8 തൂതൻ അവൻകാക്ക് അരേലെ വേട്ടിയെ വാറിൽ കെട്ടിയാലെ ചെരുപ്പെ ഇട് ഒണ്ണെ. പത്തിരോശ് അകനയേ ചെയ്യെ; നിൻകാലെ തുണിയെ ചൂടി എനക്ക് പുറകോടേ വര് ഒണ്ണെ.
മനം തിരുമ്പുകേക്കുചൂട്ടി ഏൻ നിങ്കളെ തണ്ണീൽ രാട്ടിപിരാട്ടിനെ; ഒണ്ണാ എനക്ക് പുറകോടേ വരിനാ എന്നക്കാട്ടി വലിയവൻ, അവൻ കാലിലെ ചെരുപ്പെ പിരിപ്പകൂടി എനക്ക് ഓയ്ക്കിയം നാത്തെ. അവൻ നിങ്കളെ തെയ്വ ആത്തുമാവിലും തീയിലും രാട്ടിപിരാട്ടും.
കാലുക്കു ചെരുപ്പെ ഇട്ടോകോണും; ഒണ്ണാ നിങ്കെ ഇട്ടിരുക്കിനെ തുണിയല്ലാതെ വോറേ എടുപ്പാനില്ലെ.
എശമാനൻ വരിനവോളെ ഉശാരാ അയന്തിരുക്കിനെ വേലക്കാറൻ ഓകമൊള്ളാ; അവൻ അരേ കെട്ടി അവറളെ തീനുക്കിരുത്തുകേം, വന്തു അവറാത്തുക്കു ഏവലെ എടുക്കേം ചെയ്യുമൊണ്ണും ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാൽ ചൊന്നെ.
പെട്ടൊൺ കരുത്താവിലെ തൂതൻ അവുടെ വെളിവായ് അറേൽ വെട്ടമായെ. തൂതൻ പത്തിരോശ് മുതുവെ തൊട്ട് വേമാ എന്തൊണ്ണോൺ അവനെ അയപ്പിയെ; അപ്പണേ അവൻ കയ്യെ കെട്ടിയിരുന്തെ ചങ്കിലി അവൻ കയ്യിൽ ഇരുന്ത് പൂഞ്ച് ബൂന്തേയെ.
തൂതനുക്ക് പുറകോടേ പത്തിരോശ് പോയെ; തൂതൻനാലെ തനക്ക് എന്താനതൊൺ തിക്കിനാതെ കനാവെ താൻ കാണതൊൺ പത്തിരോശ് നിനച്ചെ.
എൻ ഉടേമനും ഏൻ കുമിടെ വാങ്കിനാളുമാനെ തെയ്വം കടത്തിവുട്ടെ തൂതൻ നിനട്ട് റാവ് എൻകാക്ക് വന്താലെ ഇകനെ ചൊല്ലിയെ,
പിന്നെ കരുത്താവിലെ തൂതൻ പിലിപ്പോശുകാൽ, “നീ എന്തി തെക്കോളെ ഇടത്തിൽ എരുശലേമിൽ നുൺ കെശ്ശാവുക്ക് പോനെ വശീൽ ആരും നാത്താനുക്ക് പോ” ഒണ്ണെ.