12 അകനെ അങ്ക് ഇരുന്തെ എകൂതരാനെ കനേം ആളുകെ നമ്പിയെ. കിരീക്കിലവേരാളിൽ വലിയെ വലിയെ പതവീൽ ഇരുക്കിനെ പെണ്ണാകാടും കിരീക്കിലെ ആണാകാടും പവുലോശ് ചൊൽമെ തെയ്വ വശനമെ നമ്പിയെ.
ആരൊണ്ണാലും തെയ്വത്തിലെ പിരിയമെ ചെയ്കേക്ക് ആശിച്ചാ ഏൻ പടിയ്ക്കെ വയ്ക്കിനത് തെയ്വത്തിൽ നുണ്ണൊള്ളതോ ഏനേ ചൊന്നതോ ഒൺ അവനുക്ക് തിക്കിലൊണ്ടാകും.
അന്നേരം പവുലോശും ബർന്നബാശും ചുണയാ എകൂതരുകാക്ക്, മിന്നേ നിങ്കകാൽ താൻ തെയ്വ വശനമെ ചൊല്ലവേണ്ടിയിരുന്തത്; ഒണ്ണാ നിങ്കെ അതെ ഏത്തെടാതെ എണ്ണെണ്ണേക്കുമിരുക്കിനെ പിശപ്പിൽ നുൺ നിങ്കെ നിങ്കളമേ ഓകം നാത്തവേരാ ആയ്ക്കാച്ചെ; അതുനാലെ ഇനി എങ്കെ എകൂതരല്ലാത്തെ മാനടവൻ ഇടേൽ തെയ്വ വശനമെ ചൊൽവെ മണ്ണെ.
ഒണ്ണാ എകൂതര് പട്ടണത്തിലെ വലിയോരുകാടാനെ ആണാകാടാം തെയ്വമെ കുമിടെ വാങ്കുമവേരാളും എകൂതരല്ലാത്തവേരാളും പണക്കാറാളുമാനെ പെണ്ണാളാം പവുലോശുക്കും ബർന്നബാശുക്കും എതിരാ ഉളപ്പിവുട്ട് അവറാത്തുക്ക് തണ്ടനയെ കൊടുത്ത് അവ്വിടത്തിലിരുന്ത് പുറത്തിലായ്ക്കെ.
അന്തിയോക്കിയാവിൽ പവുലോശുക്കും ബർന്നബാശുക്കും ആയവോലയേ ഇക്കോനിയാവിലും നടന്തെ. പവുലോശും ബർന്നബാശും മൊത്തമാ എകൂതാ പള്ളീക്ക് പോയാലെ എകൂതരും എകൂതരല്ലാത്തവേരാളും കരുത്താവുകാൽ നമ്പിക്കെ വച്ച് വരിളവോലെ തെയ്വ വശനമെ കുരവുട്ടെ.
അകനെ തെയ്വമെ കുമിടെ വായ്ങ്കി എല്ലാ മാനടവനിലേം പിന്നിയമെ ഏത്തെടുക്കുകേം ചെയ്യെ. നമ്പിക്കെ വച്ച് വന്തവേരാളെ കരുത്താവ് ഒവ്വൊരുനാളും പള്ളീൽ കൂട്ടി ചേത്തെ.
ഏശുവിൽ നമ്പുനെ എൻ ഇണങ്കരേ, തെയ്വം നിങ്കളെ വുളിച്ചവോളെ നിങ്കെ എകനെ ഇരുന്തതൊൺ നിനേനിൻ; മനിശെ മാനടവൻ നിനവുക്കൊണ്ണാ നിങ്കളിൽ പലെ ആളുകേം അറിവൊള്ളവേരാളോ ചാതീൽ പുടിപാട് ഒള്ളവേരാളോ വലിയെ കൂരക്കാറാളോ ഇല്ലെ.
അകനെ വെളിച്ചം വരിനവോളെ എല്ലാരുക്കും എല്ലാം തിക്കിനൊണ്ടാകും. അതുനാലതാൻ, “ഉറങ്കിനവനേ, അയന്ത് ചത്ത് കിടക്കിനവൻ കൂട്ടത്തിൽ ഇരുന്ത് എന്തിൻ; അന്നേരം കിരിശ്ത്തു നിനക്ക് വെളിച്ചമെ തരും” ഒൺ ചൊല്ലി ഇരുക്കിനത്.
ഒണ്ണാ വശതിയാനെ മനിശനെ തെയ്വം വലിയവനായ് വിലമതിയാതവോയാലും അവൻ അത്തിൽ പിരിയമടയട്ടെ. എന്തൊണ്ണാ അവൻ ചൊത്ത് ചുമുത്തിരം പൂവോലെ നാശമായോകും.
അതുനാലെ നിങ്കാക്കിരുക്കിനെ കെട്ടെ പളക്കമാം മനിശെ മാനടവൻകാക്ക് വുറോതമാ നിനയ്ക്കിനെ തിശനാത്തെ കാരിയങ്കാടെ ബൂറായും വുട്ട് നിങ്കെ ഇതയത്തിൽ വിതച്ചിരുക്കിനെ തെയ്വ വശനമെ എളിമയോടെ കേട്ട് അത്തിലെ ചൊൽപ്പടീക്ക് നടക്കോണും. എന്തൊണ്ണാ ഇം തെയ്വ വശനത്തുക്ക് നിങ്കളെ രച്ചിക്കേക്കൊള്ളെ ചക്കിതി ഒണ്ട്.