9 പവുലോശ് കുരവുടിനതെ കേട്ട് അവൻ വുറയ്ക്കെ വുറയ്ക്കെ നോയ്ക്ക് ഇരുന്തെ; ചുകമാവെ അവനുക്ക് നമ്പിക്കെ ഇരുക്കിനെ ഒൺ കണ്ടാലെ,
അവറാത്തുക്ക് നമ്പിക്കനാതെ ഇരുന്തനാലെ അവൻ അങ്ക് കനേകം അരിശുകങ്കാടെ ഒണ്ണും ചെയ്യതില്ലെ.
അത്തുക്ക് ഏശു അവേകാക്ക്, “പെൺമ്പുള്ളേ, നിൻ നമ്പിക്കെ ചരിയാനത്; നിൻ പിരിയമ്പോലെ നിനക്കാകട്ടെ” ഒൺ വതിലെ ചൊല്ലിയെ. അന്നേരം ഇരുന്ത് അപ്പിൺ മകേക്ക് ചുകം കിടച്ചെ.
ഏശു ഇതെ കേട്ട് അരിശുകപ്പട്ടാലെ തനക്ക് പുറകോടേ വന്തെ മാനടവൻകാക്ക്, “ഇശ്രവേൽ മാനടവനിലെ ഒരാളിൽ കൂടി ഇപ്പേരുപ്പട്ടെ നമ്പിക്കയെ ഏൻ കണ്ടിരുക്കിനതേയില്ലെ ഒൺ ഏൻ നിങ്കകാൽ ചത്തിയമാ ചൊന്നെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു തിരുമ്പി നോയ്ക്കി അപ്പിണെ കണ്ടവോളെ, “മകളേ, പേടിയാതെ ഇര്; നീ നമ്പിയനാലെ നിനക്ക് ചുകമെ കിടച്ചിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ; അപ്പണേ അവേക്ക് ചുകം കിടച്ചെ.
അത്തുക്ക് ഏശു ചൊല്ലിയത്, “നീ പോ; നീ നമ്പിയതുനാലെ നിനക്ക് ചുകമായിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയതും അവാൾ കൺ തുറന്തേയെ; പിന്നെ ഏശുവുക്ക് പുറകോടേ അവനും മണ്ടിയേയെ.
അവറെ നമ്പിക്കയെ കണ്ടോൺ ഏശു നോയാളീകാക്ക് “മകനേ, നിൻ പാപങ്കാടെ മന്നിച്ചിരുക്കിനെ” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
പിന്നേം ഏശു ഉടയാ കയ്യെ അവൻ കൺകാൽ വച്ചാലെ വായാതിയതും അവൻ കൺ തുറന്ത് നയമാ കാൺമ്പയായെ.
അവൻ അരണ്ട് തറുതറുത്താലെ തൂതനെ നോയ്ക്കി, “എന്തുനേ കരുത്താവേ” ഒൺ വായകേട്ടെ. അത്തുക്ക് തൂതൻ കൊറുനല്ലിയോശുകാക്ക്, “നീ വായാതിനതാം മനിശെ മാനടവനുക്ക് തറുമമെ കൊടുക്കിനതാം തെയ്വം കണ്ടു കേട്ട് പിരിയമോറിയിരുക്കിനെ.
അവറെ അവനെ കുറിപ്പാ നോയ്ക്കെ, പത്തിരോശ് അവൻകാക്ക്, “എങ്കള നോക്ക്” ഒണ്ണെ.