13 രാശാവേ, പോയവശീൽ നട്ടുച്ചേക്ക് പെയ്തുക്കും ചരിയാനെ വെളിച്ചം വാനത്തിലിരുന്ത് എനക്കും എനക്ക് പുറകോടേ വന്തവേരാക്കും ചുത്തുക്കും പളപളെ ഒൺ മിന്നി മിനിയ്ങ്കെ.
അവറാത്തുക്കു മില്ലോട് അവൻ ഉരുവം മാറിയാലെ അവൻ മുകറ് പെയ്തിലെ വെളിച്ചമ്പോലെ വിളങ്കുകേം തുണി പളപളക്കുകേം ചെയ്യെ.
അകനെ ഏൻ തെമശ്ക്കോശുക്ക് കിട്ടയായെ തന്നിക്കാട് ഒരുവോളെ മത്തിയാനെ നേരമായതാനൊണ്ട് വാനത്തിലിരുന്ത് ചരിയാനെ വെട്ടം എനക്ക് ചുത്തുകോടും മിന്നി മിനിയ്ങ്കെ.
എൻ കൂട്ടത്തിലൊണ്ടായവേരാ അം വെട്ടമെ കണ്ടപ്പണും എൻകാൽ കുരവുട്ടാ ചത്തമെ കേട്ടതില്ലെ.
അത്തുക്കുചൂട്ടിതാൻ വലിയെ പൂയാരിയേരുകാൽ നുൺ കായിതമാം അതികാരമാം വായ്ങ്കി തെമശ്ക്കോശുക്ക് പോയതും.
അപ്പണേ എങ്കെ എല്ലാരും അടീക്ക് ബൂന്തെ. അന്നേരം ‘ശവുലേ, ശവുലേ, നീ എന്ന തൊല്ലയെ ചെയ്യിനത് എന്ത്? നീ എന്നെ പെരിനനാലെ അത് നിനക്കേ നാശമെ ചെയ്യിനെ’ ഒൺ എബുറായെ പാശേൽ എൻകാൽ കുരവുടിനെ ചത്തമെ കേട്ടെ.
അവൻ തെമശ്ക്കോശ് പട്ടണത്തുകാൽ പോയി ചേന്തവോളെ പെട്ടൊൺ വാനത്തിലിരുന്ത് ഒരു വെളിച്ചം അവനുക്ക് ചുത്തുകോടും മിന്നി മിനിയ്ങ്കെ.
അവൻ വലത്തെ കയ്യിൽ ഏളു വെള്ളികാടൊണ്ട്. അവൻ വായിൽ നുൺ ഉരുക്കൊള്ളെ ഇരു വായൊള്ളെ വാൾ പുറപ്പടിനെ. അവൻ മുകറ് ഉച്ചെ വിശിൽ അടിക്കുമതുവോലെ ഇരുന്തെ.
പട്ടണത്തിൽ വെട്ടമായ് ഇരുപ്പേക്ക് പെയ്തും തിങ്കേം തേവയില്ലെ; തെയ്വത്തിലെ മകിമെ അത്തുക്ക് വെട്ടമെ കൊടുക്കിനെ; കുഞ്ചി ആട് അത്തിലെ വിളക്ക് താൻ.