26 എൻ ഉടപ്പുറവികളേ, അബുറാകാമ് വർളാട്ടിലെ മക്കളേ, അവറെ കൂട്ടത്തിൽ ചേന്തെ എകൂതരല്ലാത്തെ ചാമിക്കാറാളുമേ, നങ്കാക്കുതാൻ ഇം രച്ചേലെ നല്ലെ ചേതിയെ കടത്തി വുട്ടിരുക്കിനത്.
അത്തുക്ക് പകറം ഇശ്രവേൽ ചാതീലെ അറന്തുപോയെ ആടുകാട്ടുകാക്ക് പോനിൻ.
‘അബുറാകാം എങ്കാക്ക് വലിയെ തമുത്തനായ് ഒള്ളെ’ ഒൺ നിനയ്പ്പാനില്ലെ. എന്തൊണ്ണാ ഇം കൽകാട്ടിൽ നുൺ അബുറാകാത്തുക്ക് മക്കളെ കൊടുക്കേക്ക് തെയ്വത്തുക്ക് മുടിയും ഒൺ ഏൻ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ.
മിന്നൊരു കാലത്തിലിരുന്തെ തൻ ചുത്തമാനെ പലകപ്പാട്ടുക്കാറാനാലെ തെയ്വം വെളിപ്പടുത്തി കൊടുത്തവോലെ,
മാനടവനുക്ക് ഉടവൻ പാപത്തിൽ നുൺ വുടുതൽ കിടച്ച് എകനെ രച്ചിക്കപ്പടും ഒൺ ചൊല്ലി കൊടുക്കുകേം ചെയ്യും.
മനം തിരുപ്പിളതപ്പത്തീം പാപത്തുക്ക് മന്നിപ്പ് കിടക്കിനതപ്പത്തീം എരുശലേമിലിരുന്ത് ഉലകത്തിലെ മാനടവൻകാൽ ബൂറാ അവൻ നാമത്തിൽ വുളിച്ച് ചൊല്ലോണുമൊൺ എളുതിയിരുക്കിനെ.
അത്തുക്ക് ശീമോൻ പത്തിരോശ് അവൻകാക്ക്, “കരുത്താവേ, എങ്കെ ആരുകാക്ക് പോകും? എണ്ണെണ്ണേക്കേക്കുമൊള്ളെ ഉശിരിലെ വശനം നിൻകാൽതാൻ ഒള്ളത്.
അവൻ ഒരു ചാമിക്കാറനും തൻ കൂരക്കാറാളും മത്തും കെവുനമാ തെയ്വമെ കുമിടുമാളും അപ്പുറാണികയാനെ എകൂതരുക്ക് താനതറുമമെ കൊടുക്കുമാളും തെയ്വത്തുകാൽ എപ്പണും വായാതികിട്ട് ഇരുക്കുമാളും താൻ.
തെയ്വമെ പേടിച്ച് നീതിയെ ചെയ്യിനെ ഏളെ ചാതിക്കാറനാം തെയ്വം ആതരവാ ഏത്തെടുക്കിനെ ഒൺ എനക്ക് ഇപ്പെ നന്തി നൽവണം തിക്കിനൊള്ളെ.
തെയ്വമെ കുമിടെ വായ്ങ്കി എകൂതാ പള്ളീലിരുന്ത് എല്ലാരും പോയവോളെ എകൂതരിൽ ചിലരളും എകൂതാ ചാതീൽ വന്തുചേന്ത എകൂതരല്ലാത്തവേരാളും ബർന്നബാശുക്കും പവുലോശുക്കും പുറകോടേ പോയെ; അപ്പോശ്ത്തലരുകാട് അവറാത്തുക്ക് തെയ്വ വശനമെ ചൊല്ലി കൊടുത്താലെ ഇം തെയ്വമെ മറന്ത് പിശയാതേൻ ഒൺ ചൊല്ലി തയിരിയമെ കൊടുത്തെ.
അന്നേരം പവുലോശും ബർന്നബാശും ചുണയാ എകൂതരുകാക്ക്, മിന്നേ നിങ്കകാൽ താൻ തെയ്വ വശനമെ ചൊല്ലവേണ്ടിയിരുന്തത്; ഒണ്ണാ നിങ്കെ അതെ ഏത്തെടാതെ എണ്ണെണ്ണേക്കുമിരുക്കിനെ പിശപ്പിൽ നുൺ നിങ്കെ നിങ്കളമേ ഓകം നാത്തവേരാ ആയ്ക്കാച്ചെ; അതുനാലെ ഇനി എങ്കെ എകൂതരല്ലാത്തെ മാനടവൻ ഇടേൽ തെയ്വ വശനമെ ചൊൽവെ മണ്ണെ.
