15 അവറെ അവേകാക്ക്, “നിനക്കുനേ കിരുക്കുതാൻ” ഒണ്ണെ; അത്തുക്ക് അവെ ഇല്ലെ, നരി നാത്തെ മെച്ചക്കമാതാൻ ഒൺ കട്ടായമാ ചൊല്ലിയെ. അത്തുക്ക് അവറെ അവൻ തൂതൻ താൻ ഒണ്ണെ.
നിങ്കെ ഇം ചുറിയവേരാളിൽ ഒരാളെ വിലനാത്തവനായ് കാണാതിരുപ്പേക്ക് നോയ്ക്കോകോണും.
അത്തുക്ക് പുറകോട് ശിശിയര് പതിനൊണ്ണാളും തുണ്ണിരുന്തവോളെ ഏശു അവറാത്തുക്കു മില്ലോട്ടുക്ക് വന്തെ. ഉശിരോറി എന്തി വന്തോഞ്ച് തന്നെ കണ്ടത് ചരിതാൻ ഒണ്ണതെ നമ്പാതെ ഇരുന്തനാലെ അവറകാക്ക് പിണയ്ങ്കെ.
ഒരുവോളെ ഒരു മണിക്കൂർ ഓഞ്ചുകാണും വോറൊരാളുമേ, “ചെന്നും ഏശു കൂട്ടത്തിൽ ഒള്ളാതാൻ ചത്തിയം; ചെൻ കെലീലക്കാറൻ താനേ?” ഒൺ ഒത്തപ്പുടി നുണ്ണെ.
ഒണ്ണാ അം പെണ്ണാകാട് ചൊല്ലിയത് വിൺവാക്ക് ഒൺ തോണതുനാലെ അപ്പോശ്ത്തലരുകാട് അതെ നമ്പിയതില്ലെ.
പത്തിരോശ് വാതലുക്ക് അടിച്ചുകിട്ടേ ഇരുന്തനാലെ അവറെ വാതലെ തുറന്തതും പത്തിരോശെ കണ്ട് മതെ ഒത്തേ അരണ്ട് പറന്തേയെ.
ഇകനെ പവുലോശ് തന്നമേ എതിർ വാതമെ നടത്തിയവോളെ പെശിത്തോശ് വലിയെ വായിൽ, “പവുലോശേ, നിനക്കുനേ വട്ട്; നീ അനേകം പടിച്ചനാലെ അത് നിന്നെ കിരുക്കനായ്ക്കാച്ചെ.”