27 കാവലാളികളിലെ തലവൻ അയന്തോൺ നോയ്ക്കപ്പെ ഇരുട്ടറേലെ വാതലുകാട് എല്ലാം തുറന്ത് ഇരുക്കിനതെ കണ്ടെ. തടവുകാറാ ഓടിമണ്ടിയേയതൊൺ നിനച്ചാലെ അമ്പാൾ വാളെ എടുത്ത് ഉടയാളെ കുത്തി ചാകേക്ക് പാടുവട്ടെ.
ഊതാ അം വെള്ളി അണകാടെ തെയ്വ ആലയത്തുക്കേ ഒറിഞ്ചാലെ, അങ്ക് നുൺ പോയ് കെട്ടി തൂയ്ങ്കി ചത്തെ.
കെരോതാ രാശാവ് പത്തിരോശെ തേടുവെ കൽപ്പനയ ഇട്ടെ; ഒണ്ണാ പത്തിരോശെ കണ്ടെടുപ്പ അവറനാലെ ആയതില്ല; അതുനാലെ കാവലാളികളെ വിശാരണയിട്ട് കൊണ്ണാകേക്ക് കൽപ്പനയിട്ടെ. പിന്നെ കെരോതാ രാശാവ് എകൂതിയാവിലിരുന്ത് കയ്ശരിയാവില് പോയ് ഇരുന്തെ.
അന്നേരം പവുലോശ് വലിയതാ ഇകനെ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ, “അമ്മച്ചേ, അമ്മച്ചേ, നീ നിന്നമേ നാശമെ ചെയ്യാതെ; എങ്കെ എല്ലാരും ഇവുടതാൻ ഇരുക്കിനെ” ഒണ്ണെ.
“നിന്നാം ശീലാശാം കടത്തി വുട്ടാകേക്ക് റോമൻ അതികാരികെ ചൊല്ലി വുട്ടിരുക്കിനെ; അതുനാലെ പിരിയമാ പരമാത്തിരമാ പോൻ” ഒൺ കാവലാളികളിലെ തലവൻ പവുലോശുകാക്ക് ചൊല്ലിയെ.