18 പെട്ടൊൺ അവൻ കണ്ണിലിരുന്ത് മീൻ ചെതുമ്പൽ വോലത്തെ ഒരേനം അടീക്ക് ബൂന്ത് കൺ തുറന്ത് കാൺമ്പേക്കായെ; അവൻ എന്തി രാടിപിരാടിയെ.
പത്തിരോശ് അവറകാക്ക്, “നിങ്കെ പാപമെ നുറുത്തിയാച്ചെ ഒണ്ണത്തുക്കു മനശെ തിരുപ്പി ഒവ്വൊരുത്തനും ഏശു കിരിശ്ത്തുവിലെ നാമത്തിൽ രാടിപിരാടോണും; അകനെ നിങ്കെ പാപത്തുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടച്ചോകും; തെയ്വ ആത്തുമാവ് ഒണ്ണെ വരമും കിടയ്ക്കും.
പത്തിരോശ് ചൊല്ലിയതെ നമ്പിക്കയാ ഏത്തെടുത്തവനെല്ലാം രാടിപിരാടിയെ; അന്നേരമേ മൂവായിരം വേരാതാൻ അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ചേന്തത്.
അവ്വാൾ എൻകാൽ വന്തു നുൺ, ‘ശവുലേ, തമ്പീ, കൺ തുറന്ത് കാൺ’ ഒണ്ണെ. പുടീയൊൺ എൻ കൺ തുറന്ത് കാൺമ്പേക്കായ് അവനെ കാണുകേം ചെയ്യെ.
ഇനി എന്തുക്ക് ഇരുക്കിനനേ? എന്തി അവൻ നാമമെ വുളിച്ച് വായാതിയാലെ രാടിപിരാടി നിൻ പാപമെ കശുവ്’” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അകനെ അനന്നിയാശ് അക്കൂരേൽ പോയ് അവൻ തലേക്ക് കയ്യെ വച്ചാലെ, “ശവുലേ, തമ്പീ, നിൻ കൺ കാൺമ്പേക്കും തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ നുറയിളത്തുക്കും നീ വന്തെ വശീൽ നിനക്ക് വെളിവായെ ഏശു ഒണ്ണെ കരുത്താവ് എന്ന കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ” ഒണ്ണെ.
അതോഞ്ച് അവൻ തീൻ തണ്ണിയെ കുടിച്ച് പിലപ്പട്ടെ. കൊഞ്ചനാ അവൻ തെമശ്ക്കോശിലെ ശിശിയരും മത്തും ഇരുന്തെ.
ശവുൽ അടീലിരുന്ത് എന്തി കണ്ണെ തുറന്തതും കൺ തോണാതായെ; അതുനാലെ അം ആണാ അവൻ കയ്യെ പുടിച്ച് തെമശ്ക്കോശുക്ക് കൂട്ടി എടുത്തുപോയെ.
ഒണ്ണാ ഇശ്രവേൽ മക്കകാട് ഇതയം ചരിയാനത്തിൽ ചങ്കെടുത്തിരുന്തെ. പശേ ഉടമ്പടിയെ വാശിക്കിനവോളയെല്ലാം അതേ മുക്കാക്ക് ഇണ്ണേക്കുവരെ അവറളിൽ നുൺ മാറാതെ ഇരുക്കിനതായ് തോണെ; അത് കിരിശ്ത്തുവിൽ മട്ടുംതാൻ നീങ്കി പോകും.
“ഇരുട്ടിൽ നുൺ വെട്ടം ഒണ്ടാകട്ടെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ തെയ്വം ഏശു കിരിശ്ത്തുവിലെ മുകറുനാലെ നങ്കെ ഇതയങ്കാട്ടിൽ വെളിച്ചമായ് കത്തിനെ; ഇത് തെയ്വ മകിമേലെ അറിവെ നങ്കാക്ക് തരുവിളത്തുക്കുതാൻ.