അവെ പവുലോശുക്കും എങ്കാക്കും പുറകോടേ വന്ത്, “മീതിരുക്കിനെ എല്ലാ തേവാതികാട്ടുക്കും വലിയവനാനെ തെയ്വത്തിലെ വേലേ ചെയ്യിനവേരാതാൻ ചേരെ. രച്ചേ നേടിളെ വശിയതാൻ വുളിച്ച് ചൊന്നത്” ഒൺ വലിയെ വായിൽ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ.
ഏൻ ചൊല്ലിയതെല്ലാം ചരി താൻ ഒണ്ണത്തുക്ക് വലിയെ പൂയാരീം മൂപ്പരുകാടും ശാച്ചികതാൻ; തെമശ്ക്കോശിലെ എകൂതരുകാക്ക് കൊടുപ്പേക്ക് അവറെ കയ്യിലിരുന്ത് എളുത്തെ വായ്ങ്കാലെ അങ്ക് ഏശുവെ കുമിടുമവേരാളെ പുടിച്ച് കെട്ടി എരുശലേമുക്ക് കുടത്ത് അലക്കശ്ശിക്കേക്കുചൂട്ടി ഏൻ പോയെ.”
അതുനാലെ “തെയ്വത്തുകാലെ ഇം രച്ചേലെ ചേതി എകൂതരല്ലാത്തവേരാകാക്ക് കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ; അവറെ അതെ കോക്കും ഒൺ നിങ്കെ അറിയോണും”. ഇകനെ പവുലോശ് ചൊല്ലി നുറുത്തിയെ.
നിങ്കെ കുറുപ്പുനാത്തെ പിശപ്പിലിരുന്ത് തിരുമ്പി നൽവരമെ ഏത്തെടുപ്പേക്ക് തെയ്വം പുറിച്ചെടുത്തെ ഉടയാ ഏവൽക്കാറനെ മിന്നമേ നിങ്കകാക്ക് കടത്തിവുട്ടിരുക്കിനെ.
വോറാരിലും രച്ചെ ഇല്ലെ; നങ്കാക്ക് രച്ചെ കിടയ്പ്പേക്ക് വാനത്തുക്ക് കീളെ മനിശെ മാനടവനിടേൽ കിടച്ചെ വോറൊരു നാമമും ഇല്ലെ.
“നിങ്കെ തെയ്വ ആലയത്തുക്ക് പോയാപ്പിലെ അങ്ക് ഇരുക്കിനെ മാനടവൻകാലെല്ലാം ഇം പുതുവൻ പിശപ്പിലെ കാരിയമെ ചൊല്ലോണും” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
കിരിശ്ത്തുവിലെ നല്ലെ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊന്നത്തിൽ എനക്ക് ഒരു വെക്കക്കേടുമില്ലെ; എന്തൊണ്ണാ മുതെ എകൂതരും പിന്നെ എകൂതരല്ലാത്തവേരാളും അകനെ ആരെല്ലാം നല്ലെ ചേതിയെ നമ്പിനതോ അവറാത്തുക്കെല്ലാം രച്ചെ കിടയ്ക്കിളത്തുക്കൊള്ളെ തെയ്വ ചക്കിതി ഇം നല്ലെ ചേതിനാലെ കിടയ്ക്കിനെ.
രച്ചേലെ നല്ലെ ചേതിയാനെ ചത്തിയെ വശനം കേട്ടവോളെ നിങ്കളും തെയ്വ മക്കയായെ; നിങ്കെ കിരിശ്ത്തുവെ നമ്പിയവോളെ മിന്നമേ വാക്കെ ചൊല്ലിയെ തെയ്വ ആത്തുമാവ് കിരിശ്ത്തുവിൽ നിങ്കളെ അടകാളമിട്ടെ.
നങ്കെ കരുത്താവാനെ ഏശുകിരിശ്ത്തുവു തകപ്പനാനെ തെയ്വത്തുക്ക് എപ്പണും നണ്ണിയെ ചൊന്നെ.