42 അവറെ എകൂതര് പള്ളീൽ ഇരുന്ത് പോയവോളെ വരിനെ ശബത്ത് നാളും വന്ത് തെയ്വ വശനമെ പേരേത്തി കുരവുടോണും ഒൺ അവറെ വുളിച്ചുവുട്ടെ.
അമ്മക്കേ, കോരശീൻ പട്ടണമേ, നിനക്ക് ചരിയാനെ കറുമം; അമ്മക്കേ, ബെത്ശയിതാ പട്ടണമേ, നിനക്ക് ചരിയാനെ കറുമം താൻ. നിങ്കകാൽ ഏൻ ചെയ്യെ അരിശുകമും അടകാളമും ശോരിലും ശീതോനിലും ചെയ്യതായപ്പെ അവറെ മിന്നേ മനം തിരുപ്പി രട്ടിലും വെണ്ണീരിലും ഇരുന്ത് കവലെ അടേവനായെ.
ഒണ്ണാ ഇപ്പെ മുൻപന്തീൽ നിക്കിനെ പലയാളുകേം പിൻപന്തീലും ഇപ്പെ പിൻപന്തീൽ നിക്കിനെ പലയാളുകേം മുൻപന്തീലുമാകും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഏശു ഇകനെ കുരവുട്ട് ഇരുന്തവോളെ എകൂതാ പള്ളീലെ മൂപ്പനാനെ ഒരാ വന്തു അവനെ കുമിടെ വായ്ങ്കി, “എൻ മകെ ഇപ്പെ നാത്തെ; നീ വന്തു അവളേത്തിൽ കയ്യെ വച്ചാ അവേക്ക് ഉശിരു കിടയ്ക്കും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
അപ്പണേ ഏൻ നിൻകാക്ക് ആളവുട്ടെ; നീ വന്തത് നല്ലെ ഉതവിതാൻ. കരുത്താവ് നിൻകാൽ തന്തിരുക്കിനെ വശനമെ കോപ്പേക്ക് എങ്കെ എല്ലാരും ഇങ്ക് തെയ്വത്തുക്ക് മില്ലോട് കൂടി ഇരുക്കിനെ.
അവറെ പെരുക്കിയാ ഒണ്ണാനിൽ നുൺ പിശിത്തിയാവിലെ അന്തിയോക്കിയാവുക്ക് പോയെ [പിശിത്തിയാവിലെ ഒരു പട്ടണം താൻ അന്തിയോക്കിയാവ്]. ശബത്ത് നാ അങ്കിളെ എകൂതാ പള്ളീക്ക് പോയെ.
അതുനാലെ “തെയ്വത്തുകാലെ ഇം രച്ചേലെ ചേതി എകൂതരല്ലാത്തവേരാകാക്ക് കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ; അവറെ അതെ കോക്കും ഒൺ നിങ്കെ അറിയോണും”. ഇകനെ പവുലോശ് ചൊല്ലി നുറുത്തിയെ.