28 നല്ലെ പിശപ്പുക്കാനെ വശിയെ നീ എനക്ക് കാട്ടി തന്തിരുക്കിനെ; നീ എൻ കൂട്ടത്തലിരുന്ത് വന്ത് ചരിയാനത്തിൽ എന്നെ പിരിയമേത്തിനെ” ഒൺ താവീത് അവനമേ ചൊല്ലിയിരുക്കിനെ.
അത്തുക്ക് ഏശു അവൻകാക്ക്, “വശീം ചത്തിയമും ഉശിരും ഏൻതാൻ; ഏൻനാലെ അല്ലാതെ ആരുക്കും തകപ്പൻകാക്ക് പോകേക്ക് മുടിയാത്ത്.
നീ എൻ ഉശിരെ പാതാളത്തുക്ക് വുടാത്ത്; നിൻ ചുത്തമാനവനെ മണ്ണോട് മണ്ണാകേക്കും വുട്ടുകൊടാത്ത്.
മാളേ, നങ്കെ ചാതീലെ വലിയോരാനെ താവീത് ചത്ത് പൂത്തുമോഞ്ചേയെ ഒൺ എനക്ക് നിങ്കകാൽ ഉറപ്പാ ചൊല്ലാമില്ലേ; അവൻ മടെ ഇപ്പണും നങ്കെ കാണതാനേ?
നമ്പിക്കേലെ തുടക്കമും ഒടുക്കമുമാനെ ഏശുവെ നോക്കിൻ; അവനുക്ക് കിടയ്പ്പേക്ക് ഇരുക്കിനെ പിരിയമെ നിനച്ച് മാനക്കേടെ കണക്കാക്കാതെ ശിലുവയെ ഏത്തെടുത്ത് തെയ്വത്തിലെ കോയിമെ കട്ടിലുക്ക് വലത്തക്കോട് ഇരുക്കിനെ.