും മിന്നി മിനിയ്ങ്കെ.
അകനെ അനന്നിയാശ് അക്കൂരേൽ പോയ് അവൻ തലേക്ക് കയ്യെ വച്ചാലെ, “ശവുലേ, തമ്പീ, നിൻ കൺ കാൺമ്പേക്കും തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുറയിളത്തുക്കും നീ വന്തെ വശീൽ നിനക്ക് വെളിവായെ ഏശു ഒണ്ണെ കരുത്താവ് എന്ന കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ” ഒണ്ണെ.
പിന്നെ ബർന്നബാശ് പവുലോശുക്ക് ഉതവിയെ ചെയ് കൂട്ടിയെടുത്ത് അപ്പോശ്ത്തലരുകാക്ക് കൊണ്ടേയെ; വശീൽ വച്ച് അവൻ കരുത്താവെ കണ്ടതാം കരുത്താവ് അവൻകാൽ കുരവുട്ടതാം തെമശ്ക്കോശിൽ വച്ച് ഏശുവെ ചൊല്ലി ചുണയോടെ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയതാം അവറകാക്ക് റൂപ്പുറൂപ്പായ്ക്കെ.
മാശം തികയാതെ പുറന്തെ പുള്ളവോലതാൻ ഏൻ ഒണ്ണാലും കടശീക്ക് എനക്കും അവൻ വെളിപ്പട്ടെ.
ഏൻ ഒരു അടിമയില്ലയേ? ഏൻ ഒരു അപ്പോശ്ത്തലൻ താനേ? നങ്കെ കരുത്താവാനെ ഏശുവെ ഏൻ കണ്ടതാനെ? കരുത്താവിൽ ഏൻ ചെയ്യെ വേലേലെ കനിതാനെ നിങ്കെ?
അം തെയ്വം നാശമാകാത്തവനും അണ്ടുകേക്ക് കൂടാത്തെ വെളിച്ചത്തിൽ ഇരുക്കിനവനും ആരും കാണാത്താളും കാൺമ്പേക്ക് കൂടാത്തവനുമാനെ. അവനുക്ക് ബൊകുമാനമും എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ചക്കിതീം ഒണ്ടാകട്ടെ. ആമേൻ.
പട്ടണത്തിൽ വെട്ടമായ് ഇരുപ്പേക്ക് പെയ്തും തിങ്കേം തേവയില്ലെ; തെയ്വത്തിലെ മകിമെ അത്തുക്ക് വെട്ടമെ കൊടുക്കിനെ; കുഞ്ചി ആട് അത്തിലെ വിളക്ക് താൻ.
ഇനിയിരുന്ത് റാവൊണ്ടാകാത്ത്; തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് അവറളേത്തിൽ വെളിച്ചമായ് വിളങ്കിനനാലെ ഇനി വിളക്കിലെ വെട്ടമോ പെയ്തിലെ വെളിച്ചമോ അവറാത്തുക്ക് തേവയില്ലെ. അവറെ എണ്ണേക്കും രാശാക്കൻമാരായ് അതികാരം നടത്തും.