5 “ഏൻ ഓപ്പാവ് ഒണ്ണെ പട്ടണത്തിലെ കൂരേൽ വായാതികിട്ട് ഇരുന്തവോളെ ഒരു തറുശനമെ കണ്ടെ; നാലുകോടാം കെട്ടി ഉറയ്ക്കെ വലിയെ കിടിയം വോലെ ഒരു ഏനം വാനത്തിൽ നുൺ എൻകാക്ക് വന്തെ.
പിന്നെ ഏൻ എരുശലേമുക്ക് തിരുമ്പിപോയാലെ തെയ്വ ആലയത്തിൽ വായാതി ഇരുന്തവോളെ ഒരു തറുശനമെ കണ്ട് മതയ്ങ്കെ.
അനന്നിയാശ് ഒണ്ണെ ശിശിയൻ തെമശ്ക്കോശിൽ ഒണ്ടായെ; തെയ്വം കൊടുത്തെ ഒരു തറുശനമെ അവൻ കണ്ടെ; തറുശനത്തിൽ തെയ്വം അവനെ വുളിക്കിനതെ കേട്ടെ. “കരുത്താവേ, ഏൻ ഇതെ” ഒൺ അവൻ വായകേട്ടെ.
ഓപ്പാവൊണ്ണെ തേശത്തിൽ പെട്ടമാൻ ഒൺ ചൊന്നെ തവീതാവ് ഒൺ പേരൊള്ളെ ഒരു പെൺമ്പുള്ളെ കരുത്താവെ നമ്പി പിശച്ചിരുന്തെ; അവെ എപ്പണും നല്ലെ നല്ലെ കാരിയമെ ചെയ്കേം താനതറുമമെ കൊടുക്കുകേം ചെയ്മാളും താൻ.
ലുത്തെ ഓപ്പാവുക്ക് കിട്ടനാലെ പത്തിരോശ് അങ്ക് ഇരുക്കിനെ ഒണ്ണെ ചേതി ഓപ്പാവ്ല ശിശിയരുക്ക് കേൾവി പട്ടെ. “നീ വേമാ എങ്കകാക്കു വരോണും” ഒൺ ചൊല്ലിക്കൂട്ടി വരുകേക്ക് ഇരണ്ട് ചേതിക്കാറാളെ കടത്തിവുട്ടെ.
ഇം ചേതി ഓപ്പേലിരുന്തെ എല്ലാ മാനടവനുക്കും വെളിവായെ, അകനെ കനേംവേരാ കരുത്താവുകാൽ നമ്പിക്കെ വച്ച് വന്തെ.